Groter onderhoud

Het is alweer een tijd geleden dat ik wat schreef over de Monte-Carlo. Hij rijdt nog immer prima, maar ontwikkelde wel een irritante eigenschap. De eerst versnelling klapte er telkens uit. Na veel testwerk met het verstellen en aanpassen van het schakelmechanisme heb ik een externe oorzaak uit kunnen sluiten. Het zit echt in de bak.

In de loods had ik gelukkig nog een bak liggen. Uiterlijk niet de mooiste, maar er stond nog olie in en hij leek me ook compleet. Eind september rijd ik met mijn zoon een KWF-rally. Een mooie aanleiding om de bak te wisselen zodat we ook het eerste verzet weer kunnen gebruiken bij het optrekken.

De bak kun je eigenlijk niet verwijderen zonder ook de motor eruit te halen. Dat besloot ik te doen en ik koos voor de verwijdering via de bovenkant. Deze is redelijk overzichtelijk als je alleen werkt. Systematisch ontkoppelde ik alles rondom de motor. Denk aan koelwaterslangen, benzineleidingen, stroomdraden, uitlaatspruitstuk, snelheidskabel, gaskabel en nog veel meer. Ik ken de auto als mijn broekzak en de motor hing na 2,5 uur sleutelen te bungelen aan het plafond!

Ik duwde de auto eronder weg en liet het blok met de bak op een kruk landen. Meteen kon ik ook beginnen met een onderhoudslijstje. Ik zag dat een aandrijfashoes kapot was, die had vet tegen het blok aan geslingerd. Nu het blok ernaast staat maak ik ook de carburateur netjes schoon. Ook loop ik de hele ontsteking even na zodat alles weer netjes loopt straks. Na alle klussen die ik aan de Phedra, Thema en Thesis heb gedaan is dit weer een welkome afwisseling van het klussen aan autos’s!

IHWC 2023

Het jaarlijkse Italië festijn zit er ook alweer op! De Monte-Carlo heeft zich weer bewezen. Ik kan nog steeds zeggen dat de auto me nog nooit in de steek gelaten heeft, toch moet ik je één incident melden. Ik heb in Turijn een noodzakelijke reparatie moeten doen.

De laatste voorbereidingen voor de trip bestonden deze keer uit het wassen en een beetje poetsen van de auto. Eigenlijk is dat me nog nooit gelukt, de auto zover af hebben dat er geen aandacht meer nodig is voor een trip. Toch deed ik nog wat klusjes in de aanloop naar de trip. Zo was ik ontevreden over het vrij zware stuurgedrag. Ook sloeg de richtingaanwijzer maar moeizaam weer af in neutraal. Dat wilde ik nog even bekijken. Toen ik het stuurwiel demonteerde viel me op dat het stuur naast het bedoelde gaatje in de afslagring een spoor getrokken had. Tijdens het uitlijnen was het stuur gedemonteerd om meer ruimte op de stuurkogel te krijgen. De uitlijner had het stuur niet met het nippeltje in het gaatje gemonteerd. Dat veroorzaakte zwaar stuurgedrag en een slecht werkende richtingaanwijzer. Een eenvoudige fix waarna de auto weer als vanouds, lichtvoetig stuurde!

Op weg naar Italië reden we door Frankrijk. Een route die bij uitstek geschikt is om weinig brandstof te gebruiken. De maximum snelheid is daar laag. Ik probeerde lang door te rijden op de tank. Toen ik bij 600km afstand aankwam stotterde de auto ineens bergop. Ik dacht meteen aan een lege tank. Als ik het gaspedaal losliet en weer indrukte ging hij weer. De tankmeter valt vanaf het niveau van een halve tank ineens terug naar niveau leeg. Geen betrouwbare bron dus. Ik slingerde een beetje met de auto en zag tot mijn geruststelling dat het lampje van de meter flikkerde. Er zat dus nog voldoende peut in. Ik reed verder maar ging wel tanken. We verbleven bovenop de pas Sint Bernard waardoor klussen aan de auto niet mogelijk was. Het was er domweg te koud voor. De volgende dag reed ik op de snelwegen richting Turijn en kon de auto niet harder dan 85km/h. Bij ons hotel zat een mooie parkeergarage waardoor ik volhield. Daar zou ik prima kunnen klussen.

In de afgekoelde garage begon ik de volgende morgen systematisch het benzinesysteem na te pluizen. Ik begon met de opnemer in de tank. Deze was schoon. Het gaasje had echter wel een barst. Gelukkig herinnerde ik me dat ik een filtertje in lijn geplaatst had naar de pomp. Toen ik die demonteerde zag ik het volgende:

Oorzaak gevonden dus! Om de hoek zat een automaterialenzaak waar al snel een nieuw filter aangeschaft was. Voor de somma van vijf euro deed de MC het weer. Tijdens het rijden van passen bewees hij weer mooie diensten. Zonder enig probleem zijn we vier keer tot in de sneeuw gereden. Deze keer ook zonder koelingsproblemen doordat de nieuwe radiator formidabel werk leverde. De temperatuur is geen enkele keer boven de 90 graden geweest. Zonder problemen reden we daarna in één streep door naar Nederland. De auto heeft het weer perfect gedaan!

Uitlijnen voor de trip

Ondanks dat ik de Montecarlo flink de sporen gaf in de Elzas, was ik niet geheel tevreden over de uitlijning. De auto stuurde wat licht en reageerde heftig op stuurbewegingen. Ik moest echt goed en gelijkmatig insturen. Er was geen speling, het stond gewoon niet lekker afgesteld.

Omdat mijn favoriete uitlijner pas na de IHWC trip tijd heeft ben ik met zijn uitlijngegevens van de Montecarlo naar de Tyrepoint in Zwolle gegaan. Een bedrijf waar ik sinds de oprichting ervan graag kom. De vaste uitlijner, Gerrit, liep nog wel rond ondanks dat hij inmiddels met pensioen is. De Montecarlo werd door een collega van hem goed en geduldig onder handen genomen. Hij heeft de auto zo goed mogelijk op de waardes van Lammert gezet en vond het erg leuk om de auto goed te zetten. Hij zou hem zeker niet vergeten! Het zoekerige stuurgedrag kwam doordat er nauwelijks nog camber op de wielen zat. Dit is nu hersteld. De auto stuurt weer wat zwaarder maar voelt veel beter. Op naar de laatste voorbereidingen voor de Italië trip in juni!

Elzas 2023

De trip naar de Elzas zit er alweer op. Ik tik deze tekst met erg veel genoegen. We hadden een erg fijne mini vakantie. Dat kwam niet alleen door de ontzettende fijne gastvrijheid van Jos en Katinka. Zowel de auto’s als de mannen hebben zich voorbeeldig gedragen. Het was erg gezellig en het enige noemenswaardige defect was de zekering van de remlichten van de Ferrari 308. Deze begaf het door ouderdom op de, bij tijd en wijle, erg hobbelige, Zwitserse bergwegen.

De Montecarlo kon ik niet proefrijden. De tijd was te kort. Ik vertrouwde dus op mijn reparaties en terwijl ik de auto de garage uitreed, merkte ik al dat de remmen lekker “beten”. Dat gaf me genoeg vertrouwen om op pad te gaan. Drie jaar geleden reed ik de Montecarlo voor het eerst in de Elzas. Ik had toen problemen met de ontsteking en diverse lekkages in het koelsysteem. Deze keer was de Montecarlo probleemloos. Geen druppel koelwater en nauwelijks olieverbruik. Bovendien reed hij als een bezetene. Met de nieuwe Leda’s, de goede remmen, de moderne wielen en banden kon ik de auto eens flink op zijn limiet rijden.

In de Elzas reden we een paar erg mooie wegen die vooral veel glooiende bochten bevatten. Ik ben geen liefhebber van haarspeldbochten of onbegaanbare bergwegen. Ik geniet van bochtige, goede wegen waarbij je flink vooruit kunt kijken. De Elzas grossiert in dit soort wegen en Jos had een prachtig programma voorbereid. Onderdeel hiervan was ook een stuk openbare weg dat ook gebruikt wordt voor wedstrijden. Ik heb dat stuk vier keer gereden. De Montecarlo lijkt hiervoor gemaakt. De hele weg reed ik in zijn derde verzet waarbij de motor tussen de vijf en zesduizend toeren draait. De auto kan zo perfect op het gaspedaal gereden worden; remmen is eigenlijk niet nodig, buiten het aanremmen van de vijf ruime haarspeldbochten in het circuit. Ik ging helemaal los en de Montecarlo vond het erg leuk. Het was zo’n moment dat alles op zijn plek viel. Geweldig om te doen.

Met complimenten voor de organisatie vertrokken we weer huiswaarts. Ik kijk nu al uit naar volgend jaar!

Noodzakelijk onderhoud

In de aanloop naar de traditionele trip naar de Elzas bleek ik toch nog wat puntjes op de spreekwoordelijke i te moeten zetten. Niet alleen had ik een nieuwe radiator besteld om eventuele koelingsproblemen voor te blijven, ook vond ik het tijd voor een verse plas olie.

Helaas bleef het hier niet bij. Mijn dochter leende de Monte-Carlo voor een ritje en toen ik hem achteruit in de garage reed liep het wiel rechtsvoor vast. Ik begreep er helemaal niks van. De rem was netjes los, dat controleerde ik door het wiel te demonteren waarna ik de remschijf vrij rond kon draaien nadat ik zijn borgbout had losgedraaid. Het probleem zat hem in de naaf, daar had ik net een nieuw lager gemonteerd, ik haalde de boel uit elkaar om nader te kunnen kijken.

Helaas splitste het nieuwe lager bij het demonteren van het lager. Ik moest hiervoor een nieuw exemplaar uit GB laten komen. Het probleem bleek de fixatiering te zijn die in de naaf gedraaid wordt met inbus 52 om het lager aan de binnenkant van de naaf vast te zetten. Deze had zich losgewerkt. Onduidelijk is nog steeds waarom, maar ik vermoed dat ik een verkeerd type gemonteerd had. Langverhaal kort, het nieuwe lager arriveerde en met locktite zette ik de fixatiering beter vast. Op naar het volgende probleem.

Terwijl ik onderweg was naar een kameraad voor een ritje rondom Arnhem reed de auto nog maar 80 terwijl ik vol gas gaf. Ik stuurde naar de vluchtstrook en de auto stond meteen stil. De voorremmen zaten zo vast als een huis en waren al aardig opgewarmd. Mijn hoofd ratelde en ik vreesde voor de remklauwen. Dit leek mij echter onwaarschijnlijk omdat ze allebei vast zaten. Ik had ook geen goed gereedschap mee dus ik moest improviseren. Met een tangetje besloot ik de remleidingen van de voorremmen te lossen uit de hoofdremcylinder. Nadat er wat remvloeistof uitgedruppeld was, bleken de remmen weer vrij. Conclusie was dat de hoofdremcylinder kaduuk was. Onder gebruikmaking van de handrem als hoofdrem reed ik door naar Arnhem. De rit reden we samen in de Giulia van mijn kameraad; zeker geen straf! Een heerlijk rijdende en mooie auto.

Via de bekende Poolse auto onderdelen site bestelde ik een nieuwe cylinder voor een Thema van TRW. De oude cylinder was ook afkomstig uit een Thema maar tweedehands. Ik had mezelf de tip gegeven deze sowieso te vervangen als de configuratie zou werken. Dat had ik duidelijk niet gedaan waardoor ik nu met de gebakken peren zat. Het monteren van de nieuwe cylinder is kinderspel. Het ontluchten is een langdurig proces, ondanks dat ik dat doe met een Eezibleed.

Tegelijkertijd verving ik ook de radiator. Dit had nog wat voeten in de aarde. Hij paste niet direct. Ik kroop onder de auto en zag uiteindelijk het probleem. Mijn carrosserie achter de bumper was iets verbogen naar boven waardoor de radiator niet wilde passen. Onder het eten bedacht ik hoe ik dat moest oplossen. Ik plaatste twee balken en daartussen een hydraulische potkrik om zo de beide carrosseriedelen uit elkaar te drukken. Dit werkte! Na verloop van tijd zag ik dat de carrosserie recht begon te worden. De radiator paste daarna. Ik sloot de beide ventilatoren aan op de standaard aansluiting in de auto. Ze trekken veel minder stroom dan de oude ventilatoren dus dat leek mij wel een fijne oplossing. Uit de oude radiator kwam veel bruin water ten teken dat het koellichaam niet optimaal flowde. Overigens ben ik niet heel enthousiast over de afwerking van de radiator. Technisch ziet hij er prima uit, de bevestigingen van de fans bijvoorbeeld was niet goed waardoor ik daar veel tijd aan kwijt was. Ook de ontluchtingsdop die vanuit de kofferbak bereikbaar moet zijn paste niet. Ik haalde uiteindelijk een afdichtingsdop bij de ijzerhandel om het op te lossen. Tenslotte zijn de lasrupsen zo dik dat deze de pasvorm van de radiator negatief beïnvloeden. Hopelijk koelt hij wel goed! Positief is het geringe gewicht. Ik denk dat de nieuwe radiator ongeveer 1/3 weegt van de oude…

Tot slot verving ik de olie voor een verse lading. Ik hoop dat de rit probleemloos verloopt en dat het remsysteem en de koeling het direct goed doen. Op naar de Elzas!

APK!

Met de APK afspraakbevestiging uitgeprint naast me in de auto, vertrok ik vol goede moed naar het keurstation. Tussen de middag checkte ik nog even de RDW-site, de keuringsdatum bleef op 22 september 2022 staan. Om vier uur ’s middags kwam het verlossende woord; de auto was goedgekeurd. Er was alleen nog een verkeerd afgestelde koplamp aangetroffen. Nadat deze afgesteld was en de band rechtsachter gerepareerd was, kreeg de auto fiat om weer twee jaar rond te mogen rijden.

Ik kon het niet laten om meteen een klein rondje in de buurt te rijden. Wat heerlijk om weer open en rauw te kunnen rijden. Mijn gewoonte is om ook direct de bandenspanning te controleren. Bij het keuringsstation hebben ze de gewoonte dit ook te doen en ook om dan de spanning op 2,5 bar te zetten. Teveel voor de lichte Montecarlo. Ik bracht hem terug naar 2,2 bar. Thuis haalde ik vervolgens mijn washal-emmer op en een uur later stond de auto te glimmen in mijn garage, klaar voor Viva Italia op tweede paasdag.

Samen met een kameraad reden we vanaf Hoofddorp naar Zandvoort. In totaal verschenen er vier Montecarlo’s op de stand waarvan ook de erg bekende, verbouwde met ruim 400pk. Erg leuk om de eigenaar hiervan te spreken en de auto eens live te zien. De eigenaar bleek ik al eens digitaal ontmoet te hebben, hij maakte voor mijn auto de beugeltjes waarmee de neusband vastgezet is. Ik ben erg onder de indruk van zijn vakmanschap. Ik neusde uitgebreid rond in zijn motorruimte en zag de grote hoeveelheid aanpassingen die hij doorgevoerd heeft. Hij bouwde twee van deze exemplaren. Dergelijke modificaties gaan mij te ver. Ik heb ook niet de kennis, laat staan de apparatuur, om hetzelfde te bereiken. Ik ga daarom mijn eigen weg. Ik ben benieuwd waar mijn auto gaat eindigen…

Dikke Montecarlo met Integrale Turbo 16V en 400pk

Het was trouwens erg leuk om een aantal trouwe lezers van dit blog te ontmoeten. Leuk om een gezicht te hebben bij de views die mijn schrijfsels krijgen.

APK deel 3

Zoals ik al aankondigde was vanavond montage avond. Ik begon met het subframe aangezien de auto nog hoog in de lucht geheven stond. De montage verliep eigenlijk probleemloos. Lastig is het om de boutjes van de baksteun op het subframe vast te maken, deze kun je van onderaf lastig bereiken. Bij mijn klussen aan auto’s heb ik al eens een minderwaardige ringsleutel 13 verbogen en dat kwam nu erg goed van pas! Ik kon de moeilijks bereikbare boutjes toch aardig goed bereiken. Met de handrem weer netjes op spanning sloot ik de klus af en liet ik de Montecarlo weer op zijn wielen landen.

Tijd voor beide fusees. Ik had ze al klaarliggen maar ze moesten nu nog gemonteerd worden. Omdat ik dit proces nu al zo’n drie keer per kant had gedaan wilde alles makkelijk los. Zowel de fuseekogel als de stuurkogel gaven geen strijd en verlieten gedwee de fusee. Monteren was daarna eenvoudig, Het was allemaal niet zo spannend dus. Toch kostte het best weer wat tijd, ik startte om 19:30 en stopte om 23:15. Ik kon het niet laten om de auto even te starten en te checken of alles naar behoren functioneerde. Gelukkig ging dat, net als de rest van de avond, zonder problemen. Met een doekje en wat Glassex maakte ik de ruit nog even schoon, dan heb ik morgen beter zicht. Net meldde ik de schorsing af, klaar voor de keuring van morgenochtend!

APK deel 2

Vanavond ging ik verder met het repareren van het subframe. Ik worstelde met het tweede stukje hoekijzer dat ik nog in het deels gapende gat moest plaatsen. Het wilde maar niet lukken om het pas te krijgen. Maar de aanhouder wint en uiteindelijk was het subframe netjes gelast en ligt het inmiddels te drogen van een vers aangebrachte laklaag,

Ik ben best tevreden zo, ik hoop de keurmeester ook.

Nu ga ik toch een veer steken op een plek waar het donker is… Omdat beide voorwiellagers aangemerkt werden voor vervanging, bestelde ik ruim op tijd een verse set, Ik deed dat bij de webwinkel van https://www.eurosport-uk.net/shop/index.php Toen ik afgelopen donderdag begon met de demontage van de lagers liep ik tegen een probleem aan. De wiellagers zitten gefixeerd met een extreem grote inbus maat 52. Geen gereedschap dat ik op voorraad heb. Ik fabriceerde zelf een zeskant in ongeveer die maat en probeerde de ring te demonteren. Helaas lukt dat niet. Hij sneuvelde. Ik bestelde daarom in het VK deze ring, het speciaal gereedschap, de borgmoeren en de stofkapjes. Ik vermelde dat ik wat haast had, Tot mijn oprechte verrassing werd het pakketje al vandaag bezorgd. Hulde!

Door dit onverwachte geluk was mijn tripje van afgelopen weekend naar de loods overbodig. Ik zocht en vond daar twee naven met betere lagers en nam die mee naar huis. Nadat ik die gemonteerd had bleef ik met de nare constatering achter dat deze lagers ook niet de beste waren. Je checkt een lager door het wiel te draaien terwijl je voelt aan de veer van de veerpoot. Als het lager slecht is voel je dat door een trilling in de veer. Ik voelde dat een klein beetje. Mijn scenario was dat ik dan maar voor de herkeuring zou gaan. Mijn brievenbus was echter gevuld met de escape en, terwijl het subframe droogde, zette ik mijn nieuwe lagerpers aan het werk. Ondanks wat tegenslag met een lager waarbij de helft achterbleef ging dit zeer voorspoedig.

De lagerpers had er geen enkele moeite mee en kwam niet boven de ton uit. Het lager zit dus vrij losjes in de behuizing. Beter ook, ze staan er niet om bekend dat ze erg lang mee gaan. Ik zal deze operatie dus nog eens moeten doen verwacht ik. Ook de achterwiellagers staan op het programma, maar die hoeven niet voor de APK. Na twee uurtjes klussen had ik weer twee mooi lopende naven klaar!

Morgenavond wordt montage avond. Alles moet weer in elkaar, de gereviseerde naven moeten weer geplaatst worden en dan is de auto klaar voor de keuring woensdag ochtend. Ik heb de accu ook alweer volgeladen. Wat kan er nu nog mis gaan?

Start van het seizoen; APK

De Montecarlo wordt langzaam wakker uit zijn winterslaap. De afspraak voor de APK is ingepland en de eerste activiteit staat op stapel. Ik probeer de MC mee te krijgen naar Viva Italia op Zandvoort. Als dat niet lukt is er geen vuiltje aan de lucht, dan neem ik gewoon de Thesis die net weer op de weg gezet is na motorrevisie en het vervangen van de bak. Voor de APK stonden flink wat punten op de lijst. Een aantal daarvan had ik deze winter al opgepakt. de lastigste deel ik hier.

Onder klein leed vielen opmerkingen over een niet goed vastgezette accu en een niet werkende ruitensproeier. Voor de accu kocht ik een mechaniek om deze vast te zetten. De ruitensproeier was een wat lastigere klus. Na onderzoek bleef er niks anders over dan dat de handel aan het stuur geen goed contact meer maakte. Ik haalde deze stuurkolomschakelaar helemaal uit elkaar en probeerde hem te reviseren. Helaas bleef ik na uren zwoegen achter met nog steeds een niet werkende sproeier. Ik reisde daarom af naar de loods en zocht een ander exemplaar uit. Deze deed het na installatie direct.

Volgende klus was de barst in het subframe nabij de baksteun. Hiervoor moest ik even diep ademhalen. Het subframe moest eruit. Dat betekent het demonteren van de handremkabels, het verwijderen van de stabilisatorstang, het lossen van de baksteun en het losmaken van alles dat vastzit aan het subframe. Daarna kan hij er onderuit. Met de auto op de vrachtwagenkrik en de motor met bak ondersteund door een kleine krik, kon ik er perfect bij:

Op de foto zie je al de gedemonteerde staat. Met het subframe naast de auto kon ik de schade inspecteren. Het beschadigde deel bleek al eens gelast, maar dat was onvoldoende goed gedaan. Er was over een scheur heen gelast terwijl dit waarschijnlijk dermate dun geworden was zodat de nieuwe scheur gewoon naast de oude ontstond. Tijd om het rigoureus aan te pakken en een flink stuk staal weg te nemen totdat er weer voldoende “vlees” is. Het staal is oorspronkelijk 2mm dik en rondom de scheur was het flinterdun door roest van binnenuit. Elk subframe valt ten prooi aan de roestduivel, die komt van binnenuit en vreet naar buiten. Dit subframe is de beste die ik heb, en verdient het om nog een tijd mee te gaan.

Het subframe was niet verbogen. Het lag nog goed plat op de werkbank. Ook bewoog de scheur niet als ik erop leunde. Structureel nog best in orde zou je dus zeggen. Nadat ik de lagen verf en de oude lassen had weggehaald kwam er toch veel schade tevoorschijn. Ik sleep een groot gat in het frame.

Ik ging op zoek naar een stuk vervangend staal. Ik had nog delen liggen van het aangepaste subframe voor de turbo motor. Die stukken staal hadden de juiste dikte. Het probleem dat ik zag was dat het lastig is om de ronding goed in het staal te krijgen. Ik bedacht dat ik ergens nog een stuk vierkante buis moest hebben. Na een korte zoektocht in mijn rommel, trof ik een stuk van deze buis aan dat precies 2mm dik bleek. Ideaal. De ronding van deze buis paste wonderwel. Met een potlood tekende ik de vorm af en sleep het stukje staal precies op maat. Ik doe de reparatie in twee stukken, dan blijft het overzichtelijk. Het is net alsof je een puzzel maakt. Het resultaat was in ieder geval naar mijn zin. Het vereist nog wat afwerking maar het begin is er:

Hopelijk is straks niks meer te zien van deze reparatie!

error

Vind je het een leuke blog? Share, like of subscribe!