Lancia Beta Montecarlo

Door alle Corona perikelen ben ik meer geïnteresseerd in nieuwsuitzendingen dan anders. Ik weet nu dat ik volgende week geen congres heb en dat ik voorlopig vanaf maandag thuiswerk. Een rare situatie. Iedereen die ik om me heen hoor kuchen is ineens verdacht. Het is gewoon een wat zwaardere griep, maar als je zoals ik in een risicogroep zit blijft het zorgelijk. Gelukkig was de kans op besmetting vanavond nihil!

De post bezorgde de nieuwe koppelingsgever. Een ritje naar de bouwmarkt bezorgde me een stuk draadeind met een koppelstuk. Dit koppelstuk bleek perfect te passen op het door mij getapte draad. Ik kon de pedalen dus weer in elkaar zetten. Alles weer lekker schoon en fris ingevet en de hydraulische leiding van de koppeling weer aangesloten. Ik moet even een nieuwe slang voor het vloeistof reservoir kopen maar dat is een detail. Ik ga geen 40 jaar oude slang hergebruiken.

Nu dat voor elkaar was heb ik ook de veerpootdelen uit het oxaalzuur bevrijd. Het ziet er best mooi uit! Ik ben alleen wat minder enthousiast over de stalen delen. De coating is ook verdwenen, net als de roest overigens…

Met de pedalen weer in elkaar had ik toch wel erg veel zin om die te monteren. Eerst maakte ik een klein gaatje in het schutbord waar het draadeind voor de rem doorheen gaat. Nadat ik de rafelrandjes in de primer had gezet monteerde ik eerst het gaspedaal. Dat zit los van de andere pedalen gemonteerd aan de tunnel. Een dun ijzerdraadje loopt naar achteren door een daarvoor geplaatst buisje. Nadat dit erin gepriegeld was heb ik de pedalen gemonteerd en ja, ook het stuur! Het begin van de cockpit is er.

Zoals je ziet staat de pook ook al fier overeind. Na wat speurwerk kon ik nagaan hoe deze in elkaar moest zodat hij ook goed beweegt. Er zit een beveiliging op de achteruit. Je moet de pook induwen. Dat systeem is met een veer en een bol in de stang gemonteerd. Dat maakte het iets ingewikkelder. Tenslotte heb ik vandaag een autospuiter op bezoek gehad. Niet zomaar een, maar van Carrosseriebouw Jansen uit Wesepe. Een fantastisch bedrijf waar echt vakmanschap hoog in het vaandel staat. Stefan gaat me een offerte doen. Hij wil het werk alleen doen als de carrosserie teruggaat naar kaal staal. De plaatdelen die in het zicht zijn dus. Dat is voor mij 3 dagen schuren. Ik ga er eens ernstig over nadenken.

De klusavond begon met het goede nieuws dat mijn dagelijkse Volvo weer door de APK heen is. Altijd weer een spannend moment. Sinds de vorige keuring toch 62 duizend kilometer gereden met slechts één ANWB hulp; een kapotte dynamo. Voor de rest geheel zonder problemen en zonder kosten van 496dkm naar nu bijna 560dkm gereden. Ik denk dat ik dat de Montecarlo nooit aan zal doen! Afijn, terug naar mooiere auto’s…

Eerst monteerde ik de radiator en sloot ik de elektra hiervan aan op de kabelboom. Een van de stekkertjes, ik heb er twee want er zijn twee ventilatoren, mist een massa kabeltje, dat moet ik nog herstellen. Ook de temperatuursensor is aangesloten. Daarna de koelwaterslangen met vers bevestigingsmateriaal gemonteerd. Het ziet er puik uit.

Vervolgens mijn aandacht naar de wielophanging rechtsachter verplaatst. Deze moest ik nog monteren. Met de ervaringen van de linker achterkant was dat niet heel erg lastig meer. Het zit netjes op zijn plek. Daarna kon ik dus ook het subframe definitief vastzetten. De achterkant begint op een auto te lijken.

Hopelijk krijg ik deze week de gepoedercoate delen terug. Deze monteer ik voornamelijk op het subframe en in de veerpoten. Deze veerpoten moest ik nog schoonmaken. Via het web kocht ik 2 kilo oxaalzuur. Daarmee kun je ontroesten en schoonmaken. Alle delen van de veerposten die niet naar de poedercoating gingen staan nu te weken in een emmertje:

Ik ben heel benieuwd hoe het er morgen uitziet. Je kunt dit oxaalzuur oplossen in warm water. De verhouding is 100 gram op 1 liter. Meer kan er niet in water opgelost worden. Het is geen fijn goedje natuurlijk, ik heb het voornamelijk gekocht voor de schoonmaak van de koelwater kanalen in de motor. Daarvoor moet dit uitermate geschikt zijn. Dit is een test. Morgen de uitslag!

Een korte zoektocht in de voorraaddozen leverde nog geen bevestigingsmateriaal voor de uitlaat einddemper op, maar wel wat andere dingetjes die ik kon monteren. Ten eerste de afwateringsslangen van de paravan, ten tweede de schotjes die in de hoeken van het interieur gemonteerd zitten en ten derde de compressor van de luchthoorns. De slangetjes heb ik al gemonteerd; de holle ruimte van het stuurhuis is daarmee echt af.

Teveel plannen voor één avond. Toch is ambitie goed voor je moraal. Dat subframe staarde me al een tijdje aan. Nu ik in de motorruimte de verf erop heb zitten kon ik daar verder gaan. Eerst legde ik de tweede helft van de leiding van de koppeling in de aanwezige klemmen. Leuk dat zo’n bochtig stukje buis dan ineens op zijn plek valt! Het subframe kon nog wel wat TLC gebruiken. Die heb ik ontroest en een wat slecht afgewerkte reparatie heb ik netjes gemaakt. Daarna in de sneldrogende zwarte lak en dan ziet het er al snel indrukwekkend uit.

Het is een slecht bedachte constructie, het is een holle ruimte die aan de binnenkant niet goed beschermd is tegen roest. Hierdoor ziet de buitenkant er wel mooi uit, binnenin is het een feest voor het roest spook. Ik spoot de binnenkant vol met ML. Nu kon dit drogen en richtte ik mijn pijlen op het rempedaal. Ik moest nog een gat in de beugel maken zodat de rem door het schutbord naar buiten kan trekken. Dat is goed gelukt. Niet moeders mooiste, maar het zit absoluut niet in het zicht. Er zat al een klein stangetje aan het pedaal dat de remcylinder induwde. Ik kon eindelijk eens mijn tapset gebruiken. Die sleep ik al jaren mee, en buiten een paar boutgaten ruimen heb ik het nog nooit gebruikt. Nu kon ik dat stangetje mooi voorzien van een draadeind zodat ik er straks een stuk draadeind aan vast kan draaien.

Vervolgens kon ik het subframe monteren en ook alvast 1 van de achterwielophangingen. De bouten waarmee deze vastzit passen echt maar net door de beoogde gaten. Ook was het erg lastig de draagarm zo uit te lijnen dat beide gaten pasten. Een heel gedoe dus maar het zit. Het subframe heb ik nog niet strak aangetrokken, dat doe ik pas als de beide draagarmen gemonteerd zitten.

Op het programma stond het spuiten van de plek in de bestuurdersvloer, het spuiten van de plek in de motorruimte en het spuiten van de ML in de holle ruimte van het stuurhuis. Ik kon nog meer doen! De holle ruimte is weer gevuld:

Ik wilde eigenlijk meteen het stuur monteren, maar dat laat ik nog even. Ik heb eerst de pedalen unit uit elkaar gehaald. Ik monteer een nieuwe koppelingsgever, ik heb de ervaring dat die vaak stuk gaan als je ze weer opnieuw in gebruik neemt. Dat gebeurde ook met de 8.32 SW. De avond voordat we naar Italië gingen begaf deze gever het en moesten we allerijl deze vervangen. Bij een Thema is dat geen gemakkelijke klus. Bij de Montecarlo ook eigenlijk niet. Er staat veel spanning op de bouten doordat er een zware veer aan het pedaal zit. Nu kon ik het in alle rust op de werkbank doen. Ook demonteerde ik de hoofdremcylinder. Die komt niet meer terug. De unit wordt deels aangepast. Er komt een stang aan het rempedaal die door het schutbord naar buiten gaat om daar de rembekrachtiger te bedienen. Van binnen ziet het gemonteerde stuurhuis, inclusief stofkapje voor de doorvoer, er zo uit:

De leiding die je ziet loopt naar achteren voor de koppelingsneem cylinder.

De spuitbus op kleur heeft toch niet dezelfde kleur als de Montecarlo. Toch ziet het er nu weer netjes uit in de motorruimte. De foto is alleen met primer erop. De aflak heb ik nog niet gefotografeerd.

De holle ruimtes rondom het stuurhuis heb ik vandaag grondig schoongemaakt. Eerst met een oude afwasborstel de grove aangekoekte laag aangevallen. Het resulteerde in een steeds grotere hoop zand onder de auto. Er kwam steeds meer mooi plaatwerk tevoorschijn. Zo werd een vervelende klus toch nog leuk!

Het moet nu goed drogen dan kan ik er ML inspuiten en het stuurhuis monteren. De boutjes en ringetjes heb ik ondertussen er ook al bij gevonden. Daarna nog de Fertan van de plek in de motorruimte afgespoeld. Het ziet er vervaarlijk uit, maar dat is straks weer mooi rood!

Bij de voorraad zitten 3 stuurhuizen. Ik koos het stuurhuis dat me het beste leek. De rest bracht ik met alle andere 3 of 4 dubbele onderdelen naar de loods. Ik had tenslotte bewegingsruimte nodig. Het stuurhuis dat ik wilde monteren bleek helaas alsnog niet geheel goed te zijn, een stuurkogel stofkapje, een rubbertje, bleek gescheurd.

Gelukkig had ik nog een nieuwe stuurkogel in de voorraad gespot. Tot mijn verrassing bleek deze niet de juiste afmetingen te hebben. Toen ik laatst even in de loods was om wat ruimte te maken en wat Thema onderdelen op te halen, heb ik gelijk een ander stuurhuis gepakt om daarvan een stuurkogel te demonteren. Vandaag was het zover. Het zijn allemaal klusjes van niks, maar het kost erg veel tijd! Stuurkogel demonteren, de boel schoonmaken, betere stuurkogel demonteren, schoonmaken, ontroesten, in de primer zetten, aflakken, monteren, stuurhuis schoonmaken, bevestigingsbeugels schoonmaken, ontroesten, invetten, rubbers van de bevestigingsbeugels schoonmaken, monteren…

Tadaa! Een fris en goed functionerend stuurhuis. Klaar om te monteren. Helaas kon ik dat vandaag nog niet doen, ik moet eerst nog die holle ruimte waar hij in komt schoonmaken.

Ik verlegde mijn aandacht naar de laatste roestplek die ik nog moest behandelen. Daar waar ik een nieuw stukje dorpel ingelast heb, is de plaat van de carrosserie aangetast. Daar is vroeger ook al eens aan gelast en flink geplamuurd. Via het interweb kocht ik een spuitbus in Rosso Vivo/Chiaro (152). De kleur die de auto heeft en krijgt. Vandaag werd deze bezorgd, tijd om die te gaan gebruiken! Nadat ik alle prut met de flex en schuurschijf had verwijderd heb ik de plek schoongemaakt en ontvet. Vervolgens in de Fertan gezet. Over 24 uur kan het in de epoxy en dan afgelakt worden. Nu zal ik wel nauwkeuriger moeten werken, ik moet alles afplakken dat ik niet wil sprayen. Het is midden in de motorruimte.

Ik ben vaak een twijfelaar. Wikken en wegen. Het budget is krap. Omdat ik alle veerpoten uit elkaar moet halen wilde ik niet gaan klooien met die gevaarlijke spanners die je op de veren haakt. Ik zocht een betere oplossing die wat sneller werkt. En wat ben ik er blij mee! Vandaag bezorgd en direct de veerpoten gedemonteerd.

Zoals je ziet kun je met één keer aandraaien de veren indrukken en zo de veerpoot uit elkaar halen. Met de luchtsleutel op de borgbout lag deze veerpoot zo uit elkaar. Morgen breng ik namelijk van alles weg voor poedercoating, de veren van de veerpoot laat ik dan mooi rood poedercoaten. Wordt erg fraai vermoed ik…

De tweede veerpoot achter had wat moeite. De bout wilde absoluut niet los. Ik heb het speciale gereedschap niet om de flens te fixeren dus ik moest creatief (met kurk) zijn. Na wat probeersels bleek deze constructie te werken!

Vervolgens heb ik uit de voorraad alle rem beschermplaten gedemonteerd, net als de vulringen voor het monteren van de wielen, een aantal plaatjes en ophangingsbeugels van de motor, beide torsiestangen en de bodemplaat (een soort diffuser). Deze liggen nu klaar om te poedercoaten. De torsiestangen laat ik alleen zandstralen. Die durf ik niet te poedercoaten omdat er twee rubbers op gemonteerd zitten die er niet af kunnen. Het risico is dat deze zacht worden door de hoge temperatuur. Dat zou een tegenvaller zijn, deze rubbers zijn immers niet meer op elke straathoek verkrijgbaar… Daarna had ik nog energie om alvast de leiding van de koppeling door het interieur te leggen, net als de dikke pluskabel van de accu.

Het aspect dat me de meeste hoofdbrekens kost is het remsysteem van de Montecarlo. Dit staat niet bekend als hoogstaand. Zeker niet het systeem dat in mijn eerste serie gebruikt werd. De productie heeft immers een tijd stilgelegen om remproblemen op te lossen. Het toverstafje leverde een unieke oplossing; de rembekrachtiger werd gewoonweg uit het systeem gehaald. Het risico was namelijk dat de voorremmen nogal snel blokkeerden. Er was een wezenlijke ontwerpfout gemaakt.

Het remsysteem is nodeloos ingewikkeld ontworpen. De hoofdremcylinder zit in de pedaalconstructie verwerkt. Dat is op zich een mooie oplossing. De remleidingen lopen vanaf daar naar het schutbord. Daar zit een koppelstuk voor twee remleidingen die vertrekken vanaf de hoofdremcylinder. Beiden lopen naar achter. Eentje wordt daar gesplitst voor beide achterremmen, de andere loopt naar een daar gemonteerde bekrachtiger. Die zit vanwege het benodigde vacuum vlak naast de motor. De bekrachtigde leiding loopt vervolgens weer naar voren en splitst dan in twee gedeelten voor de voorremmen. De problemen zijn dan haast te voorspellen. Alleen de voorremmen zijn bekrachtigd. Door het geringe gewicht aan de voorkant blokkeren die vrij snel. De achterremmen hebben geen remkrachtbegrenzer. Hierdoor loop je de kans dat deze bij fors remmen ook blokkeren en dan de auto in een slip brengen. Bij de import in Japan werden de auto’s zelfs direct aangepast. De rembekrachtiger werd omgezet naar de achterwielen in plaats van de voorwielen…

De oplossing is dat ik het gehele remsysteem ga herzien. De hoofdremcylinder bij het pedaal vervalt. Het pedaal bedient alleen nog een trekstang die door het schutbord heen gaat en daar de rembekrachtiger van een Fiat 132 bereikt. Daar zit een hevel constructie op die de trekkracht van het pedaal omzet in een duwkracht in de bekrachtiger en dus in de hoofdremcylinder die daarop gemonteerd zit. Uit de hoofdremcylinder vertrekken twee leidingen voor de voorremmen en een leiding voor de achterremmen. Achter splits ik die leidingen op in tweeën en dan plaats ik bij elk wiel een remkrachtverdeler van Bosch. Deze mechanische remkrachtverdeler voorkomt het blokkeren van de wielen als de grip verdwijnt. Zo is het hele remsysteem bekrachtigd en naar mijn idee ook in evenwicht. Bij mijn Fiat 132 heeft het nog nooit gefaald.

De rembekrachtiger heb ik binnen. Deze kon ik kopen van een oude bekende uit het Fiat wereldje. De remkrachtverdelers kwam ik op het spoor doordat dezelfde Fiat man mij een rembekrachtiger van een Fiat Cinquecento liet zien (zie foto) waarbij twee van deze remkrachtverdelers op de hoofdremcylinder zitten. Beide achterremmen worden hiermee beveiligd. Deze heb ik nu besteld en worden gewoon nieuw geleverd. De remleidingen heb ik klaarliggen. Ik ga ze zelf maken uit CuNiFer. Daarover in latere edities meer!

Toen mijn dochter vanochtend eindelijk haar puber uitslaaptijd erop had zitten kon ik met haar de auto weer op de kar zetten. Ondanks wat communicatieproblemen; hoe leg je uit waar het blokje exact moet liggen om op de goede plek de carrosserie te ondersteunen, ging het voorspoedig. De auto staat nu weer lekker op de kar.

Ik besloot te beginnen met de voorwielophanging. In de motorruimte moet ik nog wat verf spuiten en dan is het handiger als het subframe daar nog niet gemonteerd is. Het is een enorme klus, want ik moet elk boutje, moertje en ringetje opzoeken in de voorraad. Ondanks dat ik die gisteren min of meer gesorteerd heb, is dat niet makkelijk. Ik heb nu alle kleine, middelgrote en grote bouten in aparte bakjes. Net als de moeren, ringetjes, parkers, rubbers en bijzondere gevallen. Het gevonden bevestigingsmateriaal maak ik dan eerst grondig schoon en ik haal de oorspronkelijke glans terug met een staalborstel. Die is inmiddels totaal versleten, ik moet een nieuwe kopen. Als alles er weer picobello uitziet monteer ik het met de nodige kopervet.

En ja, het is de voorkant, niet de achterkant. Het lijken net uitlaten, het zijn de koelwaterbuizen. Deftig hè! De voorwielophanging kan ik nog niet afmaken. De veerpoten moeten nog uit elkaar omdat ik ze deels laat stralen en poedercoaten, net als de achterplaten van de remmen.

Het stuurhuis volgt. Ik zag dat dit in een holle ruimte gemonteerd zit die nog fabrieksaf in de lak staat. Ze waren erg zuinig met lak… ik ga hem vol spuiten met ML, dan krijgt roest geen kans.

Tsja, suggestief? Nee, eigenlijk niet. Zoals aangekondigd vond ik het nodig de koelwaterbuizen mooi te maken. Dat begon met een goede ontvettingsbeurt. Altijd eerst ontvetten voordat je gaat schuren. Anders schuur je het vet in de poriën van het metaal. Dit was aluminium dus relatief zacht materiaal. Ik heb de te verven delen daarna flink geschuurd zodat al het aluminium er weer deftig bij lag. Daarna opnieuw ontvetten en de buizen aan het plafond gehangen. Zo kon ik er makkelijk bij. Aluminium heeft eerst een geschikte primer nodig, ik koos voor wit.

Dan even drogen en de zilver metallic verf erop spuiten. Ik heb gekozen voor een kleur die doorgaans op velgen wordt gespoten. Om het mooi te maken heb ik het daarna afgelakt met een blanke vernislaag. Het resultaat is zo mooi dat het bijna jammer is dat ze onder de auto verdwijnen…

En dan wil je het heel netjes doen, dus ook de beide aftappluggen even netjes ontroest en weer teruggeplaatst.

Niet dat ik gek geworden ben hoor, maar na een dag in de cola en bewerkt met een staalborstel zien de bouten van de bevestiging van het subframe achter er zo uit (voor en na):