De holle ruimtes rondom het stuurhuis heb ik vandaag grondig schoongemaakt. Eerst met een oude afwasborstel de grove aangekoekte laag aangevallen. Het resulteerde in een steeds grotere hoop zand onder de auto. Er kwam steeds meer mooi plaatwerk tevoorschijn. Zo werd een vervelende klus toch nog leuk!
Het moet nu goed drogen dan kan ik er ML inspuiten en het stuurhuis monteren. De boutjes en ringetjes heb ik ondertussen er ook al bij gevonden. Daarna nog de Fertan van de plek in de motorruimte afgespoeld. Het ziet er vervaarlijk uit, maar dat is straks weer mooi rood!
Bij de voorraad zitten 3 stuurhuizen. Ik koos het stuurhuis dat me het beste leek. De rest bracht ik met alle andere 3 of 4 dubbele onderdelen naar de loods. Ik had tenslotte bewegingsruimte nodig. Het stuurhuis dat ik wilde monteren bleek helaas alsnog niet geheel goed te zijn, een stuurkogel stofkapje, een rubbertje, bleek gescheurd.
Gelukkig had ik nog een nieuwe stuurkogel in de voorraad gespot. Tot mijn verrassing bleek deze niet de juiste afmetingen te hebben. Toen ik laatst even in de loods was om wat ruimte te maken en wat Thema onderdelen op te halen, heb ik gelijk een ander stuurhuis gepakt om daarvan een stuurkogel te demonteren. Vandaag was het zover. Het zijn allemaal klusjes van niks, maar het kost erg veel tijd! Stuurkogel demonteren, de boel schoonmaken, betere stuurkogel demonteren, schoonmaken, ontroesten, in de primer zetten, aflakken, monteren, stuurhuis schoonmaken, bevestigingsbeugels schoonmaken, ontroesten, invetten, rubbers van de bevestigingsbeugels schoonmaken, monteren…
Tadaa! Een fris en goed functionerend stuurhuis. Klaar om te monteren. Helaas kon ik dat vandaag nog niet doen, ik moet eerst nog die holle ruimte waar hij in komt schoonmaken.
Ik verlegde mijn aandacht naar de laatste roestplek die ik nog moest behandelen. Daar waar ik een nieuw stukje dorpel ingelast heb, is de plaat van de carrosserie aangetast. Daar is vroeger ook al eens aan gelast en flink geplamuurd. Via het interweb kocht ik een spuitbus in Rosso Vivo/Chiaro (152). De kleur die de auto heeft en krijgt. Vandaag werd deze bezorgd, tijd om die te gaan gebruiken! Nadat ik alle prut met de flex en schuurschijf had verwijderd heb ik de plek schoongemaakt en ontvet. Vervolgens in de Fertan gezet. Over 24 uur kan het in de epoxy en dan afgelakt worden. Nu zal ik wel nauwkeuriger moeten werken, ik moet alles afplakken dat ik niet wil sprayen. Het is midden in de motorruimte.
Ik ben vaak een twijfelaar. Wikken en wegen. Het budget is krap. Omdat ik alle veerpoten uit elkaar moet halen wilde ik niet gaan klooien met die gevaarlijke spanners die je op de veren haakt. Ik zocht een betere oplossing die wat sneller werkt. En wat ben ik er blij mee! Vandaag bezorgd en direct de veerpoten gedemonteerd.
Zoals je ziet kun je met één keer aandraaien de veren indrukken en zo de veerpoot uit elkaar halen. Met de luchtsleutel op de borgbout lag deze veerpoot zo uit elkaar. Morgen breng ik namelijk van alles weg voor poedercoating, de veren van de veerpoot laat ik dan mooi rood poedercoaten. Wordt erg fraai vermoed ik…
De tweede veerpoot achter had wat moeite. De bout wilde absoluut niet los. Ik heb het speciale gereedschap niet om de flens te fixeren dus ik moest creatief (met kurk) zijn. Na wat probeersels bleek deze constructie te werken!
Vervolgens heb ik uit de voorraad alle rem beschermplaten gedemonteerd, net als de vulringen voor het monteren van de wielen, een aantal plaatjes en ophangingsbeugels van de motor, beide torsiestangen en de bodemplaat (een soort diffuser). Deze liggen nu klaar om te poedercoaten. De torsiestangen laat ik alleen zandstralen. Die durf ik niet te poedercoaten omdat er twee rubbers op gemonteerd zitten die er niet af kunnen. Het risico is dat deze zacht worden door de hoge temperatuur. Dat zou een tegenvaller zijn, deze rubbers zijn immers niet meer op elke straathoek verkrijgbaar… Daarna had ik nog energie om alvast de leiding van de koppeling door het interieur te leggen, net als de dikke pluskabel van de accu.
Het aspect dat me de meeste hoofdbrekens kost is het remsysteem van de Montecarlo. Dit staat niet bekend als hoogstaand. Zeker niet het systeem dat in mijn eerste serie gebruikt werd. De productie heeft immers een tijd stilgelegen om remproblemen op te lossen. Het toverstafje leverde een unieke oplossing; de rembekrachtiger werd gewoonweg uit het systeem gehaald. Het risico was namelijk dat de voorremmen nogal snel blokkeerden. Er was een wezenlijke ontwerpfout gemaakt.
Het remsysteem is nodeloos ingewikkeld ontworpen. De hoofdremcylinder zit in de pedaalconstructie verwerkt. Dat is op zich een mooie oplossing. De remleidingen lopen vanaf daar naar het schutbord. Daar zit een koppelstuk voor twee remleidingen die vertrekken vanaf de hoofdremcylinder. Beiden lopen naar achter. Eentje wordt daar gesplitst voor beide achterremmen, de andere loopt naar een daar gemonteerde bekrachtiger. Die zit vanwege het benodigde vacuum vlak naast de motor. De bekrachtigde leiding loopt vervolgens weer naar voren en splitst dan in twee gedeelten voor de voorremmen. De problemen zijn dan haast te voorspellen. Alleen de voorremmen zijn bekrachtigd. Door het geringe gewicht aan de voorkant blokkeren die vrij snel. De achterremmen hebben geen remkrachtbegrenzer. Hierdoor loop je de kans dat deze bij fors remmen ook blokkeren en dan de auto in een slip brengen. Bij de import in Japan werden de auto’s zelfs direct aangepast. De rembekrachtiger werd omgezet naar de achterwielen in plaats van de voorwielen…
De oplossing is dat ik het gehele remsysteem ga herzien. De hoofdremcylinder bij het pedaal vervalt. Het pedaal bedient alleen nog een trekstang die door het schutbord heen gaat en daar de rembekrachtiger van een Fiat 132 bereikt. Daar zit een hevel constructie op die de trekkracht van het pedaal omzet in een duwkracht in de bekrachtiger en dus in de hoofdremcylinder die daarop gemonteerd zit. Uit de hoofdremcylinder vertrekken twee leidingen voor de voorremmen en een leiding voor de achterremmen. Achter splits ik die leidingen op in tweeën en dan plaats ik bij elk wiel een remkrachtverdeler van Bosch. Deze mechanische remkrachtverdeler voorkomt het blokkeren van de wielen als de grip verdwijnt. Zo is het hele remsysteem bekrachtigd en naar mijn idee ook in evenwicht. Bij mijn Fiat 132 heeft het nog nooit gefaald.
De rembekrachtiger heb ik binnen. Deze kon ik kopen van een oude bekende uit het Fiat wereldje. De remkrachtverdelers kwam ik op het spoor doordat dezelfde Fiat man mij een rembekrachtiger van een Fiat Cinquecento liet zien (zie foto) waarbij twee van deze remkrachtverdelers op de hoofdremcylinder zitten. Beide achterremmen worden hiermee beveiligd. Deze heb ik nu besteld en worden gewoon nieuw geleverd. De remleidingen heb ik klaarliggen. Ik ga ze zelf maken uit CuNiFer. Daarover in latere edities meer!
Vind je het een leuke blog? Share, like of subscribe!
