3500 km

Google stuurde me een berichtje na de succesvolle IHWC-trip. Ik had ruim 3500km afgelegd met een auto en maar liefst 2,8km te voet. De Montecarlo deed het voorbeeldig! Zelfs de snelweg kilometers waren prima. ondanks dat de kruissnelheid rond 130 a 140 km per uur ligt. Ik ben gewend in auto’s te rijden die een iets hoger gemiddelde aantikken. Met het dak en soms de ramen open was het ook goed toeven in de auto. Ik ben trots op dat kleine rode autootje. Hij staat weer veilig thuis in de garage en wacht op nieuwe avonturen.

Vlak voor vertrek paste ik de laatste dingen aan. De voorbumper wilde ik nog even strak gemonteerd hebben en ik wilde ook goede koeling hebben, dus sloot ik de tweede ventilator aan op de dubbele sensor. Nadat ook de olie ververst was, vond ik het genoeg. De MC was klaar voor de trip! Op de Facebook pagina en op de website van ItalyHereWe.com kun je genoeg informatie over de trip vinden. Ik beperk me hier tot wat persoonlijke hoogtepunten.

De eerste keer dat ik op de snelweg reed was destijds naar de Elzas. Ik werd er knap moe van. De auto was niet heel comfortabel en dat gaf me geen vertrouwen in de rit naar Italië. Sindsdien heb ik echter veel veranderd aan de auto. Er kwam een compleet onderstel van Leda onder net als moderne wielen met zeer goede banden. Dit heeft zich uitbetaald in een heerlijk rijdende auto! Het was echt geen straf om zo de snelweg te rijden. Rond de 130 a 140 rijdt de auto op 4000 toeren en ervaar je een “sweet spot”. Met een beetje gas erbij gaat hij er meteen vandoor. Het was dus heel goed te doen. Eenmaal in Italië genoot ik van de bochtige wegen en bewees de MC zijn meerwaarde. Hij rijdt verschrikkelijk lekker over de kronkelige Italiaanse wegen!

Met alle overbodige bagage uit de auto bleek hij zelfs zijn mannetje te staan op het circuit! Ondanks de erg hoge buiten temperatuur en de daarbij horende hoge motortemperatuur, heb ik heerlijk rondgereden. Ik heb zelfs de achterkant even uit het spoor gekregen. Een beetje tegenstuur herstelde dat snel. Ik denk dat het tijd wordt me in te schrijven voor een voertuig beheersingscursus, het wordt echt tijd om de grenzen van deze auto te gaan verkennen.

Ging alles dan vlekkeloos? Nee, helaas niet. We beklommen de Stelvio vanuit het Zuiden. Dit ging voorspoedig en ik gaf de MC de sporen. Al snel begon de motortemperatuur op te lopen en realiseerde ik me dat ik het iets rustiger aan moest doen. Het is tenslotte 2600 meter omhoog en onderweg naar boven is uitvallen niet echt een optie. Eenmaal boven en met de motor stationair gooide hij al het koelwater door de druk uit het expansievat. Wat een geweld!

Na een korte pauze vulden we bij met zes liter mineraalwater en konden we de weg naar beneden zonder problemen doen. Gelukkig was er geen blijvende schade. We hadden ook wat problemen met de versnellingspook. Deze bleef bij flink gasgeven niet in zijn eerste verzet. Ik weet nog niet hoe dat kan, maar dat moet op te lossen zijn. Eenmaal thuis maakte de auto wat lawaai. Dit kwam door een gaatje in de uitlaat. Daags erna brak de hele uitlaat af en heb ik het kunnen lassen. Eigenlijk stelt dat allemaal niks voor. De MC heeft zich enorm goed bewezen en laten zien dat een auto die 20 jaar lang in dozen op een plank lag, gewoon een volwaardige, betrouwbare reisgenoot kan zijn. Het gemis aan vermogen was echt geen issue. Deze motor loopt heerlijk! Toch zie ik ernaar uit om de trip nog eens te doen met een turbo motor erin gecombineerd met de Thema versnellingsbak. Wordt vervolgd dus!

IHWC

Aanstaande dinsdag vertrekken we naar ons jaarlijks Italië feest ItalyHereWe.com en het werd daarom tijd om de nodige aanpassingen door te voeren. Aan het einde van de UK-trip had ik een lijstje gemaakt met wensen. Ik wilde deze zoveel mogelijk afwerken voordat de trip zou beginnen.

Bovenaan de lijst stond de reparatie van het elektrische raam van de bijrijder. Deze weigerde dienst op de laatste dag in Engeland. Ik begon met het verwijderen van het deurpaneel, de middenconsole, de tunnel en de deksel van de zekeringenkast. In no time was de auto een onoverzichtelijke draadbrei. Tijd om tot analyse over te gaan. Ik was er al vrij snel uit dat de zekering kapot was. Onduidelijk was nog waarom. Ik begon met alles door te meten en dat met steeds een losgekoppeld onderdeel. Lang verhaal kort, het bleek de motor zelf te zijn die kortsluiting gaf. Ik zocht in mijn voorraad en vond warempel nog een tweede exemplaar. Nadat deze gemonteerd zat bleek hij weer te werken. Fijn! Het wordt warm straks in Italië. Resteerde nog het weer in elkaar zetten van het interieur.

Tweede op de lijst was een kleine beurt. De auto zal wel genieten van de verse plas olie. Ook het koelwater is weer op peil en ik controleerde allerhande in de motorruimte. Tijd om weer te klussen. De aansturing van de tweede koelvin was nog niet aangesloten. Ik heb een sensor geplaatst die twee trappen kent. Elke met een verschillende temperatuur. Als het koelwater niet afdoende koeler wordt met de eerste ventilator, schakelt de tweede bij. Met de 30+ temperaturen in het vooruitzicht is deze tweede trap echt nodig. Omdat de sensor op de min pool schakelt moest ik een relais plaatsen dat altijd bekrachtigd wordt met een plus stroom en waarbij de stroom gaat lopen naar de vin als de massa van het relais gelegd wordt door de sensor. In mijn kabelbomenvoorraad van oude Thema’s vond ik geschikte stroomdraden in een blokje waar een relais in kan. Ik koos voor een 30A relais en plaatste een 20A zekering ervoor. Ik plaatste het relais bij de accu en sloot alle stroomkabels aan. Met de accu weer aangesloten kon ik de werking testen door de sensor even los te koppelen en die stroomdraad aan massa te houden. Vrolijk blies de tweede ventilator zichzelf leven in. Een hele opluchting, de koeling moet gewoon goed zijn.

Tijd voor de laatste klus, het wassen van de auto. Deze klus is niet noodzakelijk maar wel wenselijk. de auto moet er op zijn paasbest uitzien tijdens de trip, althans in ieder geval bij de start. De auto ziet er weer pico bello uit! Ik plaatste ook nog een Oostenrijk vignet en een tolpoort sensor. Net als alle benodigdheden die verplicht zijn om bij je te hebben zoals de gele hesjes. De Montecarlo is er klaar voor!

Roadtrip UK

Ter voorbereiding op de aanstaande IHWC trip plande ik een vierdaags bezoek aan Groot-Brittannië met mijn vriendin in met de Montecarlo als vervoer. Best wel een leuk vooruitzicht om het kenteken aan te melden voor de boottochten die we bij voorkeur naar Engeland maken. Heen met Stena Line naar Harwich en terug met P&O vanuit Hull. Dit leverde een mooie trip op met veel lokale wegen in plaats van doorgaande snelwegen. De Montecralo rijdt prima op de snelweg maar komt beter tot zijn recht op de kleine binnenwegen. Ondanks dat de kwaliteit van het wegdek vaak te wensen overlaat hebben we erg veel leuke wegen gereden!

Mijn twee liefdes in een shot!

Natuurlijk moest ik nog het een en ander voorbereiden voor deze onderneming. Voorwaarde was bijvoorbeeld dat de bagageruimte geheel ter beschikking was voor kleren en de eventueel aangeschafte zaken. Dit bracht mij op het idee om achterin de Montecarlo een kratje te plaatsen op de plek waar normaal gesproken het reservewiel zit. Ik had een kratje dat eigenlijk precies paste en dat ik met wat aanpassingen plaatste in de motorruimte. Ik kon het zelfs zo maken dat het erg stevig staat en ook nog verwijderbaar is! Ik stopte hier mijn gereedschap en allerhande vloeistoffen zodat de bagageruimte hiervan verschoond bleef. Volgende klusje was het opnieuw plaatsen van het glaasje van het knipperlicht in de bumper. Beide plastc schroeven waren afgebroken en het uiteinde ervan zat nog in het schroefgat en was onmogelijk te verwijderen. Tijdens het plaatsen van het kratje had ik echter een aanvalsplan gemaakt. Ik pakte een kleine schroevendraaier die ik met een gasvlam flink heet maakte. Deze duwde ik in de plastic schroefdraad en daarna liet ik het afkoelen terwijl ik de schroevendraaier op zijn plek hield. Nadat het plastic weer uitgehard was kon ik zonder problemen het resterende draadeindeje eruit draaien. Een beter resultaat had ik niet gewenst. Moeiteloos kon ik vervolgens de nieuwe plastic schroeven monteren en was het glaasje weer terug.

Het laatste was het afmonteren van de bumper. Ik was vergeten om de voorbumper in de wielkasten vast te maken. Een eenvoudige klus toen ik eenmaal passende boutjes en ringen had gevonden. De bumper is nog steeds niet mooi uitgelijnd maar dta doe ik voor de Italië trip zeker!

De auto gaf overigens geen krimp. Het was wel wat opletten bij het tanken, ze hebben niet overal benzine met een acceptabel octaan gehalte. De auto reed heerlijk en de wielophanging heeft zich volop bewezen op de soms uitdagende wegen. Het beloofd wat straks in zijn geboorteland. Het enige dat de trip niet overleefde was de elektrische bediening van het passagiersraam. Deze wilde niet meer in beweging komen. Iets dat ik natuurlijk moet repareren om te voorkomen dat mijn passagier een witte rechterarm houdt…

Inmiddels heeft mijn dochter van 17 haar rijbewijs bemachtigd. Iets waar ik erg trots op ben. Nog trotser ben ik op haar geworden toen ze stellig verkondigde dat haar eerste rit na het behalen van haar rijbewijs in de Montecralo moest gebeuren. Ze heeft af en toe meegeholpen en ze vindt het een erg leuke auto. Ik waarschuwde haar dat een oude auto echt heel anders rijdt dan een moderne lesauto maar ik garandeerde haar ook dat het wel goed zou komen. Trots als twee pauwen reden we de binnenwegen van Hattem. Haar vuurdoop in de MC was uitermate geslaagd te noemen!

Powerflex Voorwielophanging

Je herinnert je nog vast het bericht waarin ik de op zakjes snoep lijkende PU-bussen voor de wielophanging toonde. Ik besloot gisteravond zo’n zakje aan te breken en de rubberen bussen van de voorste draagarmen te vervangen voor deze hoogwaardige PU-bussen.

Uit luiheid besloot ik de draagarmrubbers onder de auto te vervangen. Ik dacht daarmee tijdvoordeel te kunnen halen. Het geheel verwijderen van de arm betekent namelijk het verwijderen van drie bouten en het losmaken van de fusee. Een klus die ik niet graag doe. Ik beperkte me tot het losmaken van de ene bout waarmee de draagarm aan de carrosserie vastgemaakt zit. Tot mijn genoegen kon ik de draagarm makkelijk naar beneden trekken. Ideaal, ik kon goed bij het rubber en ging aan de slag.

Omdat de oude rubbers nog erg goed waren besloot ik deze in hun geheel te demonteren om ze eventueel te kunnen hergebruiken. Toen Discovery Channel nog gewoon te zien was met mijn TV-abonnement keek ik erg vaak naar Wheeler Dealers. Ed China liet eens zien hoe je zonder pers rubbers kunt vervangen. Ik paste die kennis toe en kwam met de volgende constructie:

Met een stuk draadstaal kon ik de rubberen ophanging door de aandrijfas heen draaien. Althans, dat was het plan. Het ging niet zo soepel. Eerst was mijn draadeind te dun waardoor deze verbogen werd voordat de kracht groot genoeg was om het rubber eruit te duwen. Ik besloot eerst de stalen bus uit het rubber te duwen met deze constructie maar dan niet met een dop 17 maar met een dop 10. Dat ging perfect. Hij kwam er zonder schade uit. Met een schroevendraaier maakte ik wat ruimte rondom het rubber en spoot dat in met WD40. Aan beide zijkanten, op de foto is het te zien, heeft het rubber lippen die door de arm heen gedrukt moeten worden. Met een veel zwaarder uitgevoerd bout lukte het me het rubber door de arm te duwen. Ondertussen was ik hier al ruim een uur mee bezig, maar je moet wat over hebben voor een rubbertje. Het laatste stuk kon ik met de hand doen. Triomfantelijk liet ik mezelf het verwijderde rubber zien, deze triomf bleek echter van korte duur, het rubber was flink ingescheurd op de randen. Toch niet zo fraai meer dus.

Al snel leed ik mijn tweede nederlaag, met de nieuwe bussen gemonteerd is de flexibiliteit uit het rubber verleden tijd en moet je de draagarm heel precies in de behuizing duwen en trekken om de bout te kunnen monteren. De plek waar het rubber zit is iets gedraaid ten opzichte van de arm waardoor dit extra complex wordt. Ik moest alsnog meer demonteren van de draagarm om bewegingsvrijheid te creëren. Gelukkig kon ik de fusee laten zitten. Met wat heen en weer geduw en getrek lukte het de bout door de nieuwe bus te krijgen en kon ik alles weer netjes monteren. Het bijgeleverde montagevet kwam goed van pas, hierdoor werd het monteren eenvoudiger. Het kostte toch weer een uur of twee, de andere kant ging met deze ervaring sneller. Ik sneed het rubber kaport en had het er in vijf minuten naast liggen. Voldaan wurmde ik me onder de auto vandaan. De voorkant moet weer uitgelijnd worden denk ik, maar hij zal strakker reageren dan ooit!

Remmen!

De vorige keer liet ik je achter in de veronderstelling dat het ontluchten van de remmen zou leiden tot perfect werkende remmen. Het ontluchten deed ik echter meerdere keren. Ik liet bijna een liter vloeistof door de leidingen gaan en er kwamen geen bubbeltjes meer door. Toch voelde de rem niet anders. Ik vond hem zelfs wat vager. Ja, als je het pedaal vloerde kwam er een reactie, dat rijdt echter niet erg lekker. Tijd om het probleem op te lossen!

Aangezien de remmerij afkomstig was van de Fiat 132 bekeek ik de gehele constructie opnieuw. Zoals je weet overwoog ik zelfs het hele concept overboord te gooien en een rembekrachtiger rechtstreeks op de pedalen te monteren zoals tegenwoordig gebruikelijk is. Ik zou daarvoor een aanpassing aan het pedaal moeten doorvoeren. Het had niet mijn voorkeur omdat het direct invloed heeft op de toch al beperkte opbergruimte in de koffer. Tijd om mijn analytishce vaardigheden toe te passen. Dat hielp! Met een meetlat erbij werd mijn vermoeden bevestigd. De hevel werkte niet 50-50 maar eerder op 2/3 – 1/3 waardoor een druk op het pedaal vertaald werd op een kleinere druk op de cylinder. Ik moest het lasapperaat tevoorschijn halen. Na enig overleg met mezelf besloot ik de hevel aan de lange zijde met zker een centimeter in te korten waardoor de verhoudingen dramatisch anders zouden worden. Ik bouwde de hele constructie om, de plek waar de remstang door het schutbord komt veranderde niet terwijl de hevel korter werd, zodat de rem weer bediend kon worden.

Ik wijzigde ook de afstelling van de rembekrachtiger zelf. Met een schuifmaat mat ik de hele aansturing na en verstelde ik de plunjer die vanuit de bekrachtiger naar de hoofdremcylinder loopt. Ik zorgde ervoor dat dit spelingsvrij was en de rem dus direct contact zou hebben. Vervolgens stelde ik de hevel zo af dat deze al enigszinds aan de rem trekt maar nog niet aan het vacuum komt. Zo was het hele systeem perfect op elkaar afgesteld en kon ik eindelijk de proef op de som nemen. Een weekje ziek thuis en veel regen gooiden roet in het eten, maar zo gauw de mogelijkheid er was reed ik proef met de vernieuwde remmen. Tot mijn verademing bleken deze nu geheel naar verwachting te werken! Ik hoef het pedaal nog maar een klein beetje in te drukken om een vertraging te krijgen. Ook het dieper indrukken van de rem leidt tot meer vertraging. Zo moet dat gaan! Een belangrijk vinkje gezet in de voorbereiding op de Italié trip!

Puzzelstukje

Bij een online veiling van BVA kocht ik voor de somma van vijftien euro een ogenschijnlijk hele mooie, zware en laag uitgevoerde krik. Zo’n krik die elke monteur wil omdat hij altijd onder je auto past. Het krikje van de Aldi voldoet prima, maar goed gereedschap is het halve werk. Over half gesproken; ik deed hetzelfde bij het lezen van de advertentie, mijn ogen lazen niet dat erbij stond dat de krik olie verloor. Op de foto zag ik daarna ook een flinke berg kattegrit naast de krik liggen, hoe onoplettend.

De andere krikken gingen ook voor tegen of over de 100 euro van de hand. Ik had een miskoop begaan. Toch liet ik het er niet bij zitten. Ik bracht de krik naar de autowasplaats en met ontvetter en de hogedrukspuit werd de krik ontdaan van jarenlang aangekoekt vet en olie. Hij zag er zowaar netjes uit! Tijd om op zoek te gaan naar de lekkage. Deze krik heeft door zijn platte formaat een bijzondere opbouw met een los reservoir dat met harde leidingen aan de cylinder bevestigd is. Gelukkig bleek hiervan niks kapot te zijn. De lekkage liep langs de hoofdcylinder als je daar druk op zette en ook onderuit bij de pomp. Met mijn kluservaring leek het me leuk deze krik weer leven in te blazen en al snel had ik de grote cylinder uit elkaar en bleek het u-manchet dat de oliedruk tegen houdt, gebroken. Met de maten genomen ging ik achter de laptop op zoek naar een vervangend onderdeel. Ik vond uiteindelijk een website die grossierde in deze u-manchetten en ik besteld er eentje. Met deze gemonteerd ging de krik weer soepel omhoog. Toen ik echter de auto ging opkrikken stroomde de olie langs de kleine cylinder naar buiten. Die was duidelijk ook lek. Ik was wat onzeker of de precieze maten van dit kleine u-manchet en toog daarom naar de automaterialenzaak. Die jongens hebben daar een werkplaats en al eens mijn grote vrachtwagenkrik gereviseerd. Deze keer konden ze me niet helpen maar verwezen ze me naar een naburig pand, Seal Supply, die zouden raad weten. Lang verhaal kort, zij hebben mij prima geholpen en al gauw doet mijn krik het weer 100%. Het maakt klussen aan auto’s zoveel makkelijker als je een goede, zware krik hebt waarmee je de auto ook wat kan verrijden. Ik hoor je denken, wat heeft dit met de Montecarlo te maken?

Het project om de auto om te bouwen naar turbo lag even stil. Voornaamste reden was dat ik er even geen zin meer in had en gewoon wilde rijden. Wat echter ook mee speelde was dat ik een keerring van het differentieel niet kon bemachtigen. Met mijn nieuwe vrienden bij Seal Supply dacht ik echter ook dit snel op te kunnen lossen. Helaas bleek deze keerring zo specifiek te zijn dat ze hem niet konden leveren. Ze hadden echter wel het merk gevonden en een nummer. Ideaal. Het stond gewoon aan de binnenzijde van de oude keerring! Dat ik daar zelf niet opgekomen was. Met dit merk en het nummer in de aanslag ging ik weer online zoeken naar een oplossing. Ik vond een keerring van een privé aanbieder op Ebay Duitsland. De beste man wilde er € 50 voor hebben. Inclusief verzenden werd het dan wel een heel erg dure keerring… Wat ik vaker doe is het nummer bij een site als Autodoc invoeren om te kijken of er dan een OE nummer naar boven komt. Ook nu werkte dat. Ik kreeg een echt Lancia onderdeelnummer in beeld dat ik kon gebruiken om verder te zoeken. Tot mijn stomme verbazing was het een keerring die nog prima verkrijgbaar is. Ik kocht het originele merk en het werd vandaag netjes bezorgd. Kostte net geen € 4,-. Kijk, dat maakt de hobby betaalbaar en zo kan ik binnenkort serieus verder met de turbo conversie.

Een zakje snoep?

Het pakketje heeft een lange reis achter de rug. Inclusief een douane procedure deed het er bijna een maand over. Lang leve de Brexit. In voorbereiding op de komende IHWC-trip ben ik nog heel wat van plan met de auto. Strak sturen is er eentje van en daarom kocht ik een zakje met daarin, ja het lijkt wel snoep!

Het zijn PU-rubberen bussen voor de wielophanging. Ook kocht ik een setje wiellagers voor de achterzijde omdat het lager linksachter tijdens het bouwen van de auto al zijn aanstaande overlijden aankondigde. Hierop zit net teveel speling en het lage rmaakt geluid. Tijd om beide zijden te vervangen. Ik overwoog zelf PU te gaan gieten, maar ik zie daar voorlopig vanaf nu deze onderdelen gewoon regulier verkrijgbaar zijn.

Een kleine update nog voor de remmen; ik heb de hoofdremcilinder van de Thema getest en deze werkt maar ook pas aan het einde van de pedaalslag. Hetzelfde als met de Fiat 132 hoofremcilinder. Het probleem zit hem dus niet in die cilinder maar in de aansturing tussen pedaal en deze unit. Ik denk dat ik een denkfout heb gemaakt. De hevel van de 132 heeft een verhouding 2/3 naar 1/3 waardoor de pedaaldruk tot minder beweging van de zuiger leidt. Ik had dat niet voorzien in het ontwerp waardoor de remmen het pas doen als je het pedaal diep indrukt. Ik overweeg nu twee oplossingen, de hevel exact 50-50 verdelen zodat de pedaaldruk en pedaalslag in evenwicht zijn of ik monteer rechtstreeks een rembekrachtiger uit de Thema op de pedalen van de Montecarlo. Het grote nadeel daarvan is dat de rembekrachtiger dan lager in de bagageruimte komt te zitten en een mogelijke branstoftank in de weg zal zitten. Ook moet ik dan het rempedaal modificeren. Ik heb dit echter inmiddels gefotografeerd bij een medeliefhebber en dat werkt. Ik vermoed dat ik binnenkort met de pedalen van een Thema ga kijken hoe ik deze modificatie goed uitvoer, de remmen moeten het straks immers echt heel goed doen!

Hoofdrem

Ondanks liters remvloeistof DOT4 die door mijn remontluchtingsapparaat stroomden, bleef de rem vaag aanvoelen. Tijdens de Autoweek keuring zei keurmeester Dennis het al. De rem doet het wel, maar pas vrij laat in zijn slag. Met de nieuwe voorremmen hetzelfde verhaal. Ik weet het daarom aan de hoofdremcylinder. Tijd om deze te vervangen.

Niet alleen het vage pedaal noopte me tot vervanging, de wijziging stond al langer op mijn lijstje omdat grotere remmen meer vloeistof verplaatsen en dus een groter volume van deze hoofdremcylinder vragen. Anders kom je aan de bodem van je rempedaal zonder dat de maximale vertraging gehaald wordt. Ik besloot eens te kijken of een hoofdremcylinder van een Thema zou passen. Deze voedt standaard al grotere remmen en de cylinder heeft meerdere aansluitmogelijkheden. Als je beide cylinders, die van de Thema en de Fiat 132 naast elkaar legt zou je zeggen dat het nooit gaat passen. De diameter van het deel dat de bekrachtiger in gaat is veel groter bij de Thema. Ook steekt hij ver in de rembekrachtiger met een soort huls. Ik schroefde eerst de hoofdremcylinder in de auto los en liet alle aansluitingen intact om zo weer terug te kunnen mocht mijn plan mislukken. Er zit voldoende buiging in de leidingen om de cylinder even aan de kant te schuiven. De rembekrachtiger bleek te beschikken over een verrassing! Er zit een pasdop in de bekrachtiger die, eenmaal verwijderd, precies de goede maat overliet van de cylinder uit de Thema! Ook het buisje bleek perfect over de bestaande stang heen te passen; dit ging lukken!

Het lastigst was het omzetten van de nippels op de leidingen, de Thema kent een fijnere draad dan de Fiat. Mijn felsset om de remleidingen te voorzien van de juiste aansluitingen is echter gemaakt om ook op locatie in de auto gebruikt te kunnen worden. Destijds een pré bij het uitzoeken van de set, nu een zegen. In no time zaten de nieuwe nippels aan de leidingen en vonden ze een plek in de cylinder. Natuurlijk zit er ook wel weer wat tegen. Het remvloeistof reservoir dat de Thema op de cylinder heeft past niet onder de bagageklep. Ik ontkwam er niet aan een zelfde soort systeem als er al was te installeren. Twee verloopstukjes op de cylinder waarop de slangetjes naar het reservoir pasten. En toen ontstond het probleem, de verloopstukjes van de Fiat 132 waren twee keer zo dik als die van de Thema. Dat ging nooit passen. Ik moest nog naar de loods om een bestelling op te halen en besloot ook te gaan shoppen voor dergelijke verloopstukjes. Na een tijdje zoeken vond ik twee koppelingscylinders in de voorraad waarop dergelijke verloopstukjes zaten. Ik nam ze mee naar huis omdat deze plastic tuitjes niet zomaar verwijderd wilden worden. Thuis heb ik de cylinders met de flex rondom deze tuitjes doorgezaagd waarna ik ze in tweeën brak en de tuitjes ongedeerd uit de zwaar verroeste cylinders kwamen. Nu was het kinderspel de installatie af te maken:

Het is een tweedehandsje deze cylinder, ideaal voor een uitgebreide test. Ik kon het rempedaal zonder problemen bedienen, alles lijkt technisch dus goed geïnstalleerd te zijn. De tijd ontbrak om het systeem te ontluchten, dat komt een volgende keer, ik heb echter goede hoop dat dit een sterke verbetering is voor de remmerij!

Nieuwe look

De vorige keer liet ik je achter met de mededeling dat er nieuwe wielen op de Montecarlo zouden komen. Gisteren was het ongewoon warm voor januari en bovendien helemaal droog! Na flinke plensbuien was het zout van de straat gespoeld en zag ik mijn kans schoon de Montecarlo uit zijn winterslaap te halen. Ik besteedde eerst tijd aan het opnieue ontluchten van de remmen en het goed monteren van de wielen. De afstelling van de schokdempers paste ik aan de nieuwe wielen aan door ze op de zachtste stand te zetten. Het was tijd de motor aan te slingeren. De auto had er zin in! Ik reed even bij de boot langs om te checken of het winterkleed goed gemonteerd zat, er werd code geel afgeroepen in verband met een naderende storm, en zag opeens dat het erg mooi licht was om foto’s te maken. Deze kans liet ik mij niet ontgaan, dus daar staat hij dan; op nieuwe wielen:

En nu door naar nieuwe achterremmen en de turbo conversie!

Brembo deel 2

Een avondje klussen later lag ook de tweede remklauw ongeduldig te wachten op montage. Met de gemaakte brackets zou het monteren geen enkel probleem meer moeten zijn! Als ik echter definitief de remklauwen monteer, moet ik ook de remmen weer ontluchten en heb ik een mooie reden om direct de slangetjes tussen het reservoir en de hoofdremcilinder te vervangen voor slangen die tegen remvloeistof kunnen. Nu heb ik ze van benzineslangen gemaakt en die zweten na verloop van tijd de remvloeistof uit.

Tijd om de wielen te demonteren en de klauwen te gaan passen. Zoals verwacht ging dit zonder probleem. De tijd die ik gestoken heb in het maken van juiste brackets betaalde zich nu uit. Het meeste werk zat hem in het zoeken van vier bouten, moeren en ringen die ik kon gebruiken voor montage. Ik heb alle boutjes en moertjes in gebruikte bakjes zitten van de chinees om de hoek, een heel handig systeem, de plastic bakjes kosten niks en door de doorzichtige deksel zie je direct wat er in zit. Ik heb er echter inmiddels een stuk of vijftien met in elk een andere maat of een ander item. Afijn, nadat ik de goede set bij elkaar gesprokkeld had, zag de naaf er zo uit:

De remschijven kon ik daarna monteren. Zoals besproken kwamen deze van de Fiat Coupé turbo 20V af. Deze zijn ook viergaats en daarmee uitermate geschikt. Vervolgens paste de remklauw ook perfect op de schijf en kon ik deze netjes monteren aan de bracket. Best een spannend moment omdat ik deze nieuwe klauwen nog niet getest had en ik ook nog geen test met nieuwe remblokken had uitgevoerd. Het zag er al snel heel dik uit:

Je ziet op de foto dat ik nog de vulring heb gemonteerd die standaard op de Monte-Carlo zit. Tijd om de 16″ wielen er weer op te doen. Zoals bij bijna elke klus; er dienen zich altijd onverwachte situaties aan waar ik niet op gerekend heb. Ook nu. De wielen pasten niet om de klauw heen. Of het nu kwam door de lage ET-waarde van de velgen of doordat de klauw iets meer naar buiten staat, de binnenzijde van het remblok zit exact op de rand van het remvlak, aan de buitenzijde steken ze een halve mm uit, of door welke andere oorzaak dan ook, het lukte niet. Tijd om te vloeken en andere plannen te maken. Toch voor andere remmen gaan? Of alsnog de wielen veranderen? Ik koos voor het laatste. Ik ben gegaan voor een 17″ set die ik nog niet heb kunnen fotograferen, dat komt een volgende keer, die perfect past. De vulring is dan niet meer nodig en ik vind de auto er mooi mee uitzien. Het voornaamste is dat de voorremmen nu zo goed als klaar zijn. Ik moet alleen nog ontluchten, dat is echter een klusje van niks dat ik alleen nog niet gedaan had vanwege het ontbreken van voldoende voorraad in remvloeistof. De volgende keer dus meer ervaring met het nieuwe remmen en een foto van het nieuwe aangezicht. Hopelijk komt er nog een zoutvrije weg beschikbaar!

error

Vind je het een leuke blog? Share, like of subscribe!