Het was in 2017. Mijn “Italy here we come” vriend Peter belde me op om te vragen of ik zin had in een tripje naar de Elzas. Daar woont Jos, een ander volwaardig IHWC-lid. De voorwaarde was wel dat de trip in de Ferrari 308 gedaan moest worden aangezien Jos alle lekkere wegen in de Elzas als zijn broekzak kent en wij deze maar al te graag met gepast vervoer wilden verkennen. Peter waarschuwde me van tevoren. De 308 is niet erg comfortabel, zeker niet op de snelweg en het was ook maar de vraag of ik er met mijn 1,96 wel in zou passen. Het is gelukkig een spider, dus dat probleem leek mij eenvoudig oplosbaar. In een drukke vrijdagmiddag spits vertrokken we naar zuidelijkere oorden. De 308 hield zich prima. Enigszins scheef zittend kon ik net mijn benen kwijt in de krappe ruimte van het passagierscompartiment. Het geluid van de V8 maakt echter veel goed. Dit komt vanuit de motorruimte via je nekharen direct bij je trommelvliezen. Heerlijk! Achter het stuur blijkt de 308 precies te passen. Je moet even wennen aan de zitpositie, maar als je eenmaal de pedalen weet te vinden merk je niet meer dat deze niet recht voor je staan. De auto reed verrassend goed en soepel. Dat zal ook komen doordat Peter hem uitstekend onderhoudt en vertroetelt.
Terwijl het landschap heuvelachtiger werd verlieten we de snelwegen. Het laatste stuk van de trip reden we provinciaal. Nu kon ik eindelijk de auto een beetje uittesten. Wellicht zelfs de sporen geven. Dit ging niet lekker. De auto reageert knorrig op nette bediening van de koppeling en het gaspedaal. Hij pakt niet lekker op als je netjes probeert te rijden. Peter opperde om dat te verhelpen door hem op zijn donder te geven! Dat liet ik me geen twee keer zeggen; de auto kwam tot leven! Hij wil niet netjes behandeld worden. Hij leeft op als je hem op zijn staart trapt en wat agressiever gaat schakelen. Een mooie ontdekkingstocht, de 308 ging me steeds beter bevallen. Zeker de balans in de auto. Je kunt bijna alles maken. En het gevoel in het onbekrachtigde stuur is fenomenaal. Je voelt elk randje in het asfalt waardoor je hem uiterst precies door de bochten kunt sturen.
In de Elzas zelf reed Peter de 308 naar ongekende hoogtes. Ik heb nog nooit zo genoten van de bijrijdersstoel. Jos moest in zijn Fiat Dino alle zeilen bijzetten om ons bij te houden. En wij zaten met zijn tweeën in de auto waar hij er alleen in zat! In elk dorpje waar we noodgedwongen de snelheid aanpasten ontlaadden we ons enthousiasme door hier juichend doorheen te gaan. Zo kwamen we even op adem en kon de adrenaline weer tijdelijk naar normale proporties geschreeuwd worden. Ik ben wel wat gewend als het op autorijden aankomt. Ik weet mijn Lancia Thema 8.32 SW met heel veel genoegen door de bergen te sturen. Een voorwiel aangedreven V8 geeft alleen wel een heel ander rijgevoel. Deze Ferrari 308 met dwars geplaatste middenmoter is uit een buitencategorie. Totaal in balans.
Je begrijpt dat ik na deze trip niets liever wilde dan ook een auto met middenmoter bezitten. Dat is met een beperkt budget echter een hele opgave. Na lang zoeken kwam ik uiteindelijk op een haalbare wens uit; een Lancia Beta Montecarlo! Een heel mooi project van Lancia om de Fiat X1/9 tot een volwaardig concept uit te werken. En ook de enige auto die ik mooi vind en precies in mijn autoverleden past. Ontworpen bij Pininfarina door Paolo Martin. De geestelijk vader achter het ontwerp van de Fiat 130 Coupé; een oude liefde van me.
Pas in 2019 stuitte ik op mijn project waarover deze blog zal gaan. Bij een vriend in België kreeg ik de kans om een soort lego project te kopen. De onderdelen van 5 gesloopte Montecarli samen met twee redelijk complete body’s. Eentje een witte Scorpio uit Amerika de ander een rood exemplaar. Beiden spiders. Beiden een uitdaging. Zonder aarzelen heb ik het aanbod aangenomen en ben ik het project gestart dat uiteindelijk moet leiden tot twee Montecarlo’s. De rode voor mezelf en naar mijn smaak, de witte geheel origineel en bestemd voor de verkoop.