Categorie: Het restauratieproject

Zoals ik al eerder schreef is goed gereedschap het halve werk.Ik kocht na veel beraad en zoekwerk de felsset van Weber Tools; de WT-2045. Een set die ook in en op de auto te gebruiken is zodat je eenvoudig remleidingen kunt repareren.

Met hulp van YouTube leerde ik de werking van deze set en lukt het me nu feilloos mooie koppelingen te persen aan remleidingen. Ik vind het toch makkelijk om hem nu op de bankschroef te zetten, dan is het werk overzichtelijker. Omdat ik een koppeling (die naar het verdeelblokje achter) niet correct gemaakt had kon ik met deze set dit eenvoudig herstellen en de leiding voorzien van een nieuwe, geslaagde koppeling zonder deze te demonteren! Als extra heb je nog nodig een buizensnijder; je moet altijd exact recht en haaks de leiding doorsnijden, ik gebruik er gewoon eentje die ik ook voor koperen waterleidingen gebruik, en een ruimend boortje om de kraag die ontstaat in de leiding weg te halen. Ook schuur ik de leiding licht om eventuele onregelmatigheden te verwijderen. Misschien dat ik er een instructiefilmpje van maak.

Na wat persen en meten zijn de werkzaamheden aan de remleidingen achter afgerond. Tot aan de remkrachtverdelers zitten de leidingen op hun plek. Op de foto de leiding rechtsachter.

Via een bekende uit het Lancia netwerk heb ik een adres van een goede spuiter gekregen. Hij levert mooi werk en kon zich vinden in mijn opdracht. Hij gaat de Montecarlo schuren waar nodig en de buitenzijde spuiten. Hij begint op 18 april en is in twee weken klaar. Helaas verwacht ik dat onze trip naar Italië niet doorgaat vanwege de Corona perikelen. Toch denk ik dat de Montecarlo rond die tijd gewoon klaar is! Vanaf de 18e kan ik mijn aandacht vol aan de motor geven zodat deze bij terugkeer van de auto direct gemonteerd kan worden. Tot de 18e vooral gasgeven op het afbouwen van de binnenzijde!

De remkracht van de auto moet verdeeld worden als de wielen hun grip dreigen te verliezen. Vooral de achterwielen zijn listig. Als deze in een slip raken bij hard remmen kun je de auto verliezen en sta je in het beste geval 180 graden gedraaid op de weg. Dat wil ik graag voorkomen. Ook bij een middag sturen door de Elzas moet de Montecarlo in het spoor blijven als je flink remt. Dat is de reden van de montage van remkrachtverdelers bij de achterwielen.

De remleiding splitst achterin naar de beide achterremmen. Als ik de route volg die de oorspronkelijke remleidingen volgden dan waren er geen overduidelijke geschikte plekken om de remkrachtverdelers te monteren. Ze moeten verticaal zitten en het enige verticale staal dat ik tegenkwam was dat van de belangrijkste kokerbalk. Daar wil en kan ik geen gat in boren. Onmogelijk om dan in een afgesloten koker een boutje te monteren. Ik ben er eens rustig voor gaan zitten. Op de grond in de motorruimte. Zo kon ik met een looplamp de hele route van de leidingen nog eens nagaan. Uiteindelijk vond ik de oplossing en heb ik beide units gemonteerd:

Zoals je ziet vlakbij de bevestiging van de remslang. Daar hoeft straks maar een kort stukje remleiding tussen. Aan de andere zijde deed ik hetzelfde. Ik ben er erg tevreden over.

Daarnaast heb ik ook de kachelunitgedemonteerd. De kachelkraan zag er nogal aangetast uit. Ik heb de hele radiator in de oxaalzuur gezet, morgen maar eens inspecteren.

Morgen kan ik de poedercoat bellen. Ik hoop dat hij de spullen klaar heeft. Het lijkt me zo mooi om de auto op zijn wielen te zien! Tot dat moment kon ik nog even de beugels van de stabilisatorstang opknappen. Van

tot

Tenslotte heb ik nog een remleiding gemaakt voor linksachter. Om deze op te meten heb ik een dun ijzerdraadje gebruikt dat dient om in de tuin planten op te binden. Hiermee legde ik de route vanaf het verdeelblokje naar de remkrachtverdeler. Opvallend hoeveel langer deze leiding is dan je denkt. Dat komt natuurlijk omdat hij helemaal de hoek door moet en met bochtjes door beugels geleid wordt. Ik heb de leiding ook voorzien van de bevestigingen, dan kan ik hem er morgen in zetten.

Nadat ik de steun netjes afgelakt had kon ik hem monteren op zijn plek. Het was nog wel wat gedoe om de hevel borgpin erin te krijgen, deze zit vrij strak en was daardoor lastig te monteren. Uiteindelijk paste alles en kon ik voor het eerst het rempedaal induwen. Het moet natuurlijk zonder moeite en gekraak en gepiep gaan. Gelukkig was dat zo! De rem laat zich moeiteloos bedienen. Missie geslaagd dus.

Het is wel een heel apparaat zo in de bagageruimte, maar het gaat om het uiteindelijke rij- en remgenot! Ik moet nog een oplossing verzinnen voor de voorraadpotjes remvloeistof. Die moeten ook nog een plekje krijgen en dat wordt nog lastig. Daarom eerst maar doorgegaan met de remleiding die naar achteren loopt. Via de fotoserie van een andere liefhebber zag ik dat er een plekje is om een verdeelblokje vast te maken. Dat verdeelblokje heb ik uit de voorraad gehaald, schoongemaakt en gemonteerd. Daarna ben ik gaan oefenen met het maken van remleidingen. Dat is nog best lastig! Na drie proefstukken heb ik een goed gelukte aansluiting gemaakt. Hiermee kon ik de remleiding gaan maken. Ik legde hem langs een gedemonteerde remleiding zodat ik de bochten hiervan kon volgen en in mijn nieuwe leiding kon buigen. Het CuNiFer is goed met de hand te buigen. Tip is om het begin van de remleiding vast te tapen aan de bestaande remleiding zodat ze vanzelf bij elkaar blijven. Je kunt dan eenvoudig de benodigde bochten maken. Hij sloot netjes aan op het verdeelblokje:

Met het gemonteerde rubbertje ziet het er netjes uit. Van het verdeelblokje zal de remleiding naar beide achterwielen aftakken en onderweg nog door de remkrachtverdelers gaan. Nu de leiding door het interieur ligt, is de laatste handeling gedaan om het interieur af te maken. Een ware mijlpaal dus.

In de bagageruimte steekt de remleiding nog nutteloos de lucht in. Dat gaat snel veranderen als hij aangesloten wordt op de hoofdremcylinder.

Ik heb respect voor plaatwerkers gekregen. Bij Van Rossum in Zwolle kocht ik een stuk plaatstaal van 3 mm dik. Even dik als de steun van de rembekrachtiger uit de Fiat 132. Het zal stevig moeten zijn dus daar geen concessies. In mijn hoofd had ik de steun al bijna getekend. Vandaag was het tijd om hem te gaan maken.

De steun moet niet alleen stevig zijn; de rembekrachtiger moet er stevig op vastgezet kunnen worden, maar ook plek geven aan de hevel die de rem bedient. Met karton tekende ik het profiel van het schutbord af zodat ik dat in staal na kon maken. Ik begon met een plaatje dat naast de leiding van de koppeling de basis voor de steun zou worden. Vanuit het getekende profiel maakte ik twee platen die ik op de basis laste. Dat lassen deed ik pas nadat ik de hevel in het staal had geplaatst zodat deze altijd goed zou zitten. Het is wat lastig voor te stellen en ik heb gedurende het proces geen foto’s gemaakt maar uiteindelijk zat de steun erin, kon ik de rem en dus de hevel bedienen en bleef de bekrachtiger ook onder de bagageklep. Het past maar net:

Ik hergebruikte de bevestigingen uit de steun van de 132. Voor de rest heb ik het helemaal zelf in elkaar gezet en ook om elkaar gelast. Nu hangt hij te drogen van de primer:

Het laswerk is nog niet van professionele kwaliteit, maar het voldoet. De steun zit erg stevig in elkaar. Het grote gat dat je ziet is om de borgpin van de aansturing van de hevel naar de rembekrachtiger er in te kunnen krijgen, daar kun je anders niet meer bij. Morgen even aflakken in zwart en de rembekrachtiger oppoetsen en dan kan ik de remleidingen gaan leggen. Al met al heb ik er toch een uur of 5 werk in zitten, en dan is dit nog maar een steun!

In bestelling zijn RVS gevlochten remleidingen voor de Montecarlo, die komen een dezer dagen ook met de post binnen. Daarmee kan ik het remsysteem echt monteren. Morgen ook maar eens bellen met de poedercoat, die spullen wil ik wel graag terug inmiddels.

Normaal gesproken is gewichtsbesparing een doel op zich. Hoe lichter de auto hoe beter de gewicht – vermogen ratio. Toch heb ik vanavond wat extra gewicht in de auto geplakt.

Het plaatstaal van de bodem en de afscheiding naar de motor is dun en beweeglijk. Als je er nu op klopt klinkt het hol en resoneert het geluid door het plaatwerk. Je kunt je voorstellen dat een lopende motor ook allerlei resonanties produceert die niet aangenaam zijn. Vandaar dat ik alle hol klinkende platen voorzien heb van anti dreunmatten van bitumineus materiaal. Het is een werkje dat veel voldoening geeft:

Doordat het bitumineus materiaal is kun je het heel mooi in vorm krijgen. Het is ongeveer 4 mm dik. De achterkant is zelfklevend. Met de verfföhn heb ik de plaat verhit en met een afgeronde houten stok plooide ik de platen in en om de naden en profielen van de carrosserie. Het resultaat is een mooi afgewerkte binnenkant die veel minder hol klinkt dan eerst. De platen hebben wel een zeker gewicht, dat neem ik dus op de koop toe.

Daarna heb ik de motorklep en de bagageklep gepakt en deze proef gepast op de body. De verkoper attendeerde me erop dat de bagageklep (de voorklep dus) niet goed op te lijnen was. Ik heb vanavond gezien dat het klopt. De naad aan de bestuurderszijde is ruim een vinger dik, aan de andere zijde is deze een pink topje breed. Niet mooi, erg lelijk zelfs.

Ik heb me suf gestaard op wat er nu mis is. Dat was niet eenvoudig te herleiden. Nadat ik heen en weer een aantal maten opgenomen had bleek het geultje naast het scherm te breed uit te lopen naar de voorkant. Er is dus een nieuw scherm opgezet dat niet tot aan de opstaande rand er in gezet is maar tot halverwege dit gootje. De verkeerde manier. er zit veel vulmiddel in het gootje dat ik er nu eerst ga uithalen zodat ik de rand van het scherm bloot leg. Dan kan ik die voorzichtig loshalen en dan het scherm in zijn geheel wat naar binnen zetten. Dan is de naad weer helemaal op orde!

Door alle Corona perikelen ben ik meer geïnteresseerd in nieuwsuitzendingen dan anders. Ik weet nu dat ik volgende week geen congres heb en dat ik voorlopig vanaf maandag thuiswerk. Een rare situatie. Iedereen die ik om me heen hoor kuchen is ineens verdacht. Het is gewoon een wat zwaardere griep, maar als je zoals ik in een risicogroep zit blijft het zorgelijk. Gelukkig was de kans op besmetting vanavond nihil!

De post bezorgde de nieuwe koppelingsgever. Een ritje naar de bouwmarkt bezorgde me een stuk draadeind met een koppelstuk. Dit koppelstuk bleek perfect te passen op het door mij getapte draad. Ik kon de pedalen dus weer in elkaar zetten. Alles weer lekker schoon en fris ingevet en de hydraulische leiding van de koppeling weer aangesloten. Ik moet even een nieuwe slang voor het vloeistof reservoir kopen maar dat is een detail. Ik ga geen 40 jaar oude slang hergebruiken.

Nu dat voor elkaar was heb ik ook de veerpootdelen uit het oxaalzuur bevrijd. Het ziet er best mooi uit! Ik ben alleen wat minder enthousiast over de stalen delen. De coating is ook verdwenen, net als de roest overigens…

Met de pedalen weer in elkaar had ik toch wel erg veel zin om die te monteren. Eerst maakte ik een klein gaatje in het schutbord waar het draadeind voor de rem doorheen gaat. Nadat ik de rafelrandjes in de primer had gezet monteerde ik eerst het gaspedaal. Dat zit los van de andere pedalen gemonteerd aan de tunnel. Een dun ijzerdraadje loopt naar achteren door een daarvoor geplaatst buisje. Nadat dit erin gepriegeld was heb ik de pedalen gemonteerd en ja, ook het stuur! Het begin van de cockpit is er.

Zoals je ziet staat de pook ook al fier overeind. Na wat speurwerk kon ik nagaan hoe deze in elkaar moest zodat hij ook goed beweegt. Er zit een beveiliging op de achteruit. Je moet de pook induwen. Dat systeem is met een veer en een bol in de stang gemonteerd. Dat maakte het iets ingewikkelder. Tenslotte heb ik vandaag een autospuiter op bezoek gehad. Niet zomaar een, maar van Carrosseriebouw Jansen uit Wesepe. Een fantastisch bedrijf waar echt vakmanschap hoog in het vaandel staat. Stefan gaat me een offerte doen. Hij wil het werk alleen doen als de carrosserie teruggaat naar kaal staal. De plaatdelen die in het zicht zijn dus. Dat is voor mij 3 dagen schuren. Ik ga er eens ernstig over nadenken.

De klusavond begon met het goede nieuws dat mijn dagelijkse Volvo weer door de APK heen is. Altijd weer een spannend moment. Sinds de vorige keuring toch 62 duizend kilometer gereden met slechts één ANWB hulp; een kapotte dynamo. Voor de rest geheel zonder problemen en zonder kosten van 496dkm naar nu bijna 560dkm gereden. Ik denk dat ik dat de Montecarlo nooit aan zal doen! Afijn, terug naar mooiere auto’s…

Eerst monteerde ik de radiator en sloot ik de elektra hiervan aan op de kabelboom. Een van de stekkertjes, ik heb er twee want er zijn twee ventilatoren, mist een massa kabeltje, dat moet ik nog herstellen. Ook de temperatuursensor is aangesloten. Daarna de koelwaterslangen met vers bevestigingsmateriaal gemonteerd. Het ziet er puik uit.

Vervolgens mijn aandacht naar de wielophanging rechtsachter verplaatst. Deze moest ik nog monteren. Met de ervaringen van de linker achterkant was dat niet heel erg lastig meer. Het zit netjes op zijn plek. Daarna kon ik dus ook het subframe definitief vastzetten. De achterkant begint op een auto te lijken.

Hopelijk krijg ik deze week de gepoedercoate delen terug. Deze monteer ik voornamelijk op het subframe en in de veerpoten. Deze veerpoten moest ik nog schoonmaken. Via het web kocht ik 2 kilo oxaalzuur. Daarmee kun je ontroesten en schoonmaken. Alle delen van de veerposten die niet naar de poedercoating gingen staan nu te weken in een emmertje:

Ik ben heel benieuwd hoe het er morgen uitziet. Je kunt dit oxaalzuur oplossen in warm water. De verhouding is 100 gram op 1 liter. Meer kan er niet in water opgelost worden. Het is geen fijn goedje natuurlijk, ik heb het voornamelijk gekocht voor de schoonmaak van de koelwater kanalen in de motor. Daarvoor moet dit uitermate geschikt zijn. Dit is een test. Morgen de uitslag!

Een korte zoektocht in de voorraaddozen leverde nog geen bevestigingsmateriaal voor de uitlaat einddemper op, maar wel wat andere dingetjes die ik kon monteren. Ten eerste de afwateringsslangen van de paravan, ten tweede de schotjes die in de hoeken van het interieur gemonteerd zitten en ten derde de compressor van de luchthoorns. De slangetjes heb ik al gemonteerd; de holle ruimte van het stuurhuis is daarmee echt af.

Teveel plannen voor één avond. Toch is ambitie goed voor je moraal. Dat subframe staarde me al een tijdje aan. Nu ik in de motorruimte de verf erop heb zitten kon ik daar verder gaan. Eerst legde ik de tweede helft van de leiding van de koppeling in de aanwezige klemmen. Leuk dat zo’n bochtig stukje buis dan ineens op zijn plek valt! Het subframe kon nog wel wat TLC gebruiken. Die heb ik ontroest en een wat slecht afgewerkte reparatie heb ik netjes gemaakt. Daarna in de sneldrogende zwarte lak en dan ziet het er al snel indrukwekkend uit.

Het is een slecht bedachte constructie, het is een holle ruimte die aan de binnenkant niet goed beschermd is tegen roest. Hierdoor ziet de buitenkant er wel mooi uit, binnenin is het een feest voor het roest spook. Ik spoot de binnenkant vol met ML. Nu kon dit drogen en richtte ik mijn pijlen op het rempedaal. Ik moest nog een gat in de beugel maken zodat de rem door het schutbord naar buiten kan trekken. Dat is goed gelukt. Niet moeders mooiste, maar het zit absoluut niet in het zicht. Er zat al een klein stangetje aan het pedaal dat de remcylinder induwde. Ik kon eindelijk eens mijn tapset gebruiken. Die sleep ik al jaren mee, en buiten een paar boutgaten ruimen heb ik het nog nooit gebruikt. Nu kon ik dat stangetje mooi voorzien van een draadeind zodat ik er straks een stuk draadeind aan vast kan draaien.

Vervolgens kon ik het subframe monteren en ook alvast 1 van de achterwielophangingen. De bouten waarmee deze vastzit passen echt maar net door de beoogde gaten. Ook was het erg lastig de draagarm zo uit te lijnen dat beide gaten pasten. Een heel gedoe dus maar het zit. Het subframe heb ik nog niet strak aangetrokken, dat doe ik pas als de beide draagarmen gemonteerd zitten.

Op het programma stond het spuiten van de plek in de bestuurdersvloer, het spuiten van de plek in de motorruimte en het spuiten van de ML in de holle ruimte van het stuurhuis. Ik kon nog meer doen! De holle ruimte is weer gevuld:

Ik wilde eigenlijk meteen het stuur monteren, maar dat laat ik nog even. Ik heb eerst de pedalen unit uit elkaar gehaald. Ik monteer een nieuwe koppelingsgever, ik heb de ervaring dat die vaak stuk gaan als je ze weer opnieuw in gebruik neemt. Dat gebeurde ook met de 8.32 SW. De avond voordat we naar Italië gingen begaf deze gever het en moesten we allerijl deze vervangen. Bij een Thema is dat geen gemakkelijke klus. Bij de Montecarlo ook eigenlijk niet. Er staat veel spanning op de bouten doordat er een zware veer aan het pedaal zit. Nu kon ik het in alle rust op de werkbank doen. Ook demonteerde ik de hoofdremcylinder. Die komt niet meer terug. De unit wordt deels aangepast. Er komt een stang aan het rempedaal die door het schutbord naar buiten gaat om daar de rembekrachtiger te bedienen. Van binnen ziet het gemonteerde stuurhuis, inclusief stofkapje voor de doorvoer, er zo uit:

De leiding die je ziet loopt naar achteren voor de koppelingsneem cylinder.

De spuitbus op kleur heeft toch niet dezelfde kleur als de Montecarlo. Toch ziet het er nu weer netjes uit in de motorruimte. De foto is alleen met primer erop. De aflak heb ik nog niet gefotografeerd.

De holle ruimtes rondom het stuurhuis heb ik vandaag grondig schoongemaakt. Eerst met een oude afwasborstel de grove aangekoekte laag aangevallen. Het resulteerde in een steeds grotere hoop zand onder de auto. Er kwam steeds meer mooi plaatwerk tevoorschijn. Zo werd een vervelende klus toch nog leuk!

Het moet nu goed drogen dan kan ik er ML inspuiten en het stuurhuis monteren. De boutjes en ringetjes heb ik ondertussen er ook al bij gevonden. Daarna nog de Fertan van de plek in de motorruimte afgespoeld. Het ziet er vervaarlijk uit, maar dat is straks weer mooi rood!