Maand: januari 2020

Het opruimen van de onderdelen is klaar! Ik heb alles nu overzichtelijk in de garage staan en heb bijna alle onderdelen in mijn handen gehad. Met de verkoper heb ik nog het een en ander kunnen achterhalen dat er wellicht nu nog niet bij zat, maar de grootste verdienste is dat ik een groot deel van de onderdelen naar mijn loods heb kunnen brengen. Hierdoor heb ik thuis ruimte om de body in de garage te zetten. Deze body’s halen we op 8 februari op. Een dag om naar toe te leven.

Met de aanwas van de onderdelen in de loods bleek het noodzakelijk hier ruimte te maken. Er stonden nog twee carrosserieën die ik al grotendeels gesloopt had. Een K 3.0 SW met schade en een Alfa 166 3.0V6 met 6-bak. De laatste kocht ik alleen voor de 6-bak, die is bestemd voor een upgrade van de Thema 8.32 SW. Daarover op een andere plek meer. Beide auto’s waren gestript en al hetgeen verkoopbaar was is ook verkocht. Hierdoor leverde de Alfa meer op dan hij gekost heeft, een mooi uitgangspunt. Ze stonden nu echter in de weg en moesten het veld ruimen.

Op een vrije dag huurde ik een auto ambulance. Helaas heb ik geen B+E rijbewijs en ben ik afhankelijk van een verhuurder die een passende aanhanger heeft. Gelukkig vond ik er eentje dichtbij de loods die een ambulance heeft met een totaal gewicht van 1400 kg. Samen met de 2100 kg van mijn Volvo levert dat een legale combinatie op. Fijn!

Volgende uitdaging was het plaatsen van beide auto’s op de aanhanger. Dat is lastig zonder wielen. Ze stonden wel op verrijdbare bokken maar daarop kun je het natuurlijk niet vervoeren. De boer kwam polshoogte nemen en bood aan te helpen. Met de voorlader op de trekker kun hij de auto’s zo met een spanband om het dak en door de deuren, optillen. Ideaal! Het was lastig het evenwicht te vinden op de fragiele ambulance maar na enige oefening lukte dat. De Alfa vertrok zo als eerste naar de sloop, de K volgde. Binnen een paar uur had ik een zee van ruimte in de loods!

In de voorraad onderdelen zitten 20 lichtmetalen velgen van de Montecarlo. Allemaal 13 inch. Hiervan ga ik er slechts 4 gebruiken, die gaan op de originele zilvergrijze straks. Om mijn rode Montecarlo op te bouwen is het prettig als deze zo snel mogelijk rollend is. Hiervoor heb ik bedacht om zo snel mogelijk de body te spuiten in de kofferbak, in het interieur en in de motorruimte. De onderkant en wielkasten neem ik dan ook direct mee. Afhankelijk van wat ik aantref in de auto ga ik dat zelf doen of besteed ik het uit. Ik heb een compressor en een aantal verfspuiten en die ruimtes zitten toch uit het zicht. De kofferbak en het interieur worden zelfs helemaal ingepakt met stoffering. De wielkasten spuit ik op kleur met een speciale bodyschutz. De onderkant zal ik gewoon zwart spuiten met hetzelfde goedje. Een soort rubberachtige verf die tegen een stootje kan. Als de auto zover gespoten is kan hij straks professioneel aan de buitenzijde ook gespoten worden. Dat komt echter later.

De body komt zonder iets erop. Ik heb een frame met vier zwenkwielen waar hij mooi op kan staan. Dat is echter een tijdelijke oplossing. Ik wil zo snel mogelijk de wielophanging erop hebben. Dan kan ik hem rollen en verrijden en neemt het project direct vorm aan. Van de 20 beschikbare wielen waren er 4 met goede banden. Tot mijn verrassing zijn het 205 mm brede banden. Serieus breed op een 13 inch velg… Ik heb de DOT code nog niet kunnen vinden, maar voor het project zijn ze prima geschikt! Ik heb de banden van lucht voorzien en ze bleven op druk. Tijd om ze schoon te maken. Bijna alle delen die ik heb liggen komen met een forse voorraad stof…

Van de voorraad wielen heb ik er 4 afgekeurd, daar zitten kromme randen op. Een stapel van 4 ziet er erg strak uit. Die laat ik alvast poedercoaten, dan kunnen ze eerst met verse banden op de rode. Deze zal ik daarna voorzien van 15 inch wielen en dan kunnen de gerestaureerde exemplaren door naar de zilveren.

Ook heb ik me kwaad gemaakt op het zwarte dashboard. Een fragiel geheel, hij is een beetje doorgebroken waar de tellers moeten komen. Tijd om weer wat secondenlijm te gaan kopen. Na een schoonmaak en poetsbeurt zag het dashboard er weer als nieuw uit. Deftig dat zwart!

De enorme hoeveelheid onderdelen in mijn garage liet geen enkele ruimte voor een carrosserie. Ik moest de voorraad gaan verdelen over mijn garage en de loods die ik huur bij een boer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar best een beetje tegenop zag. Wat een klus. Elk onderdeel zou door mijn handen moeten gaan, opnieuw ingepakt moeten worden in genummerde dozen waarna ik hiervan een overzicht moest maken in een digitale lijst. Ook het maken van foto’s leek mij wel handig. Omdat de ophaaldag van de carrosserieën dichterbij kwam ben ik toch maar gestart met rangschikken.

Voordeel was wel dat ik nu kon zien wat ik eigenlijk gekocht had. Vooral de interieur keuze was mij nog geheel onduidelijk! Inmiddels wist ik wel dat ik de rode voor mezelf ging bouwen en dat ik deze ook rood laat. Een mooie contrasterende kleur voor de zwarte, kunststof accenten. Tot mijn verrassing vond ik een heel mooi, compleet en nagenoeg intact zwartlederen interieur in de voorraad. Een mooie opsteker! Dat was alvast geregeld. Nu de witte Scorpio. Deze bouw ik niet voor mezelf maar voor een nieuwe eigenaar. Ik wil hem wit laten want die kleur bevalt me eigenlijk wel. Wellicht overweeg ik nog zilver, dat is ook erg fraai. De zilveren en rode Montecarlo’s sieren de folder van destijds. Nu ik er zo over denk, zilver wordt het! Maar nu het interieur. Eerst trof ik heel veel onderdelen van een blauw vinyl interieur aan. Dit is natuurlijk een mooie combinatie met zilver. Helaas vond ik in één van de laatste dozen de zittingen van dit interieur; blauwe stof. Dat ligt mij niet zo. Onderweg naar deze laatste doos bleek ik echter wel een overcompleet roodlederen interieur te hebben! Ik mis alleen een rood tapijt, maar dat is wellicht oplosbaar. Beide projecten zijn dus uitgedacht.

Dan de techniek. Ik heb heel wat erg goed uitziende ophangingsdelen gevonden die eigenlijk zo gemonteerd kunnen worden. Het plan is nu om de rode eerst met al deze originele en deels al opgeknapte onderdelen in elkaar te zetten. Hierbij gebruik ik de 2-liter motor die erbij zat en de hierbij passende versnellingsbak. Ook monteer ik gewoon de 13 inch wielen en de kleine remmen die rechtstreeks van een Fiat 132 af lijken te komen. Het enige dat ik wel verander is dat ik de brandstoftank alvast naar de bagageruimte verhuis vanwege de betere gewichtsverdeling later. Ik kan dan ook alvast het gat van de benzine vuldop dichtlassen. Dat enorme gat in het spatbord vind ik zelf niet zo geslaagd. Met de auto in deze originele opbouw laat ik hem keuren bij de RDW en voor de APK. Vervolgens ga ik ermee rijden en er hopelijk erg van genieten!

Als ik toe ben aan de opbouw van de andere Montecarlo zal ik langzamerhand onderdelen van de rode gaan overzetten naar de zilvergrijze. Op de rode zet ik dan door mezelf gekozen onderdelen. Bijvoorbeeld een geheel opnieuw gespoten wielophanging met zoveel mogelijk Powerflex bussen. Ook wil ik dan Thema Turbo 16V remmen monteren aan de voorzijde. Wellicht ook een upgrade aan de wielophanging… ik moet mezelf nog aardig daarop inlezen. Maar om het af te maken, een Thema Turbo 16V motor en bak van een tweede serie LX (201pk). De zilvergrijze wordt dan helemaal origineel en krijgt onderdelen waarvan ik zeker weet dat ze goed zijn!

Als onderdeel van haar opvoeding neem ik mijn dochter af en toe mee naar een Europese stad om haar te leren te genieten van buitenlandse steden. In november 2019 stond een bezoek aan gent op het programma. Een goede reden om de door mij geleende distributiedeksel van de 8.32 SW terug te brengen naar de eigenaar, die woont namelijk vlakbij Antwerpen.

Na een erg geslaagd weekend in Gent reden we op de terugweg langs deze Belgische vriend. We raakten in gesprek over auto’s… hoe kan het ook anders. Deze vriend heeft speciaal een kelder gebouwd om al zijn projecten in kwijt te kunnen. Nu is hij gefocust op een Lancia Lambda in een speciale variant. Hij had van mij gelezen dat ik op zoek was naar een Lancia Montecarlo. Tot mijn verrassing bleek hij er twee (!) in de kelder te hebben. Beiden in de door mij gewenste spider uitvoering! Totaal gestript stonden er twee body’s in het rek. Een witte Scorpio afkomstig uit Amerika waar nog wat carrosserie werk aan zit en een rode Beta Montecarlo van de eerste serie die al vrijwel klaarstaat om gespoten te worden. In de kelder stonden her en der verspreid de onderdelen van 5 gesloopte Montecarlo’s. Voordat hij er erg in had bood hij me de dit grootse project aan. De enige voorwaarde was dat ik echt alles mee moest nemen. Hij zou er niet meer aan toekomen en had de ruimte nodig. Ook zou het de verhoudingen thuis verbeteren als er minder voorraad aangehouden zou worden. Hij drukte me op het hart dat ik er erg goed over na moest denken omdat het een erg groot project is. Ik had in mijn hoofd al een beslissing genomen. Dit was mijn kans om op korte termijn te gaan genieten van een auto met middenmotor zonder dat ik daarvoor mijn 8.32SW hoefde te verkopen! Na een uitvoerige rondleiding door de kelder waarbij elk onderdeel aangewezen werd dat bij het project hoorde, reden we opgetogen naar huis.

Daags na de trip zocht ik al contact met België. “Ik doe het!” riep ik enthousiast in de mail. Na nog een aantal waarschuwingen maakten we een afspraak. Ik zou eerst alle onderdelen komen halen (“dat zijn er wel heel erg veel he”), en daarna de beide body’s. In mijn hoofd reden de auto’s al. Ik had mijn plannen gemaakt. De rode Montecarlo zou ik als eerste aanpakken. Deze wordt voor mezelf en maak ik ook naar mijn smaak. Eerst in originele staat naar de RDW en daarna voorzie ik hem van upgrades aan de remmen en ook aan het motorvermogen. Als ik voldoende vlieguren heb gemaakt begin ik met de witte. Deze restaureer ik in supermooie staat als Montecarlo en probeer ik dan te verkopen. Een mooie injectie voor mijn ambitie een grote zeilboot te kopen voor een wereldreis. Daar gaat deze blog alleen niet over, ik beperk me tot het project Montecarli.

Nadat ik bij de lokale Bo-Rent een kleine vrachtwagen van 23m³ had gehuurd ben ik in België alle onderdelen gaan halen. Na een paar uur inladen bleek alles te passen en toog ik naar Zwolle. Ondanks dat ik geen kleine garage heb stond deze in no time vol met Montecarlo onderdelen. Waar ben ik aan begonnen?

Het was in 2017. Mijn “Italy here we come” vriend Peter belde me op om te vragen of ik zin had in een tripje naar de Elzas. Daar woont Jos, een ander volwaardig IHWC-lid. De voorwaarde was wel dat de trip in de Ferrari 308 gedaan moest worden aangezien Jos alle lekkere wegen in de Elzas als zijn broekzak kent en wij deze maar al te graag met gepast vervoer wilden verkennen. Peter waarschuwde me van tevoren. De 308 is niet erg comfortabel, zeker niet op de snelweg en het was ook maar de vraag of ik er met mijn 1,96 wel in zou passen. Het is gelukkig een spider, dus dat probleem leek mij eenvoudig oplosbaar. In een drukke vrijdagmiddag spits vertrokken we naar zuidelijkere oorden. De 308 hield zich prima. Enigszins scheef zittend kon ik net mijn benen kwijt in de krappe ruimte van het passagierscompartiment. Het geluid van de V8 maakt echter veel goed. Dit komt vanuit de motorruimte via je nekharen direct bij je trommelvliezen. Heerlijk! Achter het stuur blijkt de 308 precies te passen. Je moet even wennen aan de zitpositie, maar als je eenmaal de pedalen weet te vinden merk je niet meer dat deze niet recht voor je staan. De auto reed verrassend goed en soepel. Dat zal ook komen doordat Peter hem uitstekend onderhoudt en vertroetelt.

Terwijl het landschap heuvelachtiger werd verlieten we de snelwegen. Het laatste stuk van de trip reden we provinciaal. Nu kon ik eindelijk de auto een beetje uittesten. Wellicht zelfs de sporen geven. Dit ging niet lekker. De auto reageert knorrig op nette bediening van de koppeling en het gaspedaal. Hij pakt niet lekker op als je netjes probeert te rijden. Peter opperde om dat te verhelpen door hem op zijn donder te geven! Dat liet ik me geen twee keer zeggen; de auto kwam tot leven! Hij wil niet netjes behandeld worden. Hij leeft op als je hem op zijn staart trapt en wat agressiever gaat schakelen. Een mooie ontdekkingstocht, de 308 ging me steeds beter bevallen. Zeker de balans in de auto. Je kunt bijna alles maken. En het gevoel in het onbekrachtigde stuur is fenomenaal. Je voelt elk randje in het asfalt waardoor je hem uiterst precies door de bochten kunt sturen.

In de Elzas zelf reed Peter de 308 naar ongekende hoogtes. Ik heb nog nooit zo genoten van de bijrijdersstoel. Jos moest in zijn Fiat Dino alle zeilen bijzetten om ons bij te houden. En wij zaten met zijn tweeën in de auto waar hij er alleen in zat! In elk dorpje waar we noodgedwongen de snelheid aanpasten ontlaadden we ons enthousiasme door hier juichend doorheen te gaan. Zo kwamen we even op adem en kon de adrenaline weer tijdelijk naar normale proporties geschreeuwd worden. Ik ben wel wat gewend als het op autorijden aankomt. Ik weet mijn Lancia Thema 8.32 SW met heel veel genoegen door de bergen te sturen. Een voorwiel aangedreven V8 geeft alleen wel een heel ander rijgevoel. Deze Ferrari 308 met dwars geplaatste middenmoter is uit een buitencategorie. Totaal in balans.

Je begrijpt dat ik na deze trip niets liever wilde dan ook een auto met middenmoter bezitten. Dat is met een beperkt budget echter een hele opgave. Na lang zoeken kwam ik uiteindelijk op een haalbare wens uit; een Lancia Beta Montecarlo! Een heel mooi project van Lancia om de Fiat X1/9 tot een volwaardig concept uit te werken. En ook de enige auto die ik mooi vind en precies in mijn autoverleden past. Ontworpen bij Pininfarina door Paolo Martin. De geestelijk vader achter het ontwerp van de Fiat 130 Coupé; een oude liefde van me.

Pas in 2019 stuitte ik op mijn project waarover deze blog zal gaan. Bij een vriend in België kreeg ik de kans om een soort lego project te kopen. De onderdelen van 5 gesloopte Montecarli samen met twee redelijk complete body’s. Eentje een witte Scorpio uit Amerika de ander een rood exemplaar. Beiden spiders. Beiden een uitdaging. Zonder aarzelen heb ik het aanbod aangenomen en ben ik het project gestart dat uiteindelijk moet leiden tot twee Montecarlo’s. De rode voor mezelf en naar mijn smaak, de witte geheel origineel en bestemd voor de verkoop.