Vandaag, 8 februari 2020, was de grote dag. Een dag waar ik al enige tijd erg naar uitgekeken had. Ik kan zelfs stellen dat ik een zekere mate van opwinding maar ook zenuwen voelde. Vandaag zou ik dan eindelijk de beide carrosserieën ophalen. Sterker nog, ik zou ze voor het eerst in volle glorie en in het daglicht kunnen bekijken.
Vrijdag leek het nog een pittige uitdaging te worden. Een kameraad had me toegezegd te helpen door een oprijwagen met ambulance ter beschikking te stellen. Helaas bleek de oprijwagen door omstandigheden niet beschikbaar en lukte het me niet een vrij exemplaar te vinden. Snel schakelen dus. Mijn kameraad regelde een wat ruimere ambulance, er moest naast een carrosserie van 3,8 meter ook een Thema V6 blok op subframe vervoerd worden en ik reed in allerijl naar Zutphen om daar de ambulance op te halen die ik legaal mag trekken. Deze bleek namelijk beschikbaar. Fijn! Het kon doorgaan.
Zaterdag reed ik in alle vroegte naar het vertrekpunt in Beesd. Met een lichte kater van een avond flink dineren en drinken lukte het om op tijd te zijn. Vanaf Beesd is “net boven Antwerpen” niet zover meer. Tegen tienen stonden we bij mijn Belgische vriend. Ondanks dat hij last had van zijn rug stonden de beide auto’s al opgelijnd in de kelder om naar boven te gaan. Met een grootse hydraulische lift zagen ze één voor één het daglicht na een periode van 12 jaar stalling. Wat een geweldig mooi en indrukwekkend gezicht om de lijnen van de Montecarlo uit de krochten van een Lancia verzameling naar boven te zien komen.
Wat een prachtige koets! De rode carrosserie verraste me door zijn enorm goede staat. Wat een geweldige verrassing! Daar hoef ik niks aan te lassen. Die kan zo naar de spuiter.
De witte was een wat ander verhaal. Deels onaf; het dak ontbreekt en het linker achter scherm zat er alleen los op. Maar hier is al erg veel werk aan gedaan. Nieuwe bodemplaten en veel gerestaureerde plaatdelen, veel laswerk en grotendeels een roestvrije koets! Hier moet de lastoorts nog wel wat wonderen verrichten voordat hij even mooi als de rode is. Toch is het een erg mooie basis.
De witte brachten we rechtstreeks naar de loods. Daar blijft deze voorlopig staan totdat ik de rode af heb. Wellicht ga ik daar alvast wat laswerk doen. Ik moet dat tenslotte allemaal nog leren. Vooral het pasklaar maken van het dak lijkt mij nog een uitdaging. Ook is het linker voorscherm met heel veel pijn en moeite gerestaureerd door er vanaf de A-stijl een nieuw stuk in te lassen. Ik heb echter de beschikking over een zeer goed, compleet scherm. Ik denk dat ik die erop ga zetten. Dat is toch mooier. De rode reed ik door naar Zwolle. Daar staat hij nu, op een houten frame met zwenkwielen. Het gewicht valt erg mee. De koets is met zijn tweeën goed te hanteren. Ik til eenvoudig in mijn eentje de voor of achterkant op. Hij is wel te zwaar om echt met twee mensen te tillen maar een paar hondjes maken het erg eenvoudig manoeuvreren. Morgen de lagen stof eraf halen en kijken wat ik nu eigenlijk heb.
