Vandaag de grote dag, een dag waarop mijn werkzaamheden met één pennenstreek weggevaagd zouden kunnen worden. De RDW kentekenkeuring kan dramatisch aflopen…
Bij de afspraak voor de kentekenkeuring gaf ik aan een tijdelijk kenteken te willen. Dit kenteken kon ik gebruiken om van en naar de RDW te rijden. Het werd mijn eerste rit in de auto. Ik woon in Zwolle, net als de RDW, en daardoor werd het geen lange rit. Wel een rit met een tussenstop. Op weg naar de RDW zit mijn bandenspecialist en daar loopt Gerrit rond. Gerrit is geboren met een uitlijnbrug in zijn hoofd. Hij is met pensioen maar komt toch twee dagen in de week zijn passie uitoefenen; auto’s uitlijnen. Ondanks dat hij vandaag twee nieuwe uitlijnbruggen kreeg en dus eigenlijk niet zijn werk kon doen, week hij voor mij uit naar de KIA garage. Daar zorgden we ervoor dat de Montecarlo netjes op zijn poten staat. Iets meer toespoor en het camber rechtsvoor iets minder.
De achterste spoorstang zat vast en kon niet verdraaid worden zonder het juiste gereedschap. Daarvoor ga ik nog een keer terug. Zo verkeerd stond de achterkant niet namelijk. Ik had het ruim gepland en wachtte ruim een uur bij de bandenspecialist die gelukkig ook best aardige koffie schenkt. Ik kreeg nog enthousiast bezoek van een heer op leeftijd die genoeglijk informeerde naar mijn auto. Hij bleek voorheen Lancia dealer te zijn geweest in Zwolle. Gehinderd door zijn niet goed werkende gehoorapparaat werd het geen uitgebreid gesprek. Zijn glimmende blik richting de Montecarlo zei me genoeg. Op naar de RDW. Deze zit ongeveer om de hoek en het ritje ernaar toe was ultra kort. De mensen bij de RDW waren erg hulpvaardig en gezellig. Ik mocht eigenlijk niks. Niet de hal in, behalve als je in je auto bleef en afstand houden was het devies. Opgelijnd voor de smeerput wachtte de Montecarlo op het oordeel van de keurmeesters.
Vanaf het moment dat ik de keurmeester sprak leek het ineens fout te gaan. Hij vroeg of de typeplaatjes opnieuw gemonteerd waren. Ik bevestigde dat. Dit bleek cruciaal te zijn bij de vaststelling van de identiteit van de auto. Ik kreeg een folder in mijn hand gedrukt waarin de FEHAC uitlegt dat je voordat je een restauratie begint eerst de onderdelen van het project moet laten keuren… Het probleem dat ik nog niet onderkende maar de keurmeester wel, was dat de combinatie van motor en chassis nu als eenheid geïdentificeerd moest worden. Ik had geen motornummer bij de hand en de keurmeester kon het, ondanks een felle zaklamp en zicht van alle kanten, niet vinden. Ik zat in de auto en mocht niet helpen. Ik werd een beetje zenuwachtig. De keurmeester haalde een collega erbij. Opnieuw werd het ingeslagen chassisnummer bekeken om te zien of hier geen sprake van fraude was. Beiden vertrokken naar een beeldscherm en overlegden druk. Na lang wachten kwam de keurmeester terug. Hij verklaarde dat hij een oude typegoedkeuring had gevonden waarmee hij de motor kon identificeren! Hij had namelijk 4 typen van deze motor in zijn bestand. Omdat er geen sprake was van sporen van fraude met het chassinummer kon hij het kenteken afgeven. Pffff. Een hele geruststelling!
De rit naar huis ging een stuk relaxter. Met het dak open gaf ik de Montecarlo soms zelfs de sporen. Hij begint al lekker te zitten. Wel ontstond er een lijstje met aandachtspunten. De kilometerteller doet het niet, ik heb geen werkende oliedrukmeter, de temperatuurmeter blijft op 0, er is toch nog lekkage bij een remleiding en er komen druppels olie uit de afdichtingsring bij de oliedruksensor. Allemaal relatief kleine dingen waarvan ik er eentje direct oploste; ik wisselde de draden bij de beide temperatuursensoren op de kop om en zag direct de temperatuurmeter reageren. Toen ik de motorklep opende rook het als een erg warme motor. Met een werkende meter zag ik de temperatuur netjes naar 90 graden gaan, niet verder, prima dus! Op naar de APK.