De bekroning

De extra large proefrit naar de Elzas verliep voorspoedig. De auto reed goed en sloeg geen slag verkeerd. Ik begon te wennen aan de zitpositie. De oordopjes die ik in de middenconsole had klaargelegd kwamen goed van pas. Naarmate ik zuidelijker in Duitsland terechtkwam werd het warmer en na ruim 450 kilometer rijden was het tijd om te tanken, alles even te controleren en het dak open te doen. De eerste verrassing was dat de auto bijzonder zuinig rijdt. Nog nimmer had ik een auto die op benzine 1 op 14 doet. Ook de olie was nog goed op peil en alle wielen zaten nog vast. Tijd voor het laatste stuk en dat met een open dak! De auto reageerde positief op hogere snelheden. Boven de 4000 toeren ging hij leven en schoot er als een speer vandoor. Het leek wel een turbo… Ik durfde tot 150 kilometer per uur op de GPS te gaan. Meer leek me nu nog niet gepast. De laatste veertig kilometer reed ik door de heuvels in de Elzas. De Montecarlo reageerde ook hier vlot op het gas en liet blijken deze wegen te waarderen. Dat beloofde wat voor dit weekend!

De aankomst in de Elzas was een fijn wederzien. Op gepaste afstand maar toch met een groepje gelijkgestemden bij elkaar. Jos, onze gastheer, zou rijden in zijn Fiat Dino 2.4, Erwin was met zijn Lancia Thema 8.32 gekomen en natuurlijk Peter met de Ferrari 308. Omdat mijn stuur een beetje begon te trillen besloot ik de spacers van de voorwielen wat na te trekken. Dat was nodig en verhielp elke trilling. Ook moest er wat koelwater bij. Ik wist dat de radiator nog lekte op de aftapplug. Geen groot probleem, dat heb ik vaker bij de hand gehad. Ik besloot het dit weekend bij bijvullen te houden. Erwin gaf me heel genereus zijn voorraad rode koelvloeistof. Voldoende voor het weekend.

LHWC Lancia Beta Montecarlo

De eerste rijdag bewees de Montecarlo opnieuw dat hij uit het goede hout gesneden is. Hij deed niet onder voor de Fiat Dino en de 308. We reden even hard de bergwegen op. In bochten leerde ik hem steeds beter kennen. De auto helt nauwelijks over en voelt als een kart. Wel even wennen aan het onbekrachtigde sturen. Dat gaat best zwaar en je voelt het in je armen.

LHWC trop vite Lancia Beta Montecarlo

Helaas verliep de rit niet vlekkeloos. Bijna bovenop een hoge berg kreeg ik koelingsproblemen. Er was heel wat water verdwenen en er had veel koelwater gelekt rondom een slang. Ik vulde het water aan met de voorraad van Erwin en reed door. Vervolgens bleek ik bovenop deze berg geen ontsteking meer te hebben. De kabel van de HALL-gever vanuit de verdelerkap naar de bobine was tegen de schoepen van de dynamo aan gekomen en had kortsluiting veroorzaakt. De reparatie was lastig aangezien deze draad op sommige punten zwart verkoold was door de brand. Ik plakte met duct tape en zag ook dat de aansluitingen op de sensor bijna door waren. De hitte had toch meer kapot gemaakt dan me lief was. Wat rustiger reden we naar huis. Bergaf viel mijn motor weer uit, de fix was dus tijdelijk en ik reed met een knallende uitlaat de laatste kilometers tot een tankstation. Daar fixte ik de tijdelijke fix en reden we door naar Jos. Het laatste stukje is een kronkelweg die bergop naar Largitzen gaat. Deze weg kent een paar mooie bochten en Jos rijdt hem blind. Met Jos voorop reden we deze weg vol door en ontdekten we dat alle drie de auto’s dit ongeveer even snel deden. Een groot compliment voor de Montecarlo die hierbij duidelijk profiteerde van zijn lage gewicht.

LHWC panne Lancia Beta Montecarlo

’s Avonds laat hebben we nog gezocht naar de kapotte slang, deze bleek helemaal poreus geworden te zijn. In zijn voorraad trof Jos een mooie slang uit een Thema 8.32 aan. Deze maakten we op maat en hiermee was mijn koelwaterverlies verklaard en opgelost. De fix van de hall sensor zou ik de volgende ochtend doen met een soldeerbout en een nieuw draadje.

Ik stond al vroeg op en verzamelde gereedschap om de soldeerwerkzaamheden uit te voeren. Dit ging voorspoedig en met een draai aan de sleutel startte de auto direct en was hij klaar voor dag twee. We gingen naar het nabijgelegen Peugeot museum waar ook een onderdelenmarkt zou zijn. Wellicht kon ik daar een definitieve fix scoren, een nieuwe sensor met kabel. De rit erheen ging tot het laatste stukje goed. De toerenteller begon weer wat te zwabberen ten teken dat er toch iets mis was met de ontsteking. Ik skipte het museumbezoek en wijdde me aan de ontsteking. Ik bedacht dat ik de massa nog vergeten was. Ik maakte dat in orde met een stukje stroomdraad dat ik meegenomen had en bekeek ondertussen het bekijks dat onze auto’s trokken.

LHWC bekijks Lancia Beta Montecarlo

Op de weg terug besloot ik dat ik de auto niet meer 100% vertrouwde en dat ik, nu hij reed, het beste naar huis kon doorrijden. Ik zou anders de anderen onnodig ophouden en de rit naar huis was nog lang. Voor de voorlopig laatste keer reden we op topsnelheid door de laatste kronkels en kreeg ik van Jos een heel mooi aandenken aan dit weekend en een bekroning op mijn werk; een Lancia sleutelhanger!

LHWC de bekroning Lancia Beta Montecarlo

Ik zal deze met trots blijven dragen, nogmaals bedankt Jos! De terugweg verliep goed, op wat spannende momenten na: de toerenteller ging weer een eigen leven leiden, maar bleek hiermee te stoppen als ik exact 3500 toeren reed. Ik manoeuvreerde voldaan mijn garage in. Wat een heerlijk autootje is dit!

2 gedachten over “De bekroning

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

error

Vind je het een leuke blog? Share, like of subscribe!