Categorie: Het restauratieproject

Bij de voorraad zitten 3 stuurhuizen. Ik koos het stuurhuis dat me het beste leek. De rest bracht ik met alle andere 3 of 4 dubbele onderdelen naar de loods. Ik had tenslotte bewegingsruimte nodig. Het stuurhuis dat ik wilde monteren bleek helaas alsnog niet geheel goed te zijn, een stuurkogel stofkapje, een rubbertje, bleek gescheurd.

Gelukkig had ik nog een nieuwe stuurkogel in de voorraad gespot. Tot mijn verrassing bleek deze niet de juiste afmetingen te hebben. Toen ik laatst even in de loods was om wat ruimte te maken en wat Thema onderdelen op te halen, heb ik gelijk een ander stuurhuis gepakt om daarvan een stuurkogel te demonteren. Vandaag was het zover. Het zijn allemaal klusjes van niks, maar het kost erg veel tijd! Stuurkogel demonteren, de boel schoonmaken, betere stuurkogel demonteren, schoonmaken, ontroesten, in de primer zetten, aflakken, monteren, stuurhuis schoonmaken, bevestigingsbeugels schoonmaken, ontroesten, invetten, rubbers van de bevestigingsbeugels schoonmaken, monteren…

Tadaa! Een fris en goed functionerend stuurhuis. Klaar om te monteren. Helaas kon ik dat vandaag nog niet doen, ik moet eerst nog die holle ruimte waar hij in komt schoonmaken.

Ik verlegde mijn aandacht naar de laatste roestplek die ik nog moest behandelen. Daar waar ik een nieuw stukje dorpel ingelast heb, is de plaat van de carrosserie aangetast. Daar is vroeger ook al eens aan gelast en flink geplamuurd. Via het interweb kocht ik een spuitbus in Rosso Vivo/Chiaro (152). De kleur die de auto heeft en krijgt. Vandaag werd deze bezorgd, tijd om die te gaan gebruiken! Nadat ik alle prut met de flex en schuurschijf had verwijderd heb ik de plek schoongemaakt en ontvet. Vervolgens in de Fertan gezet. Over 24 uur kan het in de epoxy en dan afgelakt worden. Nu zal ik wel nauwkeuriger moeten werken, ik moet alles afplakken dat ik niet wil sprayen. Het is midden in de motorruimte.

Ik ben vaak een twijfelaar. Wikken en wegen. Het budget is krap. Omdat ik alle veerpoten uit elkaar moet halen wilde ik niet gaan klooien met die gevaarlijke spanners die je op de veren haakt. Ik zocht een betere oplossing die wat sneller werkt. En wat ben ik er blij mee! Vandaag bezorgd en direct de veerpoten gedemonteerd.

Zoals je ziet kun je met één keer aandraaien de veren indrukken en zo de veerpoot uit elkaar halen. Met de luchtsleutel op de borgbout lag deze veerpoot zo uit elkaar. Morgen breng ik namelijk van alles weg voor poedercoating, de veren van de veerpoot laat ik dan mooi rood poedercoaten. Wordt erg fraai vermoed ik…

De tweede veerpoot achter had wat moeite. De bout wilde absoluut niet los. Ik heb het speciale gereedschap niet om de flens te fixeren dus ik moest creatief (met kurk) zijn. Na wat probeersels bleek deze constructie te werken!

Vervolgens heb ik uit de voorraad alle rem beschermplaten gedemonteerd, net als de vulringen voor het monteren van de wielen, een aantal plaatjes en ophangingsbeugels van de motor, beide torsiestangen en de bodemplaat (een soort diffuser). Deze liggen nu klaar om te poedercoaten. De torsiestangen laat ik alleen zandstralen. Die durf ik niet te poedercoaten omdat er twee rubbers op gemonteerd zitten die er niet af kunnen. Het risico is dat deze zacht worden door de hoge temperatuur. Dat zou een tegenvaller zijn, deze rubbers zijn immers niet meer op elke straathoek verkrijgbaar… Daarna had ik nog energie om alvast de leiding van de koppeling door het interieur te leggen, net als de dikke pluskabel van de accu.

Het aspect dat me de meeste hoofdbrekens kost is het remsysteem van de Montecarlo. Dit staat niet bekend als hoogstaand. Zeker niet het systeem dat in mijn eerste serie gebruikt werd. De productie heeft immers een tijd stilgelegen om remproblemen op te lossen. Het toverstafje leverde een unieke oplossing; de rembekrachtiger werd gewoonweg uit het systeem gehaald. Het risico was namelijk dat de voorremmen nogal snel blokkeerden. Er was een wezenlijke ontwerpfout gemaakt.

Het remsysteem is nodeloos ingewikkeld ontworpen. De hoofdremcylinder zit in de pedaalconstructie verwerkt. Dat is op zich een mooie oplossing. De remleidingen lopen vanaf daar naar het schutbord. Daar zit een koppelstuk voor twee remleidingen die vertrekken vanaf de hoofdremcylinder. Beiden lopen naar achter. Eentje wordt daar gesplitst voor beide achterremmen, de andere loopt naar een daar gemonteerde bekrachtiger. Die zit vanwege het benodigde vacuum vlak naast de motor. De bekrachtigde leiding loopt vervolgens weer naar voren en splitst dan in twee gedeelten voor de voorremmen. De problemen zijn dan haast te voorspellen. Alleen de voorremmen zijn bekrachtigd. Door het geringe gewicht aan de voorkant blokkeren die vrij snel. De achterremmen hebben geen remkrachtbegrenzer. Hierdoor loop je de kans dat deze bij fors remmen ook blokkeren en dan de auto in een slip brengen. Bij de import in Japan werden de auto’s zelfs direct aangepast. De rembekrachtiger werd omgezet naar de achterwielen in plaats van de voorwielen…

De oplossing is dat ik het gehele remsysteem ga herzien. De hoofdremcylinder bij het pedaal vervalt. Het pedaal bedient alleen nog een trekstang die door het schutbord heen gaat en daar de rembekrachtiger van een Fiat 132 bereikt. Daar zit een hevel constructie op die de trekkracht van het pedaal omzet in een duwkracht in de bekrachtiger en dus in de hoofdremcylinder die daarop gemonteerd zit. Uit de hoofdremcylinder vertrekken twee leidingen voor de voorremmen en een leiding voor de achterremmen. Achter splits ik die leidingen op in tweeën en dan plaats ik bij elk wiel een remkrachtverdeler van Bosch. Deze mechanische remkrachtverdeler voorkomt het blokkeren van de wielen als de grip verdwijnt. Zo is het hele remsysteem bekrachtigd en naar mijn idee ook in evenwicht. Bij mijn Fiat 132 heeft het nog nooit gefaald.

De rembekrachtiger heb ik binnen. Deze kon ik kopen van een oude bekende uit het Fiat wereldje. De remkrachtverdelers kwam ik op het spoor doordat dezelfde Fiat man mij een rembekrachtiger van een Fiat Cinquecento liet zien (zie foto) waarbij twee van deze remkrachtverdelers op de hoofdremcylinder zitten. Beide achterremmen worden hiermee beveiligd. Deze heb ik nu besteld en worden gewoon nieuw geleverd. De remleidingen heb ik klaarliggen. Ik ga ze zelf maken uit CuNiFer. Daarover in latere edities meer!

Toen mijn dochter vanochtend eindelijk haar puber uitslaaptijd erop had zitten kon ik met haar de auto weer op de kar zetten. Ondanks wat communicatieproblemen; hoe leg je uit waar het blokje exact moet liggen om op de goede plek de carrosserie te ondersteunen, ging het voorspoedig. De auto staat nu weer lekker op de kar.

Ik besloot te beginnen met de voorwielophanging. In de motorruimte moet ik nog wat verf spuiten en dan is het handiger als het subframe daar nog niet gemonteerd is. Het is een enorme klus, want ik moet elk boutje, moertje en ringetje opzoeken in de voorraad. Ondanks dat ik die gisteren min of meer gesorteerd heb, is dat niet makkelijk. Ik heb nu alle kleine, middelgrote en grote bouten in aparte bakjes. Net als de moeren, ringetjes, parkers, rubbers en bijzondere gevallen. Het gevonden bevestigingsmateriaal maak ik dan eerst grondig schoon en ik haal de oorspronkelijke glans terug met een staalborstel. Die is inmiddels totaal versleten, ik moet een nieuwe kopen. Als alles er weer picobello uitziet monteer ik het met de nodige kopervet.

En ja, het is de voorkant, niet de achterkant. Het lijken net uitlaten, het zijn de koelwaterbuizen. Deftig hè! De voorwielophanging kan ik nog niet afmaken. De veerpoten moeten nog uit elkaar omdat ik ze deels laat stralen en poedercoaten, net als de achterplaten van de remmen.

Het stuurhuis volgt. Ik zag dat dit in een holle ruimte gemonteerd zit die nog fabrieksaf in de lak staat. Ze waren erg zuinig met lak… ik ga hem vol spuiten met ML, dan krijgt roest geen kans.

Tsja, suggestief? Nee, eigenlijk niet. Zoals aangekondigd vond ik het nodig de koelwaterbuizen mooi te maken. Dat begon met een goede ontvettingsbeurt. Altijd eerst ontvetten voordat je gaat schuren. Anders schuur je het vet in de poriën van het metaal. Dit was aluminium dus relatief zacht materiaal. Ik heb de te verven delen daarna flink geschuurd zodat al het aluminium er weer deftig bij lag. Daarna opnieuw ontvetten en de buizen aan het plafond gehangen. Zo kon ik er makkelijk bij. Aluminium heeft eerst een geschikte primer nodig, ik koos voor wit.

Dan even drogen en de zilver metallic verf erop spuiten. Ik heb gekozen voor een kleur die doorgaans op velgen wordt gespoten. Om het mooi te maken heb ik het daarna afgelakt met een blanke vernislaag. Het resultaat is zo mooi dat het bijna jammer is dat ze onder de auto verdwijnen…

En dan wil je het heel netjes doen, dus ook de beide aftappluggen even netjes ontroest en weer teruggeplaatst.

Niet dat ik gek geworden ben hoor, maar na een dag in de cola en bewerkt met een staalborstel zien de bouten van de bevestiging van het subframe achter er zo uit (voor en na):

Er zijn momenten dat alles op zijn plek valt. Vanavond maakte ik zo’n moment mee. Al enige tijd ben ik in mijn netwerk op zoek naar een rembekrachtiger uit een Fiat 132. Juist deze heeft mijn aandacht omdat er een achterplaat met hevel constructie aan vast zit. Die heb ik nodig voor de upgrade van de remmen van de Montecarlo. Vanavond appte een oude bekende uit het Fiat wereldje me de foto’s van een rembekrachtiger die hij in zijn voorraad heeft liggen en, belangrijker nog, aan me wil verkopen! Binnenkort een mooi ritje naar de rand van Drenthe om deze unit op te halen. Samen met de online bestelde CuNiFer remleidingen, felsset en buigtang kan ik dan de remleidingen gaan leggen. Die moeten als eerste namelijk, ze lopen langs de tunnel door het interieur en moeten dus als eerste gelegd worden. Dit was een belangrijk punt in de planning…

Ook heb ik nog een paar spuitbussen bodyschutz tegen de bodem aan gespoten en heb ik de rafelrandjes van het laswerk afgewerkt. Nu is de bodem weer lekker zwart en ben ik bijna klaar om de auto weer op de kar te zetten.

De koelwater buizen hebben 24 uur in de Cola gestaan en heb ik nu weer leeggegoten. Ik moet nog even verzinnen hoe ik de loszittende aanslag makkelijk verwijder, eigenlijk zoek ik een soort mini schoorsteenveger; bestaan er bolvormige staalborstels? In ieder geval heb ik de spullen gekocht om de buizen even fris te verven. Ze zien er dan weer mooi uit en dat geeft voldoening. Daarna kan ik ze monteren onder de auto zodat ik dat niet van onderaf hoef te doen. Dat probeer ik morgen voor te bereiden, dan kan ik vrijdag de auto weer horizontaal zetten en beginnen met de wielophanging. Die ligt grotendeels al klaar om gemonteerd te worden. Het lijkt me wel vet om hem op zijn wielen te zien staan!

Mijn schoonvader kluste veel aan auto’s. Hij beschikt over een erg mooi lasapparaat. Op mijn vraag of hij wilde helpen met het lassen aan de Montecarlo antwoordde hij positief! Na een test van het apparaat bleek deze nog goed te werken. Fijn ook dat hij alle denkbare lasdiploma’s heeft, daar kan ik nog veel van leren.

We begonnen met het op maat maken van vulplaatjes. Een secuur werkje omdat het zo goed mogelijk moet passen. Het gat bij de voetenruimte trok ik eerst over op een papier door de omtrek te schetsen met een timmerpotlood. Je legt het papiertje over het gat en krast met het potlood voorzichtig dwars op de contouren van het gat. Er ontstaat een scherp lijntje waar de rand achter verstopt zit. Dan knip je het uit en trek je de omtrek uit op een stukje plaatstaal. Als je weet hoe het moet is het niet moeilijk. Hebben al die uitzendingen van Wheeler Dealers eindelijk eens zin! En mijn schoonvader leerde zo van mij ook nog wat. De strip in de dorpel heb ik uitgemeten en voorzien van een gat en drie gaatjes voor puntlasjes. Het was passen en meten maar het zag er uiteindelijk zo uit:

Vervolgens konden we het op een paar punten vastlassen en in de definitieve vorm kloppen met een hamer:

Vervolgens rondom aflassen en met een flex de lelijke lassen mooi maken. Het zit niet in het zicht dus het hoeft de schoonheidsprijs niet te winnen:

Tenslotte een laagje zink primer eroverheen zodat het ook roestvrij blijft:

Het gaatje bij de voeten is inmiddels ook gedicht en voorzien van primer. Met de bodyschutz afwerking eroverheen is het straks niet meer te zien dat er iets aan gelast is.

Tenslotte heb ik de beide koelwater buizen die onder de auto doorlopen in Coca Cola gezet. Ik wilde de binnenkant even ontroesten en kan me herinneren dat ik eens een verroeste fietsketting in een bakje met Cola legde waarna deze de volgende dag blinkend schoon en roestvrij tevoorschijn kwam. Ik hoop dat die buizen dat straks ook zijn. Voordat ik de auto weer rechtop zet monteer ik deze alvast, ze zijn nu makkelijk bereikbaar!

Ook al ben ik niet afhankelijk van het weekend om een bouwmarkt te bezoeken, toch ging ik er op zaterdag heen. Niet mijn favoriete dag; de rijen zijn doorgaans lang, toch kon ik er nu niet onderuit als ik nog wat voortgang wilde boeken met het project “Bodemrenovatie”. Ik had verse schuurschijven en een nieuwe staalborstel voor op de flex nodig. Daarna volgde een bezoekje aan een automaterialenzaak voor een flesje Fertan, zink primer en een bodyschutz. Met mijn gereedschap op orde startte de klus.

Er waren veel kleine plekjes op de bodem die ik eerst onderzocht door met een schuurschijf te kijken hoe ver de roest doorliep. Zonder uitzondering bleken dit kleine plekjes te zijn. Bij de voeten van de bestuurder zat wat kit, dat openbaarde een gaatje nadat het verwijderd was en werd een gat van circa 3 bij 5 cm toen ik al het verzwakte metaal had verwijderd. Net in een welving overigens, dat maakt het lastiger er een nieuw stukje in te lassen.

De plek in de dorpel was een ander verhaal. Ik haalde tussen het scherm en de binnendorpelplaat een strip van zo’n 20cm weg. Het goede nieuws is dat wat ik kan zien in de dorpel helemaal roestvrij en origineel is! Ik zal hem nog wel uit moeten zuigen voor zover dit mogelijk is, maar het ziet er erg mooi uit vanbinnen. Onder de strip zat nog een bevestigingsconstructie. Die had blijkbaar los gezeten aangezien het plaatwerk wat verfrommeld is. Kennelijk is de auto eens daar opgekrikt en was het toen al niet meer stevig genoeg. Nu zit er een mooi gat dat vrij eenvoudig met wat laswerk weer helemaal netjes wordt!

Alle plekken die ik met de schuurschijf op de flex had verkend heb ik nabewerkt met de staalborstel om al het metaal zoveel mogelijk te ontroesten. Daarna netjes schoongemaakt en ontvet waarna ik er een lekker laagje Fertan op aangebracht heb met een kwast. Dit haalt de laatste overgebleven stukjes roest weg. Na een paar uur kleurde dit mooi zwart, het deed zijn werk. Na 24 uur kan ik nabewerken door het grondig af te spoelen, te drogen en tenslotte in de grondverf te zetten.

Ergens op zolder lagen twee matrassen stof te happen. Nu kwamen ze erg van pas! Om goed bij de onderkant te kunnen komen moet de auto eigenlijk aan het spit. Ik koos voor een praktische oplossing. Aangezien de koets niet al te zwaar is, heb ik hem samen met mijn dochter op zijn zijkant gezet bovenop deze twee matrassen. Natuurlijk niet zonder dat deze enigszins beschermd waren, ze komen vast nog wel eens van pas! Zonder problemen lukte het de koets van zijn karretje af te kantelen en tegen de muur te zetten. Als een schilderij staarde de bodemplaat me aan.

Nadat ik de voorlopige werkplek voorbereid had ben ik begonnen met de inspectie. De bodem ziet er zeer goed uit. Doordat hij een tijd op zijn bodemplaat heeft gelegen en ook verschoven is zijn er wat krassen en kale plekken die aangeroest zijn. Bij de voorwielophanging zit veel vliegroest, waarschijnlijk doordat er nieuw plaatwerk ingezet is dat niet beschermd was. Dit is eenvoudig te ontroesten. Ik kwam een klein gaatje tegen bij de voetenruimte van de bestuurder, daar moet ik een nieuw stukje plaat in lassen. Bij het uiteinde van de dorpel aan bestuurderszijde bleek een wat serieuzer probleem te zijn. Ik trof witte kit aan; nooit fijn op een carrosserie, die toch wel een paar gaten verborgen hield. Er was al eens aan gewerkt en het plaatwerk aan de binnenzijde ziet er gewoon goed uit, dus ik moet hier de slijptol inzetten en een nieuwe strip inlassen.

De rest van de bodem ga ik, waar nodig, met de schuurschijf en staalborstel te lijf. Dan volgt een behandeling met Fertan (een roestomvormer waar ik goede ervaringen mee heb), een zink primer en tenslotte een coating.

Tenslotte nog een nieuwtje; de spaghetti western heeft een goed einde gekregen. Via dezelfde Arnoud die me ook de documentatie op CD leverde, ontving ik gescande foto’s van zijn project met een goede weergave van hoe alle draadjes lopen. Dank!

En nog een opmerking; het remsysteem is dermate gecompliceerd aangelegd, en daarbij blijkt de hoofdremcylinder kapot, dat ik na lang zoeken besloten heb de rembekrachtiger van een Fiat 132 (mij niet geheel vreemd) te monteren. Deze komt gewoon in de bagageruimte. Ik koos voor deze variant omdat deze met een hevel bediend wordt. Het huidige rempedaal trekt namelijk een stang van voor naar achteren terwijl alle moderne rembekrachtigers rechtstreeks op het pedaal worden aangesloten waarbij het pedaal een stang erin duwt. Met de hevel wordt deze beweging omgekeerd! Zo krijg ik rondom bekrachtigde remmen en niet alleen op de achterwielen. Zo denk ik het remsysteem belangrijk veiliger te maken! Vacuüm bereik ik met een elektronisch apparaat, net zoals een Tesla… daarover later meer.

In de periode in mijn leven toen ik nog koolhydraten at stond spaghetti hoog op mijn menu. Lekker Italiaans, lekker makkelijk. De spaghetti in de Montecarlo is niet lekker, zeker niet eetbaar en absoluut niet makkelijk! De kabelboom van de Montecarlo is eenvoudig van opzet. Geen hoogdravende techniek, geen aansturing door computers gewoon voor elke gebruiker een draadje en af en toe, eigenlijk niet vaak genoeg, een relais. In mijn hoofd overwoog ik de kabelboom van een Lancia Thema te monteren. Die is robuuster van opbouw en kent bijvoorbeeld veel meer veiligheid door toepassing van relais. Ook zouden mijn elektrische ramen dan direct in de kabelboom zitten, net als centrale vergrendeling. Dat komt nog een keer, zeker wanneer ik overga naar de turbo versie van de Montecarlo. Nu zit de uitdaging vooral in het monteren van de kabelboom in een maagdelijke koets. Van spaghetti brei naar haute cuisine zegmaar.

Veel zoeken op internet leverde een hele vage foto op van een Montecarlo interieur met zicht op het dashboard waarbij alleen de kabelboom zichtbaar was. Fijn! Dat gaf me wat richting. Zo kon ik min of meer afleiden waar de zekeringenkast geplaatst dient te worden. Ik begon met het uitleggen van de kabelboom op de grond om te zien waar de diverse takken ongeveer naar toe zouden moeten gaan. Toen ik eenmaal wist welke tak naar de voorkant moest kon ik deze kant alvast door de carrosserie naar voren leggen. Hierop volgde de montage van de zekeringenkast. Deze bleek perfect te passen, je schuift hem in een sleufje en aan de voorkant kan hij dan vast met een boutje en een moertje. De grove positie van de kabelboom takken is me nu duidelijk. Onduidelijk is nog hoe de kabelboom verbonden is met de accu. Ik zie geen grote + draad naar de zekeringenkast lopen. Toch maar eens het schema bestuderen. Mocht je me kunnen helpen aan detail foto’s van hoe de kabelboom eigenlijk gemonteerd moet zitten, dan graag een mail naar info@lanciamontecarlo.nl.