De Montecarlo wordt langzaam wakker uit zijn winterslaap. De afspraak voor de APK is ingepland en de eerste activiteit staat op stapel. Ik probeer de MC mee te krijgen naar Viva Italia op Zandvoort. Als dat niet lukt is er geen vuiltje aan de lucht, dan neem ik gewoon de Thesis die net weer op de weg gezet is na motorrevisie en het vervangen van de bak. Voor de APK stonden flink wat punten op de lijst. Een aantal daarvan had ik deze winter al opgepakt. de lastigste deel ik hier.
Onder klein leed vielen opmerkingen over een niet goed vastgezette accu en een niet werkende ruitensproeier. Voor de accu kocht ik een mechaniek om deze vast te zetten. De ruitensproeier was een wat lastigere klus. Na onderzoek bleef er niks anders over dan dat de handel aan het stuur geen goed contact meer maakte. Ik haalde deze stuurkolomschakelaar helemaal uit elkaar en probeerde hem te reviseren. Helaas bleef ik na uren zwoegen achter met nog steeds een niet werkende sproeier. Ik reisde daarom af naar de loods en zocht een ander exemplaar uit. Deze deed het na installatie direct.
Volgende klus was de barst in het subframe nabij de baksteun. Hiervoor moest ik even diep ademhalen. Het subframe moest eruit. Dat betekent het demonteren van de handremkabels, het verwijderen van de stabilisatorstang, het lossen van de baksteun en het losmaken van alles dat vastzit aan het subframe. Daarna kan hij er onderuit. Met de auto op de vrachtwagenkrik en de motor met bak ondersteund door een kleine krik, kon ik er perfect bij:
Op de foto zie je al de gedemonteerde staat. Met het subframe naast de auto kon ik de schade inspecteren. Het beschadigde deel bleek al eens gelast, maar dat was onvoldoende goed gedaan. Er was over een scheur heen gelast terwijl dit waarschijnlijk dermate dun geworden was zodat de nieuwe scheur gewoon naast de oude ontstond. Tijd om het rigoureus aan te pakken en een flink stuk staal weg te nemen totdat er weer voldoende “vlees” is. Het staal is oorspronkelijk 2mm dik en rondom de scheur was het flinterdun door roest van binnenuit. Elk subframe valt ten prooi aan de roestduivel, die komt van binnenuit en vreet naar buiten. Dit subframe is de beste die ik heb, en verdient het om nog een tijd mee te gaan.
Het subframe was niet verbogen. Het lag nog goed plat op de werkbank. Ook bewoog de scheur niet als ik erop leunde. Structureel nog best in orde zou je dus zeggen. Nadat ik de lagen verf en de oude lassen had weggehaald kwam er toch veel schade tevoorschijn. Ik sleep een groot gat in het frame.
Ik ging op zoek naar een stuk vervangend staal. Ik had nog delen liggen van het aangepaste subframe voor de turbo motor. Die stukken staal hadden de juiste dikte. Het probleem dat ik zag was dat het lastig is om de ronding goed in het staal te krijgen. Ik bedacht dat ik ergens nog een stuk vierkante buis moest hebben. Na een korte zoektocht in mijn rommel, trof ik een stuk van deze buis aan dat precies 2mm dik bleek. Ideaal. De ronding van deze buis paste wonderwel. Met een potlood tekende ik de vorm af en sleep het stukje staal precies op maat. Ik doe de reparatie in twee stukken, dan blijft het overzichtelijk. Het is net alsof je een puzzel maakt. Het resultaat was in ieder geval naar mijn zin. Het vereist nog wat afwerking maar het begin is er:
Hopelijk is straks niks meer te zien van deze reparatie!
