Categorie: Het restauratieproject

Google stuurde me een berichtje na de succesvolle IHWC-trip. Ik had ruim 3500km afgelegd met een auto en maar liefst 2,8km te voet. De Montecarlo deed het voorbeeldig! Zelfs de snelweg kilometers waren prima. ondanks dat de kruissnelheid rond 130 a 140 km per uur ligt. Ik ben gewend in auto’s te rijden die een iets hoger gemiddelde aantikken. Met het dak en soms de ramen open was het ook goed toeven in de auto. Ik ben trots op dat kleine rode autootje. Hij staat weer veilig thuis in de garage en wacht op nieuwe avonturen.

Vlak voor vertrek paste ik de laatste dingen aan. De voorbumper wilde ik nog even strak gemonteerd hebben en ik wilde ook goede koeling hebben, dus sloot ik de tweede ventilator aan op de dubbele sensor. Nadat ook de olie ververst was, vond ik het genoeg. De MC was klaar voor de trip! Op de Facebook pagina en op de website van ItalyHereWe.com kun je genoeg informatie over de trip vinden. Ik beperk me hier tot wat persoonlijke hoogtepunten.

De eerste keer dat ik op de snelweg reed was destijds naar de Elzas. Ik werd er knap moe van. De auto was niet heel comfortabel en dat gaf me geen vertrouwen in de rit naar Italië. Sindsdien heb ik echter veel veranderd aan de auto. Er kwam een compleet onderstel van Leda onder net als moderne wielen met zeer goede banden. Dit heeft zich uitbetaald in een heerlijk rijdende auto! Het was echt geen straf om zo de snelweg te rijden. Rond de 130 a 140 rijdt de auto op 4000 toeren en ervaar je een “sweet spot”. Met een beetje gas erbij gaat hij er meteen vandoor. Het was dus heel goed te doen. Eenmaal in Italië genoot ik van de bochtige wegen en bewees de MC zijn meerwaarde. Hij rijdt verschrikkelijk lekker over de kronkelige Italiaanse wegen!

Met alle overbodige bagage uit de auto bleek hij zelfs zijn mannetje te staan op het circuit! Ondanks de erg hoge buiten temperatuur en de daarbij horende hoge motortemperatuur, heb ik heerlijk rondgereden. Ik heb zelfs de achterkant even uit het spoor gekregen. Een beetje tegenstuur herstelde dat snel. Ik denk dat het tijd wordt me in te schrijven voor een voertuig beheersingscursus, het wordt echt tijd om de grenzen van deze auto te gaan verkennen.

Ging alles dan vlekkeloos? Nee, helaas niet. We beklommen de Stelvio vanuit het Zuiden. Dit ging voorspoedig en ik gaf de MC de sporen. Al snel begon de motortemperatuur op te lopen en realiseerde ik me dat ik het iets rustiger aan moest doen. Het is tenslotte 2600 meter omhoog en onderweg naar boven is uitvallen niet echt een optie. Eenmaal boven en met de motor stationair gooide hij al het koelwater door de druk uit het expansievat. Wat een geweld!

Na een korte pauze vulden we bij met zes liter mineraalwater en konden we de weg naar beneden zonder problemen doen. Gelukkig was er geen blijvende schade. We hadden ook wat problemen met de versnellingspook. Deze bleef bij flink gasgeven niet in zijn eerste verzet. Ik weet nog niet hoe dat kan, maar dat moet op te lossen zijn. Eenmaal thuis maakte de auto wat lawaai. Dit kwam door een gaatje in de uitlaat. Daags erna brak de hele uitlaat af en heb ik het kunnen lassen. Eigenlijk stelt dat allemaal niks voor. De MC heeft zich enorm goed bewezen en laten zien dat een auto die 20 jaar lang in dozen op een plank lag, gewoon een volwaardige, betrouwbare reisgenoot kan zijn. Het gemis aan vermogen was echt geen issue. Deze motor loopt heerlijk! Toch zie ik ernaar uit om de trip nog eens te doen met een turbo motor erin gecombineerd met de Thema versnellingsbak. Wordt vervolgd dus!

Aanstaande dinsdag vertrekken we naar ons jaarlijks Italië feest ItalyHereWe.com en het werd daarom tijd om de nodige aanpassingen door te voeren. Aan het einde van de UK-trip had ik een lijstje gemaakt met wensen. Ik wilde deze zoveel mogelijk afwerken voordat de trip zou beginnen.

Bovenaan de lijst stond de reparatie van het elektrische raam van de bijrijder. Deze weigerde dienst op de laatste dag in Engeland. Ik begon met het verwijderen van het deurpaneel, de middenconsole, de tunnel en de deksel van de zekeringenkast. In no time was de auto een onoverzichtelijke draadbrei. Tijd om tot analyse over te gaan. Ik was er al vrij snel uit dat de zekering kapot was. Onduidelijk was nog waarom. Ik begon met alles door te meten en dat met steeds een losgekoppeld onderdeel. Lang verhaal kort, het bleek de motor zelf te zijn die kortsluiting gaf. Ik zocht in mijn voorraad en vond warempel nog een tweede exemplaar. Nadat deze gemonteerd zat bleek hij weer te werken. Fijn! Het wordt warm straks in Italië. Resteerde nog het weer in elkaar zetten van het interieur.

Tweede op de lijst was een kleine beurt. De auto zal wel genieten van de verse plas olie. Ook het koelwater is weer op peil en ik controleerde allerhande in de motorruimte. Tijd om weer te klussen. De aansturing van de tweede koelvin was nog niet aangesloten. Ik heb een sensor geplaatst die twee trappen kent. Elke met een verschillende temperatuur. Als het koelwater niet afdoende koeler wordt met de eerste ventilator, schakelt de tweede bij. Met de 30+ temperaturen in het vooruitzicht is deze tweede trap echt nodig. Omdat de sensor op de min pool schakelt moest ik een relais plaatsen dat altijd bekrachtigd wordt met een plus stroom en waarbij de stroom gaat lopen naar de vin als de massa van het relais gelegd wordt door de sensor. In mijn kabelbomenvoorraad van oude Thema’s vond ik geschikte stroomdraden in een blokje waar een relais in kan. Ik koos voor een 30A relais en plaatste een 20A zekering ervoor. Ik plaatste het relais bij de accu en sloot alle stroomkabels aan. Met de accu weer aangesloten kon ik de werking testen door de sensor even los te koppelen en die stroomdraad aan massa te houden. Vrolijk blies de tweede ventilator zichzelf leven in. Een hele opluchting, de koeling moet gewoon goed zijn.

Tijd voor de laatste klus, het wassen van de auto. Deze klus is niet noodzakelijk maar wel wenselijk. de auto moet er op zijn paasbest uitzien tijdens de trip, althans in ieder geval bij de start. De auto ziet er weer pico bello uit! Ik plaatste ook nog een Oostenrijk vignet en een tolpoort sensor. Net als alle benodigdheden die verplicht zijn om bij je te hebben zoals de gele hesjes. De Montecarlo is er klaar voor!

Ter voorbereiding op de aanstaande IHWC trip plande ik een vierdaags bezoek aan Groot-Brittannië met mijn vriendin in met de Montecarlo als vervoer. Best wel een leuk vooruitzicht om het kenteken aan te melden voor de boottochten die we bij voorkeur naar Engeland maken. Heen met Stena Line naar Harwich en terug met P&O vanuit Hull. Dit leverde een mooie trip op met veel lokale wegen in plaats van doorgaande snelwegen. De Montecralo rijdt prima op de snelweg maar komt beter tot zijn recht op de kleine binnenwegen. Ondanks dat de kwaliteit van het wegdek vaak te wensen overlaat hebben we erg veel leuke wegen gereden!

Natuurlijk moest ik nog het een en ander voorbereiden voor deze onderneming. Voorwaarde was bijvoorbeeld dat de bagageruimte geheel ter beschikking was voor kleren en de eventueel aangeschafte zaken. Dit bracht mij op het idee om achterin de Montecarlo een kratje te plaatsen op de plek waar normaal gesproken het reservewiel zit. Ik had een kratje dat eigenlijk precies paste en dat ik met wat aanpassingen plaatste in de motorruimte. Ik kon het zelfs zo maken dat het erg stevig staat en ook nog verwijderbaar is! Ik stopte hier mijn gereedschap en allerhande vloeistoffen zodat de bagageruimte hiervan verschoond bleef. Volgende klusje was het opnieuw plaatsen van het glaasje van het knipperlicht in de bumper. Beide plastc schroeven waren afgebroken en het uiteinde ervan zat nog in het schroefgat en was onmogelijk te verwijderen. Tijdens het plaatsen van het kratje had ik echter een aanvalsplan gemaakt. Ik pakte een kleine schroevendraaier die ik met een gasvlam flink heet maakte. Deze duwde ik in de plastic schroefdraad en daarna liet ik het afkoelen terwijl ik de schroevendraaier op zijn plek hield. Nadat het plastic weer uitgehard was kon ik zonder problemen het resterende draadeindeje eruit draaien. Een beter resultaat had ik niet gewenst. Moeiteloos kon ik vervolgens de nieuwe plastic schroeven monteren en was het glaasje weer terug.

Het laatste was het afmonteren van de bumper. Ik was vergeten om de voorbumper in de wielkasten vast te maken. Een eenvoudige klus toen ik eenmaal passende boutjes en ringen had gevonden. De bumper is nog steeds niet mooi uitgelijnd maar dta doe ik voor de Italië trip zeker!

De auto gaf overigens geen krimp. Het was wel wat opletten bij het tanken, ze hebben niet overal benzine met een acceptabel octaan gehalte. De auto reed heerlijk en de wielophanging heeft zich volop bewezen op de soms uitdagende wegen. Het beloofd wat straks in zijn geboorteland. Het enige dat de trip niet overleefde was de elektrische bediening van het passagiersraam. Deze wilde niet meer in beweging komen. Iets dat ik natuurlijk moet repareren om te voorkomen dat mijn passagier een witte rechterarm houdt…

Inmiddels heeft mijn dochter van 17 haar rijbewijs bemachtigd. Iets waar ik erg trots op ben. Nog trotser ben ik op haar geworden toen ze stellig verkondigde dat haar eerste rit na het behalen van haar rijbewijs in de Montecralo moest gebeuren. Ze heeft af en toe meegeholpen en ze vindt het een erg leuke auto. Ik waarschuwde haar dat een oude auto echt heel anders rijdt dan een moderne lesauto maar ik garandeerde haar ook dat het wel goed zou komen. Trots als twee pauwen reden we de binnenwegen van Hattem. Haar vuurdoop in de MC was uitermate geslaagd te noemen!

Je herinnert je nog vast het bericht waarin ik de op zakjes snoep lijkende PU-bussen voor de wielophanging toonde. Ik besloot gisteravond zo’n zakje aan te breken en de rubberen bussen van de voorste draagarmen te vervangen voor deze hoogwaardige PU-bussen.

Uit luiheid besloot ik de draagarmrubbers onder de auto te vervangen. Ik dacht daarmee tijdvoordeel te kunnen halen. Het geheel verwijderen van de arm betekent namelijk het verwijderen van drie bouten en het losmaken van de fusee. Een klus die ik niet graag doe. Ik beperkte me tot het losmaken van de ene bout waarmee de draagarm aan de carrosserie vastgemaakt zit. Tot mijn genoegen kon ik de draagarm makkelijk naar beneden trekken. Ideaal, ik kon goed bij het rubber en ging aan de slag.

Omdat de oude rubbers nog erg goed waren besloot ik deze in hun geheel te demonteren om ze eventueel te kunnen hergebruiken. Toen Discovery Channel nog gewoon te zien was met mijn TV-abonnement keek ik erg vaak naar Wheeler Dealers. Ed China liet eens zien hoe je zonder pers rubbers kunt vervangen. Ik paste die kennis toe en kwam met de volgende constructie:

Met een stuk draadstaal kon ik de rubberen ophanging door de aandrijfas heen draaien. Althans, dat was het plan. Het ging niet zo soepel. Eerst was mijn draadeind te dun waardoor deze verbogen werd voordat de kracht groot genoeg was om het rubber eruit te duwen. Ik besloot eerst de stalen bus uit het rubber te duwen met deze constructie maar dan niet met een dop 17 maar met een dop 10. Dat ging perfect. Hij kwam er zonder schade uit. Met een schroevendraaier maakte ik wat ruimte rondom het rubber en spoot dat in met WD40. Aan beide zijkanten, op de foto is het te zien, heeft het rubber lippen die door de arm heen gedrukt moeten worden. Met een veel zwaarder uitgevoerd bout lukte het me het rubber door de arm te duwen. Ondertussen was ik hier al ruim een uur mee bezig, maar je moet wat over hebben voor een rubbertje. Het laatste stuk kon ik met de hand doen. Triomfantelijk liet ik mezelf het verwijderde rubber zien, deze triomf bleek echter van korte duur, het rubber was flink ingescheurd op de randen. Toch niet zo fraai meer dus.

Al snel leed ik mijn tweede nederlaag, met de nieuwe bussen gemonteerd is de flexibiliteit uit het rubber verleden tijd en moet je de draagarm heel precies in de behuizing duwen en trekken om de bout te kunnen monteren. De plek waar het rubber zit is iets gedraaid ten opzichte van de arm waardoor dit extra complex wordt. Ik moest alsnog meer demonteren van de draagarm om bewegingsvrijheid te creëren. Gelukkig kon ik de fusee laten zitten. Met wat heen en weer geduw en getrek lukte het de bout door de nieuwe bus te krijgen en kon ik alles weer netjes monteren. Het bijgeleverde montagevet kwam goed van pas, hierdoor werd het monteren eenvoudiger. Het kostte toch weer een uur of twee, de andere kant ging met deze ervaring sneller. Ik sneed het rubber kaport en had het er in vijf minuten naast liggen. Voldaan wurmde ik me onder de auto vandaan. De voorkant moet weer uitgelijnd worden denk ik, maar hij zal strakker reageren dan ooit!

De vorige keer liet ik je achter in de veronderstelling dat het ontluchten van de remmen zou leiden tot perfect werkende remmen. Het ontluchten deed ik echter meerdere keren. Ik liet bijna een liter vloeistof door de leidingen gaan en er kwamen geen bubbeltjes meer door. Toch voelde de rem niet anders. Ik vond hem zelfs wat vager. Ja, als je het pedaal vloerde kwam er een reactie, dat rijdt echter niet erg lekker. Tijd om het probleem op te lossen!

Aangezien de remmerij afkomstig was van de Fiat 132 bekeek ik de gehele constructie opnieuw. Zoals je weet overwoog ik zelfs het hele concept overboord te gooien en een rembekrachtiger rechtstreeks op de pedalen te monteren zoals tegenwoordig gebruikelijk is. Ik zou daarvoor een aanpassing aan het pedaal moeten doorvoeren. Het had niet mijn voorkeur omdat het direct invloed heeft op de toch al beperkte opbergruimte in de koffer. Tijd om mijn analytishce vaardigheden toe te passen. Dat hielp! Met een meetlat erbij werd mijn vermoeden bevestigd. De hevel werkte niet 50-50 maar eerder op 2/3 – 1/3 waardoor een druk op het pedaal vertaald werd op een kleinere druk op de cylinder. Ik moest het lasapperaat tevoorschijn halen. Na enig overleg met mezelf besloot ik de hevel aan de lange zijde met zker een centimeter in te korten waardoor de verhoudingen dramatisch anders zouden worden. Ik bouwde de hele constructie om, de plek waar de remstang door het schutbord komt veranderde niet terwijl de hevel korter werd, zodat de rem weer bediend kon worden.

Ik wijzigde ook de afstelling van de rembekrachtiger zelf. Met een schuifmaat mat ik de hele aansturing na en verstelde ik de plunjer die vanuit de bekrachtiger naar de hoofdremcylinder loopt. Ik zorgde ervoor dat dit spelingsvrij was en de rem dus direct contact zou hebben. Vervolgens stelde ik de hevel zo af dat deze al enigszinds aan de rem trekt maar nog niet aan het vacuum komt. Zo was het hele systeem perfect op elkaar afgesteld en kon ik eindelijk de proef op de som nemen. Een weekje ziek thuis en veel regen gooiden roet in het eten, maar zo gauw de mogelijkheid er was reed ik proef met de vernieuwde remmen. Tot mijn verademing bleken deze nu geheel naar verwachting te werken! Ik hoef het pedaal nog maar een klein beetje in te drukken om een vertraging te krijgen. Ook het dieper indrukken van de rem leidt tot meer vertraging. Zo moet dat gaan! Een belangrijk vinkje gezet in de voorbereiding op de Italié trip!

Het pakketje heeft een lange reis achter de rug. Inclusief een douane procedure deed het er bijna een maand over. Lang leve de Brexit. In voorbereiding op de komende IHWC-trip ben ik nog heel wat van plan met de auto. Strak sturen is er eentje van en daarom kocht ik een zakje met daarin, ja het lijkt wel snoep!

Het zijn PU-rubberen bussen voor de wielophanging. Ook kocht ik een setje wiellagers voor de achterzijde omdat het lager linksachter tijdens het bouwen van de auto al zijn aanstaande overlijden aankondigde. Hierop zit net teveel speling en het lage rmaakt geluid. Tijd om beide zijden te vervangen. Ik overwoog zelf PU te gaan gieten, maar ik zie daar voorlopig vanaf nu deze onderdelen gewoon regulier verkrijgbaar zijn.

Een kleine update nog voor de remmen; ik heb de hoofdremcilinder van de Thema getest en deze werkt maar ook pas aan het einde van de pedaalslag. Hetzelfde als met de Fiat 132 hoofremcilinder. Het probleem zit hem dus niet in die cilinder maar in de aansturing tussen pedaal en deze unit. Ik denk dat ik een denkfout heb gemaakt. De hevel van de 132 heeft een verhouding 2/3 naar 1/3 waardoor de pedaaldruk tot minder beweging van de zuiger leidt. Ik had dat niet voorzien in het ontwerp waardoor de remmen het pas doen als je het pedaal diep indrukt. Ik overweeg nu twee oplossingen, de hevel exact 50-50 verdelen zodat de pedaaldruk en pedaalslag in evenwicht zijn of ik monteer rechtstreeks een rembekrachtiger uit de Thema op de pedalen van de Montecarlo. Het grote nadeel daarvan is dat de rembekrachtiger dan lager in de bagageruimte komt te zitten en een mogelijke branstoftank in de weg zal zitten. Ook moet ik dan het rempedaal modificeren. Ik heb dit echter inmiddels gefotografeerd bij een medeliefhebber en dat werkt. Ik vermoed dat ik binnenkort met de pedalen van een Thema ga kijken hoe ik deze modificatie goed uitvoer, de remmen moeten het straks immers echt heel goed doen!

Ondanks liters remvloeistof DOT4 die door mijn remontluchtingsapparaat stroomden, bleef de rem vaag aanvoelen. Tijdens de Autoweek keuring zei keurmeester Dennis het al. De rem doet het wel, maar pas vrij laat in zijn slag. Met de nieuwe voorremmen hetzelfde verhaal. Ik weet het daarom aan de hoofdremcylinder. Tijd om deze te vervangen.

Niet alleen het vage pedaal noopte me tot vervanging, de wijziging stond al langer op mijn lijstje omdat grotere remmen meer vloeistof verplaatsen en dus een groter volume van deze hoofdremcylinder vragen. Anders kom je aan de bodem van je rempedaal zonder dat de maximale vertraging gehaald wordt. Ik besloot eens te kijken of een hoofdremcylinder van een Thema zou passen. Deze voedt standaard al grotere remmen en de cylinder heeft meerdere aansluitmogelijkheden. Als je beide cylinders, die van de Thema en de Fiat 132 naast elkaar legt zou je zeggen dat het nooit gaat passen. De diameter van het deel dat de bekrachtiger in gaat is veel groter bij de Thema. Ook steekt hij ver in de rembekrachtiger met een soort huls. Ik schroefde eerst de hoofdremcylinder in de auto los en liet alle aansluitingen intact om zo weer terug te kunnen mocht mijn plan mislukken. Er zit voldoende buiging in de leidingen om de cylinder even aan de kant te schuiven. De rembekrachtiger bleek te beschikken over een verrassing! Er zit een pasdop in de bekrachtiger die, eenmaal verwijderd, precies de goede maat overliet van de cylinder uit de Thema! Ook het buisje bleek perfect over de bestaande stang heen te passen; dit ging lukken!

Het lastigst was het omzetten van de nippels op de leidingen, de Thema kent een fijnere draad dan de Fiat. Mijn felsset om de remleidingen te voorzien van de juiste aansluitingen is echter gemaakt om ook op locatie in de auto gebruikt te kunnen worden. Destijds een pré bij het uitzoeken van de set, nu een zegen. In no time zaten de nieuwe nippels aan de leidingen en vonden ze een plek in de cylinder. Natuurlijk zit er ook wel weer wat tegen. Het remvloeistof reservoir dat de Thema op de cylinder heeft past niet onder de bagageklep. Ik ontkwam er niet aan een zelfde soort systeem als er al was te installeren. Twee verloopstukjes op de cylinder waarop de slangetjes naar het reservoir pasten. En toen ontstond het probleem, de verloopstukjes van de Fiat 132 waren twee keer zo dik als die van de Thema. Dat ging nooit passen. Ik moest nog naar de loods om een bestelling op te halen en besloot ook te gaan shoppen voor dergelijke verloopstukjes. Na een tijdje zoeken vond ik twee koppelingscylinders in de voorraad waarop dergelijke verloopstukjes zaten. Ik nam ze mee naar huis omdat deze plastic tuitjes niet zomaar verwijderd wilden worden. Thuis heb ik de cylinders met de flex rondom deze tuitjes doorgezaagd waarna ik ze in tweeën brak en de tuitjes ongedeerd uit de zwaar verroeste cylinders kwamen. Nu was het kinderspel de installatie af te maken:

Het is een tweedehandsje deze cylinder, ideaal voor een uitgebreide test. Ik kon het rempedaal zonder problemen bedienen, alles lijkt technisch dus goed geïnstalleerd te zijn. De tijd ontbrak om het systeem te ontluchten, dat komt een volgende keer, ik heb echter goede hoop dat dit een sterke verbetering is voor de remmerij!

De vorige keer liet ik je achter met de mededeling dat er nieuwe wielen op de Montecarlo zouden komen. Gisteren was het ongewoon warm voor januari en bovendien helemaal droog! Na flinke plensbuien was het zout van de straat gespoeld en zag ik mijn kans schoon de Montecarlo uit zijn winterslaap te halen. Ik besteedde eerst tijd aan het opnieue ontluchten van de remmen en het goed monteren van de wielen. De afstelling van de schokdempers paste ik aan de nieuwe wielen aan door ze op de zachtste stand te zetten. Het was tijd de motor aan te slingeren. De auto had er zin in! Ik reed even bij de boot langs om te checken of het winterkleed goed gemonteerd zat, er werd code geel afgeroepen in verband met een naderende storm, en zag opeens dat het erg mooi licht was om foto’s te maken. Deze kans liet ik mij niet ontgaan, dus daar staat hij dan; op nieuwe wielen:

En nu door naar nieuwe achterremmen en de turbo conversie!

De zoektocht naar mooiere velgen bleek een lastige. Niet alleen is een velg erg smaakgevoelig, een passende, klassieke, mooie velg die ook nog eens 16 inch is levert niet snel begeerlijke resultaten op. Zeker niet met de ET-waarde van 20 en boutgaten 4×98. Toch heb ik iets gevonden waar ik enthousiast van word.

Ik struinde regelmatig de Ebay sites af. Met de grote broer van Ebay Kleinanzeigen kun je heel specifiek zoeken. Ik was op zoek naar mooie vijfspaaks velgen die de uitstraling van Ferrari hebben. Deze zijn nooit in 4×98 uitgebracht en de naven ombouwen naar vijfgaats is echt een stap te ver. Na veel relatief nieuwe velgen bekeken te hebben en deze met een foto editor programma onder de Montecarlo te hebben geplaatst, bleef ik ontevreden met het resultaat. Totdat ik stuitte op de firma Kerscher. Een Duits velgen bedrijf met velgen in het assortiment die een klassieke uitstraling hebben. Ik viel voor het model Kerscher Carmona.

Nieuwe velgen passen helaas niet in het budget. Ook was het niet gegarandeerd dat de velgen zouden kunnen passen en zeker was het geen garantie dat het een mooi plaatje zou worden. Tijd om de budget oplossing te verkennen. De velgen worden geleverd in zeven en negen inch. Ik ging op het web op zoek naar plaatjes van collega Montecarlo’s die negen inch op de achterwielen hadden zitten. Ik wilde verkennen of ik die optie zou gaan proberen. Met mijn Leda ophanging kan ik immers alles verstellen en tunen. Ik vond een auto met inderdaad negen inch velgen op de achteras. Het proberen waard dus! Na lang zoeken trof ik een verprutste set aan op het kleine Ebay. Vlak over de grens lagen twee zeven en twee negen inch velgen voor een heel schappelijke prijs op me te wachten. Helaas zou ik ze wel moeten laten poedercoaten waardoor de brede velgen niet meer diamant geslepen zou krijgen.

Terug in Zwolle bracht ik ze gelijk naar mijn bandenspecialist. Zij haalden de banden eraf en zorgden dat de velgen weer optimaal van vorm werden. Eentje was een beetje krom. Het velg bed van een van de velgen had een afwijking van 0,1 mm waardoor achteraf diamantslijpen ook niet mogelijk was. De poedercoat fabriek wist echter prima raad met de velgen en de relatief lange wachttijd nam ik voor lief. De directeur van de fabriek bleek autoliefhebber te zijn en hij was erg geïnteresseerd in mijn project. Ik haalde daarom de velgen op met de Montecarlo. Een leuke ontmoeting volgde en dat de kapjes nog vergeten waren maakte duidelijk dat de service van dit bedrijf op een hoog peil staat, de kapjes werden een paar dagen later door hem persoonlijk bij me afgegeven. Hij bleek ook in het centrum van de stad te wonen.

Tijd voor het volgende project; passende banden. Voor de voorwielen was dit geen probleem. Ik kon de banden van de gemonteerde Borbets opnieuw gebruiken. Achter, met negen inch velgen, bleken er geen passende banden in die breedte te bestaan. Een telefoontje met mijn bandenman bevestigde het vermoeden dat mijn zoektocht naar banden van 245/40/16 of 245/35/16 zinloos was. Het eerste dat kon was de maat 245/45/16 en die is 6% groter dan de bandenmaat op de Montecarlo. De begeerlijke band in deze maat is de Pirelli P Zero Rosso Assimetrico; prachtige banden die gemonteerd op mijn velgen op € 300 zouden komen, per stuk… Toevallig keek ik op BVA auctions. Er worden daar de laatste tijd veel leuke klassiekers aangeboden. Ik toetste mijn bandenmaat in en kwam bij een veiling in Steenwijk terecht, een failliet bandencentrum met mijn banden NOS op de plank! Zes stuks hadden ze er van het merk Fulda. Lang verhaal kort, ik reed naar huis met die zes banden en een mooie gereedschapswagen. Twee vliegen in een klap. Twee banden gingen linea recta naar mijn banden shop en terwijl de banden werden gemonteerd ontving ik het viergaats bevestigingssetje voor de velgen van de firma Kerscher. De wielen zijn namelijk passend voor alle naven en daarvoor kun je voor elke auto een set bevestigingsmateriaal kopen om de velgen perfect te monteren. De velgen waren na een paar dagen klaar en ik monteerde de wielen onder de auto. De achterwielen passen maar net, of eigenlijk net niet, maar het staat wel heel vet zulke dikke achtersloffen. Vanavond reed ik even proef en maakte ik bij kunstlicht de eerste impressie:

Het duurde wat langer dan ik verwacht had voordat ik in de gelegenheid was een proefrit met de Montecarlo te maken. Ik had de motor een paar keer gestart en dat ging goed. Tijd voor een voorzichtige proefrit.

Een van de dingen die ik nog had gerepareerd was de sleepring van het kleine stuurtje. In mijn voorraad zat nog een brak houten stuur uit een Thema. Het hout was al gespleten en het stuur had ook geen claxon knop meer, ideaal om op te offeren voor de Montecarlo. Tot mijn verrassing paste de sleepring van de claxon precies op de achterkant van het kleine stuurtje. Ik moest hem wel bijwerken en met kit vastplakken maar het werkte. De claxon van het kleinere stuurtje functioneert.

Heel voorzichtig reed ik weg voor de eerste meters. Ik verwachtte elk moment weer rare knikkergeluiden uit de motor te horen. Dat gebeurde echter niet. Behoedzaam reed ik verder. Ik stopte bij mijn favoriete tankstation voor een forse slok racing 102 benzine en besloot de proefrit te verlengen. Langzamerhand begon ik me comfortabeler te voelen om wat meer gas te geven. Ook hierop reageerde de motor goed. Ik hoorde wel lichtjes een klep, het klonk alsof deze klep net iets verkeerd afgesteld stond. Niet storend overigens. Ik probeerde uit of de auto ook boven de 4000tpm nog voldoende kracht had. Ik liet het gaspedaal in de vloerbedekking zinken en direct reageerde de motor! Bijna als vanouds. Geen rare geluiden al denk ik wel dat er een paar paarden weg zijn,

Later die middag had ik contact met Hans, hij verzorgde het pech sleepje terug naar huis, en ik vertelde hem dat de auto het weer deed. We besloten direct een ritje te gaan maken. Hij in de Alfa, ik in de Montecarlo.

Ondanks dat we maar een uurtje de tijd hadden beviel het rondje Hasselt goed. We werden overvallen door een fikse regenbui dus moest ik met het dak dicht de rit doen. Op ene klein slippertje van de Alfa na, hij stata op oude winterbanden, verliep deze rit ook vlekkeloos. Toch ben ik niet helemaal tevreden. Het wordt tijd de turbomotor in te gaan bouwen.