Lancia Beta Montecarlo

Als onderdeel van haar opvoeding neem ik mijn dochter af en toe mee naar een Europese stad om haar te leren te genieten van buitenlandse steden. In november 2019 stond een bezoek aan gent op het programma. Een goede reden om de door mij geleende distributiedeksel van de 8.32 SW terug te brengen naar de eigenaar, die woont namelijk vlakbij Antwerpen.

Na een erg geslaagd weekend in Gent reden we op de terugweg langs deze Belgische vriend. We raakten in gesprek over auto’s… hoe kan het ook anders. Deze vriend heeft speciaal een kelder gebouwd om al zijn projecten in kwijt te kunnen. Nu is hij gefocust op een Lancia Lambda in een speciale variant. Hij had van mij gelezen dat ik op zoek was naar een Lancia Montecarlo. Tot mijn verrassing bleek hij er twee (!) in de kelder te hebben. Beiden in de door mij gewenste spider uitvoering! Totaal gestript stonden er twee body’s in het rek. Een witte Scorpio afkomstig uit Amerika waar nog wat carrosserie werk aan zit en een rode Beta Montecarlo van de eerste serie die al vrijwel klaarstaat om gespoten te worden. In de kelder stonden her en der verspreid de onderdelen van 5 gesloopte Montecarlo’s. Voordat hij er erg in had bood hij me de dit grootse project aan. De enige voorwaarde was dat ik echt alles mee moest nemen. Hij zou er niet meer aan toekomen en had de ruimte nodig. Ook zou het de verhoudingen thuis verbeteren als er minder voorraad aangehouden zou worden. Hij drukte me op het hart dat ik er erg goed over na moest denken omdat het een erg groot project is. Ik had in mijn hoofd al een beslissing genomen. Dit was mijn kans om op korte termijn te gaan genieten van een auto met middenmotor zonder dat ik daarvoor mijn 8.32SW hoefde te verkopen! Na een uitvoerige rondleiding door de kelder waarbij elk onderdeel aangewezen werd dat bij het project hoorde, reden we opgetogen naar huis.

Daags na de trip zocht ik al contact met België. “Ik doe het!” riep ik enthousiast in de mail. Na nog een aantal waarschuwingen maakten we een afspraak. Ik zou eerst alle onderdelen komen halen (“dat zijn er wel heel erg veel he”), en daarna de beide body’s. In mijn hoofd reden de auto’s al. Ik had mijn plannen gemaakt. De rode Montecarlo zou ik als eerste aanpakken. Deze wordt voor mezelf en maak ik ook naar mijn smaak. Eerst in originele staat naar de RDW en daarna voorzie ik hem van upgrades aan de remmen en ook aan het motorvermogen. Als ik voldoende vlieguren heb gemaakt begin ik met de witte. Deze restaureer ik in supermooie staat als Montecarlo en probeer ik dan te verkopen. Een mooie injectie voor mijn ambitie een grote zeilboot te kopen voor een wereldreis. Daar gaat deze blog alleen niet over, ik beperk me tot het project Montecarli.

Nadat ik bij de lokale Bo-Rent een kleine vrachtwagen van 23m³ had gehuurd ben ik in België alle onderdelen gaan halen. Na een paar uur inladen bleek alles te passen en toog ik naar Zwolle. Ondanks dat ik geen kleine garage heb stond deze in no time vol met Montecarlo onderdelen. Waar ben ik aan begonnen?

Het was in 2017. Mijn “Italy here we come” vriend Peter belde me op om te vragen of ik zin had in een tripje naar de Elzas. Daar woont Jos, een ander volwaardig IHWC-lid. De voorwaarde was wel dat de trip in de Ferrari 308 gedaan moest worden aangezien Jos alle lekkere wegen in de Elzas als zijn broekzak kent en wij deze maar al te graag met gepast vervoer wilden verkennen. Peter waarschuwde me van tevoren. De 308 is niet erg comfortabel, zeker niet op de snelweg en het was ook maar de vraag of ik er met mijn 1,96 wel in zou passen. Het is gelukkig een spider, dus dat probleem leek mij eenvoudig oplosbaar. In een drukke vrijdagmiddag spits vertrokken we naar zuidelijkere oorden. De 308 hield zich prima. Enigszins scheef zittend kon ik net mijn benen kwijt in de krappe ruimte van het passagierscompartiment. Het geluid van de V8 maakt echter veel goed. Dit komt vanuit de motorruimte via je nekharen direct bij je trommelvliezen. Heerlijk! Achter het stuur blijkt de 308 precies te passen. Je moet even wennen aan de zitpositie, maar als je eenmaal de pedalen weet te vinden merk je niet meer dat deze niet recht voor je staan. De auto reed verrassend goed en soepel. Dat zal ook komen doordat Peter hem uitstekend onderhoudt en vertroetelt.

Terwijl het landschap heuvelachtiger werd verlieten we de snelwegen. Het laatste stuk van de trip reden we provinciaal. Nu kon ik eindelijk de auto een beetje uittesten. Wellicht zelfs de sporen geven. Dit ging niet lekker. De auto reageert knorrig op nette bediening van de koppeling en het gaspedaal. Hij pakt niet lekker op als je netjes probeert te rijden. Peter opperde om dat te verhelpen door hem op zijn donder te geven! Dat liet ik me geen twee keer zeggen; de auto kwam tot leven! Hij wil niet netjes behandeld worden. Hij leeft op als je hem op zijn staart trapt en wat agressiever gaat schakelen. Een mooie ontdekkingstocht, de 308 ging me steeds beter bevallen. Zeker de balans in de auto. Je kunt bijna alles maken. En het gevoel in het onbekrachtigde stuur is fenomenaal. Je voelt elk randje in het asfalt waardoor je hem uiterst precies door de bochten kunt sturen.

In de Elzas zelf reed Peter de 308 naar ongekende hoogtes. Ik heb nog nooit zo genoten van de bijrijdersstoel. Jos moest in zijn Fiat Dino alle zeilen bijzetten om ons bij te houden. En wij zaten met zijn tweeën in de auto waar hij er alleen in zat! In elk dorpje waar we noodgedwongen de snelheid aanpasten ontlaadden we ons enthousiasme door hier juichend doorheen te gaan. Zo kwamen we even op adem en kon de adrenaline weer tijdelijk naar normale proporties geschreeuwd worden. Ik ben wel wat gewend als het op autorijden aankomt. Ik weet mijn Lancia Thema 8.32 SW met heel veel genoegen door de bergen te sturen. Een voorwiel aangedreven V8 geeft alleen wel een heel ander rijgevoel. Deze Ferrari 308 met dwars geplaatste middenmoter is uit een buitencategorie. Totaal in balans.

Je begrijpt dat ik na deze trip niets liever wilde dan ook een auto met middenmoter bezitten. Dat is met een beperkt budget echter een hele opgave. Na lang zoeken kwam ik uiteindelijk op een haalbare wens uit; een Lancia Beta Montecarlo! Een heel mooi project van Lancia om de Fiat X1/9 tot een volwaardig concept uit te werken. En ook de enige auto die ik mooi vind en precies in mijn autoverleden past. Ontworpen bij Pininfarina door Paolo Martin. De geestelijk vader achter het ontwerp van de Fiat 130 Coupé; een oude liefde van me.

Pas in 2019 stuitte ik op mijn project waarover deze blog zal gaan. Bij een vriend in België kreeg ik de kans om een soort lego project te kopen. De onderdelen van 5 gesloopte Montecarli samen met twee redelijk complete body’s. Eentje een witte Scorpio uit Amerika de ander een rood exemplaar. Beiden spiders. Beiden een uitdaging. Zonder aarzelen heb ik het aanbod aangenomen en ben ik het project gestart dat uiteindelijk moet leiden tot twee Montecarlo’s. De rode voor mezelf en naar mijn smaak, de witte geheel origineel en bestemd voor de verkoop.