Lancia Beta Montecarlo

Mijn schoonvader kluste veel aan auto’s. Hij beschikt over een erg mooi lasapparaat. Op mijn vraag of hij wilde helpen met het lassen aan de Montecarlo antwoordde hij positief! Na een test van het apparaat bleek deze nog goed te werken. Fijn ook dat hij alle denkbare lasdiploma’s heeft, daar kan ik nog veel van leren.

We begonnen met het op maat maken van vulplaatjes. Een secuur werkje omdat het zo goed mogelijk moet passen. Het gat bij de voetenruimte trok ik eerst over op een papier door de omtrek te schetsen met een timmerpotlood. Je legt het papiertje over het gat en krast met het potlood voorzichtig dwars op de contouren van het gat. Er ontstaat een scherp lijntje waar de rand achter verstopt zit. Dan knip je het uit en trek je de omtrek uit op een stukje plaatstaal. Als je weet hoe het moet is het niet moeilijk. Hebben al die uitzendingen van Wheeler Dealers eindelijk eens zin! En mijn schoonvader leerde zo van mij ook nog wat. De strip in de dorpel heb ik uitgemeten en voorzien van een gat en drie gaatjes voor puntlasjes. Het was passen en meten maar het zag er uiteindelijk zo uit:

Vervolgens konden we het op een paar punten vastlassen en in de definitieve vorm kloppen met een hamer:

Vervolgens rondom aflassen en met een flex de lelijke lassen mooi maken. Het zit niet in het zicht dus het hoeft de schoonheidsprijs niet te winnen:

Tenslotte een laagje zink primer eroverheen zodat het ook roestvrij blijft:

Het gaatje bij de voeten is inmiddels ook gedicht en voorzien van primer. Met de bodyschutz afwerking eroverheen is het straks niet meer te zien dat er iets aan gelast is.

Tenslotte heb ik de beide koelwater buizen die onder de auto doorlopen in Coca Cola gezet. Ik wilde de binnenkant even ontroesten en kan me herinneren dat ik eens een verroeste fietsketting in een bakje met Cola legde waarna deze de volgende dag blinkend schoon en roestvrij tevoorschijn kwam. Ik hoop dat die buizen dat straks ook zijn. Voordat ik de auto weer rechtop zet monteer ik deze alvast, ze zijn nu makkelijk bereikbaar!

Ook al ben ik niet afhankelijk van het weekend om een bouwmarkt te bezoeken, toch ging ik er op zaterdag heen. Niet mijn favoriete dag; de rijen zijn doorgaans lang, toch kon ik er nu niet onderuit als ik nog wat voortgang wilde boeken met het project “Bodemrenovatie”. Ik had verse schuurschijven en een nieuwe staalborstel voor op de flex nodig. Daarna volgde een bezoekje aan een automaterialenzaak voor een flesje Fertan, zink primer en een bodyschutz. Met mijn gereedschap op orde startte de klus.

Er waren veel kleine plekjes op de bodem die ik eerst onderzocht door met een schuurschijf te kijken hoe ver de roest doorliep. Zonder uitzondering bleken dit kleine plekjes te zijn. Bij de voeten van de bestuurder zat wat kit, dat openbaarde een gaatje nadat het verwijderd was en werd een gat van circa 3 bij 5 cm toen ik al het verzwakte metaal had verwijderd. Net in een welving overigens, dat maakt het lastiger er een nieuw stukje in te lassen.

De plek in de dorpel was een ander verhaal. Ik haalde tussen het scherm en de binnendorpelplaat een strip van zo’n 20cm weg. Het goede nieuws is dat wat ik kan zien in de dorpel helemaal roestvrij en origineel is! Ik zal hem nog wel uit moeten zuigen voor zover dit mogelijk is, maar het ziet er erg mooi uit vanbinnen. Onder de strip zat nog een bevestigingsconstructie. Die had blijkbaar los gezeten aangezien het plaatwerk wat verfrommeld is. Kennelijk is de auto eens daar opgekrikt en was het toen al niet meer stevig genoeg. Nu zit er een mooi gat dat vrij eenvoudig met wat laswerk weer helemaal netjes wordt!

Alle plekken die ik met de schuurschijf op de flex had verkend heb ik nabewerkt met de staalborstel om al het metaal zoveel mogelijk te ontroesten. Daarna netjes schoongemaakt en ontvet waarna ik er een lekker laagje Fertan op aangebracht heb met een kwast. Dit haalt de laatste overgebleven stukjes roest weg. Na een paar uur kleurde dit mooi zwart, het deed zijn werk. Na 24 uur kan ik nabewerken door het grondig af te spoelen, te drogen en tenslotte in de grondverf te zetten.

Ergens op zolder lagen twee matrassen stof te happen. Nu kwamen ze erg van pas! Om goed bij de onderkant te kunnen komen moet de auto eigenlijk aan het spit. Ik koos voor een praktische oplossing. Aangezien de koets niet al te zwaar is, heb ik hem samen met mijn dochter op zijn zijkant gezet bovenop deze twee matrassen. Natuurlijk niet zonder dat deze enigszins beschermd waren, ze komen vast nog wel eens van pas! Zonder problemen lukte het de koets van zijn karretje af te kantelen en tegen de muur te zetten. Als een schilderij staarde de bodemplaat me aan.

Nadat ik de voorlopige werkplek voorbereid had ben ik begonnen met de inspectie. De bodem ziet er zeer goed uit. Doordat hij een tijd op zijn bodemplaat heeft gelegen en ook verschoven is zijn er wat krassen en kale plekken die aangeroest zijn. Bij de voorwielophanging zit veel vliegroest, waarschijnlijk doordat er nieuw plaatwerk ingezet is dat niet beschermd was. Dit is eenvoudig te ontroesten. Ik kwam een klein gaatje tegen bij de voetenruimte van de bestuurder, daar moet ik een nieuw stukje plaat in lassen. Bij het uiteinde van de dorpel aan bestuurderszijde bleek een wat serieuzer probleem te zijn. Ik trof witte kit aan; nooit fijn op een carrosserie, die toch wel een paar gaten verborgen hield. Er was al eens aan gewerkt en het plaatwerk aan de binnenzijde ziet er gewoon goed uit, dus ik moet hier de slijptol inzetten en een nieuwe strip inlassen.

De rest van de bodem ga ik, waar nodig, met de schuurschijf en staalborstel te lijf. Dan volgt een behandeling met Fertan (een roestomvormer waar ik goede ervaringen mee heb), een zink primer en tenslotte een coating.

Tenslotte nog een nieuwtje; de spaghetti western heeft een goed einde gekregen. Via dezelfde Arnoud die me ook de documentatie op CD leverde, ontving ik gescande foto’s van zijn project met een goede weergave van hoe alle draadjes lopen. Dank!

En nog een opmerking; het remsysteem is dermate gecompliceerd aangelegd, en daarbij blijkt de hoofdremcylinder kapot, dat ik na lang zoeken besloten heb de rembekrachtiger van een Fiat 132 (mij niet geheel vreemd) te monteren. Deze komt gewoon in de bagageruimte. Ik koos voor deze variant omdat deze met een hevel bediend wordt. Het huidige rempedaal trekt namelijk een stang van voor naar achteren terwijl alle moderne rembekrachtigers rechtstreeks op het pedaal worden aangesloten waarbij het pedaal een stang erin duwt. Met de hevel wordt deze beweging omgekeerd! Zo krijg ik rondom bekrachtigde remmen en niet alleen op de achterwielen. Zo denk ik het remsysteem belangrijk veiliger te maken! Vacuüm bereik ik met een elektronisch apparaat, net zoals een Tesla… daarover later meer.

In de periode in mijn leven toen ik nog koolhydraten at stond spaghetti hoog op mijn menu. Lekker Italiaans, lekker makkelijk. De spaghetti in de Montecarlo is niet lekker, zeker niet eetbaar en absoluut niet makkelijk! De kabelboom van de Montecarlo is eenvoudig van opzet. Geen hoogdravende techniek, geen aansturing door computers gewoon voor elke gebruiker een draadje en af en toe, eigenlijk niet vaak genoeg, een relais. In mijn hoofd overwoog ik de kabelboom van een Lancia Thema te monteren. Die is robuuster van opbouw en kent bijvoorbeeld veel meer veiligheid door toepassing van relais. Ook zouden mijn elektrische ramen dan direct in de kabelboom zitten, net als centrale vergrendeling. Dat komt nog een keer, zeker wanneer ik overga naar de turbo versie van de Montecarlo. Nu zit de uitdaging vooral in het monteren van de kabelboom in een maagdelijke koets. Van spaghetti brei naar haute cuisine zegmaar.

Veel zoeken op internet leverde een hele vage foto op van een Montecarlo interieur met zicht op het dashboard waarbij alleen de kabelboom zichtbaar was. Fijn! Dat gaf me wat richting. Zo kon ik min of meer afleiden waar de zekeringenkast geplaatst dient te worden. Ik begon met het uitleggen van de kabelboom op de grond om te zien waar de diverse takken ongeveer naar toe zouden moeten gaan. Toen ik eenmaal wist welke tak naar de voorkant moest kon ik deze kant alvast door de carrosserie naar voren leggen. Hierop volgde de montage van de zekeringenkast. Deze bleek perfect te passen, je schuift hem in een sleufje en aan de voorkant kan hij dan vast met een boutje en een moertje. De grove positie van de kabelboom takken is me nu duidelijk. Onduidelijk is nog hoe de kabelboom verbonden is met de accu. Ik zie geen grote + draad naar de zekeringenkast lopen. Toch maar eens het schema bestuderen. Mocht je me kunnen helpen aan detail foto’s van hoe de kabelboom eigenlijk gemonteerd moet zitten, dan graag een mail naar info@lanciamontecarlo.nl.

Vandaag geen grootse update voor het project, slechts een handige update voor alle klussers onder ons die aan een Montecarlo willen werken! Zorgelijk voor de voortgang van het project is dat ik niet beschik over gedetailleerd informatie over hoe een Montecarlo in elkaar zit. Ik heb er ook nog nooit eentje uit elkaar gehaald dus ik heb geen idee. Nou ja, wel een beetje natuurlijk want ik heb wel al eens een Thema SW vanaf een kale koets opgebouwd. De Montecarlo zit alleen wel heel anders in elkaar. Eerst kocht ik een schaalmodel van 1:18 die me enthousiast maakt over het eindresultaat. Een mooi model gebouwd door Laudoracing in een beperkte oplage.

Via de website www.lanciabetamontecarlo.nl kreeg ik contact met Arnoud Coenen. Hij leverde me alle technische informatie van de Montecarlo op 1 cd! Nu beschik ik over alle technische informatie waaronder het werkplaatshandboek. Dit issue is dus opgelost. Ik kan nu digitaal gaan neuzen in alle informatie om het plan te bedenken om de auto in elkaar te zetten! Bedankt Arnoud!

Het resultaat: twee emmers met gitzwart water, een afgeschreven spons en een best wel schone Montecarlo! Schoonmaken is niet het leukste werk. Deze keer schepte ik er genoegen uit. Met elk stukje auto dat weer fris rood kleurde werd mij duidelijk dat de auto geen nare verrassingen heeft. Hoogstens wat roest bij de accubak en vliegroest bij een bodemplaat. Fertan zal dit verhelpen. In de motorruimte een kale plek op een chassis balk en in het gootje van het spider dak een amateuristisch weggewerkte plek. Dat is het wel zo’n beetje! De bodem heb ik nu niet gedaan, daarvoor zet ik hem waarschijnlijk op zijn zijkant om er goed bij te kunnen. Goed nieuws is ook dat de kofferbak (dus het vooronder) en het interieur geen verf nodig hebben! Deze kan ik laten zoals ze zijn. De motorruimte moet wat bijgewerkt worden, maar niks problematisch en zeker niet in het zicht.

Het plan de campagne wijzigt dus iets. Ik kan vrij snel gaan beginnen met het opbouwen van de auto. Als ik de motorruimte netjes heb kan ik beginnen met de onderkant en de wielkasten. Als ik deze goedgekeurd heb begint de opbouw. Het spuiten van de buitenkant laat ik doen als de auto al goeddeels in elkaar zit. Bij voorkeur kan hij dan al rijden. Het is dus ineens best wel overzichtelijk geworden. Ik moet vaart maken met het wegbrengen van te poedercoaten onderdelen zodat ik daar geen tijd aan verlies!

Vandaag, 8 februari 2020, was de grote dag. Een dag waar ik al enige tijd erg naar uitgekeken had. Ik kan zelfs stellen dat ik een zekere mate van opwinding maar ook zenuwen voelde. Vandaag zou ik dan eindelijk de beide carrosserieën ophalen. Sterker nog, ik zou ze voor het eerst in volle glorie en in het daglicht kunnen bekijken.

Vrijdag leek het nog een pittige uitdaging te worden. Een kameraad had me toegezegd te helpen door een oprijwagen met ambulance ter beschikking te stellen. Helaas bleek de oprijwagen door omstandigheden niet beschikbaar en lukte het me niet een vrij exemplaar te vinden. Snel schakelen dus. Mijn kameraad regelde een wat ruimere ambulance, er moest naast een carrosserie van 3,8 meter ook een Thema V6 blok op subframe vervoerd worden en ik reed in allerijl naar Zutphen om daar de ambulance op te halen die ik legaal mag trekken. Deze bleek namelijk beschikbaar. Fijn! Het kon doorgaan.

Zaterdag reed ik in alle vroegte naar het vertrekpunt in Beesd. Met een lichte kater van een avond flink dineren en drinken lukte het om op tijd te zijn. Vanaf Beesd is “net boven Antwerpen” niet zover meer. Tegen tienen stonden we bij mijn Belgische vriend. Ondanks dat hij last had van zijn rug stonden de beide auto’s al opgelijnd in de kelder om naar boven te gaan. Met een grootse hydraulische lift zagen ze één voor één het daglicht na een periode van 12 jaar stalling. Wat een geweldig mooi en indrukwekkend gezicht om de lijnen van de Montecarlo uit de krochten van een Lancia verzameling naar boven te zien komen.

Wat een prachtige koets! De rode carrosserie verraste me door zijn enorm goede staat. Wat een geweldige verrassing! Daar hoef ik niks aan te lassen. Die kan zo naar de spuiter.

De witte was een wat ander verhaal. Deels onaf; het dak ontbreekt en het linker achter scherm zat er alleen los op. Maar hier is al erg veel werk aan gedaan. Nieuwe bodemplaten en veel gerestaureerde plaatdelen, veel laswerk en grotendeels een roestvrije koets! Hier moet de lastoorts nog wel wat wonderen verrichten voordat hij even mooi als de rode is. Toch is het een erg mooie basis.

De witte brachten we rechtstreeks naar de loods. Daar blijft deze voorlopig staan totdat ik de rode af heb. Wellicht ga ik daar alvast wat laswerk doen. Ik moet dat tenslotte allemaal nog leren. Vooral het pasklaar maken van het dak lijkt mij nog een uitdaging. Ook is het linker voorscherm met heel veel pijn en moeite gerestaureerd door er vanaf de A-stijl een nieuw stuk in te lassen. Ik heb echter de beschikking over een zeer goed, compleet scherm. Ik denk dat ik die erop ga zetten. Dat is toch mooier. De rode reed ik door naar Zwolle. Daar staat hij nu, op een houten frame met zwenkwielen. Het gewicht valt erg mee. De koets is met zijn tweeën goed te hanteren. Ik til eenvoudig in mijn eentje de voor of achterkant op. Hij is wel te zwaar om echt met twee mensen te tillen maar een paar hondjes maken het erg eenvoudig manoeuvreren. Morgen de lagen stof eraf halen en kijken wat ik nu eigenlijk heb.