Google stuurde me een berichtje na de succesvolle IHWC-trip. Ik had ruim 3500km afgelegd met een auto en maar liefst 2,8km te voet. De Montecarlo deed het voorbeeldig! Zelfs de snelweg kilometers waren prima. ondanks dat de kruissnelheid rond 130 a 140 km per uur ligt. Ik ben gewend in auto’s te rijden die een iets hoger gemiddelde aantikken. Met het dak en soms de ramen open was het ook goed toeven in de auto. Ik ben trots op dat kleine rode autootje. Hij staat weer veilig thuis in de garage en wacht op nieuwe avonturen.
Vlak voor vertrek paste ik de laatste dingen aan. De voorbumper wilde ik nog even strak gemonteerd hebben en ik wilde ook goede koeling hebben, dus sloot ik de tweede ventilator aan op de dubbele sensor. Nadat ook de olie ververst was, vond ik het genoeg. De MC was klaar voor de trip! Op de Facebook pagina en op de website van ItalyHereWe.com kun je genoeg informatie over de trip vinden. Ik beperk me hier tot wat persoonlijke hoogtepunten.
De eerste keer dat ik op de snelweg reed was destijds naar de Elzas. Ik werd er knap moe van. De auto was niet heel comfortabel en dat gaf me geen vertrouwen in de rit naar Italië. Sindsdien heb ik echter veel veranderd aan de auto. Er kwam een compleet onderstel van Leda onder net als moderne wielen met zeer goede banden. Dit heeft zich uitbetaald in een heerlijk rijdende auto! Het was echt geen straf om zo de snelweg te rijden. Rond de 130 a 140 rijdt de auto op 4000 toeren en ervaar je een “sweet spot”. Met een beetje gas erbij gaat hij er meteen vandoor. Het was dus heel goed te doen. Eenmaal in Italië genoot ik van de bochtige wegen en bewees de MC zijn meerwaarde. Hij rijdt verschrikkelijk lekker over de kronkelige Italiaanse wegen!
Met alle overbodige bagage uit de auto bleek hij zelfs zijn mannetje te staan op het circuit! Ondanks de erg hoge buiten temperatuur en de daarbij horende hoge motortemperatuur, heb ik heerlijk rondgereden. Ik heb zelfs de achterkant even uit het spoor gekregen. Een beetje tegenstuur herstelde dat snel. Ik denk dat het tijd wordt me in te schrijven voor een voertuig beheersingscursus, het wordt echt tijd om de grenzen van deze auto te gaan verkennen.
Ging alles dan vlekkeloos? Nee, helaas niet. We beklommen de Stelvio vanuit het Zuiden. Dit ging voorspoedig en ik gaf de MC de sporen. Al snel begon de motortemperatuur op te lopen en realiseerde ik me dat ik het iets rustiger aan moest doen. Het is tenslotte 2600 meter omhoog en onderweg naar boven is uitvallen niet echt een optie. Eenmaal boven en met de motor stationair gooide hij al het koelwater door de druk uit het expansievat. Wat een geweld!
Na een korte pauze vulden we bij met zes liter mineraalwater en konden we de weg naar beneden zonder problemen doen. Gelukkig was er geen blijvende schade. We hadden ook wat problemen met de versnellingspook. Deze bleef bij flink gasgeven niet in zijn eerste verzet. Ik weet nog niet hoe dat kan, maar dat moet op te lossen zijn. Eenmaal thuis maakte de auto wat lawaai. Dit kwam door een gaatje in de uitlaat. Daags erna brak de hele uitlaat af en heb ik het kunnen lassen. Eigenlijk stelt dat allemaal niks voor. De MC heeft zich enorm goed bewezen en laten zien dat een auto die 20 jaar lang in dozen op een plank lag, gewoon een volwaardige, betrouwbare reisgenoot kan zijn. Het gemis aan vermogen was echt geen issue. Deze motor loopt heerlijk! Toch zie ik ernaar uit om de trip nog eens te doen met een turbo motor erin gecombineerd met de Thema versnellingsbak. Wordt vervolgd dus!
