Dokkum is verder vanuit Zwolle dan Zwolle vanuit Dokkum is. Denk daar maar eens over na. Vanwege mijn verleden in Friesland heb ik er echter geen probleem mee en in de Montecarlo is die een uur en tweeëntwintig minuten reistijd geen straf.
Om enigszins acceptabel rechtuit te kunnen sturen heb ik gisteravond eerst de voorwielen wat toespoor gegeven. Na de montage van de Leda’s bleek er uitspoor op de wielen te zitten, geen fijne afstelling bij een achterwielaangedreven auto. Ik bedacht om twee lange latten vast te klemmen aan de voorwielen en deze dan voor de auto uit te laten steken. Dan kon ik vrij exact meten hoe de wielen stonden, ze hadden een halve centimere toespoor nodig, en kon ik ook feilloos zien wat er veranderde aan de wielstand als ik aan de stangen van het stuurhuis draaide. Ik haalde mezelf wat meer werk op de hals door de auto van de krik af te laten vallen. De klap werd opgevangen door een koelwaterbuis. Ook al zijn deze van staal, zo plat als hij geworden was kon deze geen normale doorstroming meer hebben. Erg jammer dat het gebeurde, maar vrij snel had ik er een stuk afgezaagd en er een nieuw stuk tussen gezet met een extra stukje rubberen slang. Hij was gelukkig meteen waterdicht. Toen ook de uitlijning, amateuristisch als ik het deed, weer op orde was, stond de auto klaar voor vertrek.
Iets voor achten kwam ik aan bij het bedrijf van Lammert. Op dat moment kwam er ook een fietser aan die me zeer enthousiast begroette en vroeg of hij wat foto’s mocht maken. Het bleek een redacteur van Auto-Motor klassiek die getipt was dat er een mooie klassieker bij Lammert zou verschijnen. Een leuke ontmoeting volgde, de foto’s werden gemaakt en ik verwees hem naar deze site voor meer informatie. De meeuwen begroetten me ondertussen met een flink aantal witte vlekken op de smetteloze kofferklep; een warm welkom!
Met de auto op de brug ging Lammert meteen aan de slag. Hij heeft een hele zware brug en de mooiste uitlijnapparatuur die ik ooit gezien heb. Hier geen schermen met tolerantiekleuringen voor de afstelling, alleen maar getallen, het gevoel en de kennis van de meester. Het eerste probleem was het camber rechtsachter. Deze stond als enige niet goed. Hiervoor moest het wiel eraf en op het oog stelden we deze af. Daarna het wiel er weer op en de uitgangspositie bleek nagenoeg goed. Er zat slechts 0,3 graden verschil tussen links en rechts. De volgende uitdaging bleken beide spoorstangen achter te zijn. Deze zaten heel erg vastgeroest. De vorige keer dat de auto uitgelijnd was, zijn deze blijven zitten onder het mom van dat ze al goed stonden. Lammert ontkende dat, ze moesten flink aangepast worden. Tijd voor een flinke verhitting om de boel gangbaar te krijgen. Hiervoor gebruikt hij inductie. Een staaf met inductiewarmte wordt tegen het te verhitten oppervlak aangehouden en binnen enkele tellen is het staal roodgloeiend. Uniek! Dat had ik nog nooit gezien.
Het moest een aantal keer opnieuw, maar met vereende kracht kwamen de spoorstangen los en konden deze afgesteld worden. Lammert zette ze nog niet vast maar vroeg me in de auto te gaan zitten. Stilzitten was zijn opdracht. Hij ging de auto afstellen met mijn bijna 100 kilo op de bestuurdersstoel. Nu bleek ook dat het camber direct rondom goed stond. Een mooie plus! Nadat alle spoorstangen goedgezet waren besloot Lammert de werkzaamheden met een meting van de carrosserie. Hij stak zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken; deze Montecarlo is helemaal recht! Hij kon geen enkele afwijking constateren. De wielen staan exact in lijn met elkaar en zijn volledig symmetrisch. Dat is erg mooi nieuws! Deze auto kan dus mooi als basis dienen voor perfectie in rijgedrag. Een proefritje bevestigde de kwaliteit van het geleverde werk en meer dan tevreden reed ik terug naar Zwolle. En ja, dat duurde voor het gevoel veel minder lang dan de heenweg…
